Το αγόρι της διπλανής πόρτας #WattFunGr

Κεφάλαιο 47

*Μετά απο 9 μήνες*

Εγώ, ο Άρης, η Μαρία, η Κάτια και ο Σίμος στεκόμασταν στην μέση ενός τεράστιου σαλονιού.

Γιατί? Λοιπόν μιας και όλοι μας πλέον είμασταν άνω των 18, αποφασίσαμε να μείνουμε κάπου όλοι μαζί και αυτό είναι ένα πολύ ωραίο μέρος. Βασικά το ωραίο είναι μικρή λέξη για να περιγράψει πόσο υπέροχο είναι, όπως ανέφερα, έχει ένα τεράστιο σαλόνι με ένα μεγάλο καναπέ και τηλεόραση. Είναι επίσης πολύ γουστόζικα διακοσμημένο. Τα δωμάτια είναι και αυτά ευρύχωρα και κάθε δωμάτιο έχει το δικό του μπάνιο. Είναι διόρωφο και έχει και κήπο. Θα έμπαινα σε περισσότερες λεπτομέρειες αλλά το μόνο που ξέρω είναι πως αυτό είναι το σπίτι των ονείρων μου και με φαντάζομαι να ζω εδώ με όλους αυτούς τους τρελούς, καθυστερημένους φίλους μου.

"Και εδώ είναι η κουζίνα όπου-" η κυρία που μας έδειχνε το σπίτι έλεγε αλλά η Μαρία την διέκοψε.

"Νομίζω ότι-" η Μαρία είπε ανασαίνοντας βαριά και κρατώντας την μεγάλη της κοιλιά. Και όταν λέω μεγάλη, εννοώ μεγάλη.

"Τι? Μαρία τι έχεις?" ο Γιάννης γύρισε προς το μέρος της πανικοβλημένος.

"Έσπασαν-τα-νερά"είπε σιγανά.

"Τι? Ω Θεέ μου. Μπορώ να τα φτιάξω? Πως να τα κάνω να σταματήσουν? Τι είναι αυτό?" ο Γιάννης έβαλε το χέρι του στο στόμα του σοκαρισμένος και στοιχηματίζω πως δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει.

Ακόμα προσπαθούσε να καταλάβει. Θυμάμαι τον περασμένο μήνα που πήγαμε να ψωνίσουμε πράγματα για το μωρό και άρχισε να κλαίει όταν είδε όλα τα μικρά ρουχαλάκια. Μάλιστα, έκλαιγε. "Ω Θεέ μου το μωράκι μας θα έχει τόσο μικρά ποδαράκια?"

Ή όταν πήρε την Μαρία στο νοσοκομείο για υπέρυχο. "Ω Θεέ μου είναι τόσο μικρούλι, μοιάζει σαν μικρή πατατούλα".

Και γελώ όταν θυμάμαι τον τρόπο που φρόντιζε όλη την ώρα την Μαρία. Την τάιζε συνέχεια λέγοντας της πως το μωρό χρειάζεται φαγητό. Ή μιλούσε στο μωρό λέγοντας του ιστορίες. Μια φορά ξέχασα να χτυπήσω την πόρτα και βρέθηκα να κοιτώ τον Γιάννη που ψυθίριζε στην κοιλιά της Μαρίας ενώ αυτή κοιμόταν και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βγω απο το δωμάτιο προσποιούμενη πως δεν έγινε τίποτα.

Εντάξει και τώρα πίσω στα γεγονότα που τρέχουν. Η Μαρία ήταν ακόμα εκεί διπλωμένη απο τον πόνο κρατώντας την κοιλιά της και ανασαίνωντας βαριά.