HIS STORY BOOK 5

13-Afscheid

Paar uur later...

Breyan

'Je weet wat je nu moet doen' zegt de stem van Samuel in mijn oor. 'Yup'. Ik doe mijn haar in mijn staart en pak mijn geweer weer. Niet dood schieten. Alles lijkt in slow motion te gaan. Elk persoon die ik nu zie schiet ik neer. De kogels vliegen door de gangen en raken de benen of de armen. Bloed spat in het rond. Als ik de deur zie grijns ik tevreden. Eerlijk, wat hou ik van dit werk. Ik schiet de klink kapot en trap daarna de deur open. 4 mannen richten hun pistool op me. Ik laat mijn pistool zakken. De man die ik nodig heb staat recht voor me. 'Hallo ' zeg ik. 'Wie ben jij' zegt de man bang. 'Bailey'. De man heeft oppeens grote ogen. 'Oh ja die naam kent u wel'. Ik lach. 'Weet u, ik wil zo graag een kogel door uw kop heen schieten , maar weet u. Ik kan dat niet, ik ben dan de lul'. De man slikt. 'Brian nu'. Ik loop snel naar achteren en trek de deuren dicht. '3......2.......1' zeg ik zacht en daar is de klap. Met een zucht sluit ik mijn ogen. 'Kom' zegt de stem van Samuel. Ik draai om en hij heeft een zwart kogelvrijvest aan en een groot pistool. Ik knik en loop langs hem.

~

'Brian' zeg ik. 'Ja'. Brian kijkt me aan. 'Ik wil mijn vrienden zien' 'Dan regel ik een vliegticket' 'Om afscheid te nemen'. Brian kijkt me verbaasd aan. 'Ik wil er niet meer terug, ik kan het niet'. Brian zucht. 'En mam en pap. En Casper' 'Hij overleeft het wel, maar iedereen is verder gegaan en ik....'. Brian komt voor me zitten. 'Maar dit leven, wil je dat'. Ik zucht. 'Het is iets'. Brian zucht. 'Goed' glimlacht hij. 'En ik ga mee'. Ik glimlach. 'Dat zou echt wat zijn' lach ik.

~

Over paar minuten zijn mijn vrienden hier. We zijn 3 weken verder en waar ik nu werk, ik vindt het okay. Ik kan geen normaal leven leiden. Ook al wil ik dat, het lukt niet. De kick, het gevaar, dat wil ik . Hoe raar het zo is. Het is wat ik wil. Ik ben weer thuis en wacht gespannen af. 'Zouden ze okay reageren' 'Nop' zeg ik. Brian lacht. 'Ze zouden me dom vinden, maar dat maakt me niet uit'. Ik hoor een auto deur dicht klappen en de stem van Spencer en Candice. De deur hoor ik. Ik zit op een stoel. Helemaal tegen de rugleuning aan met een been over mijn ander been en handen over elkaar. Ik staar naar de deur en dan gaat hij open.

'Hey' komt er flauw uit mijn mond

~

Oke jongens (denk meer meisjes) maar er komt een twist in het boek. Vanaf nu word er verteld uit het POV van Casper ❤️