Parmaklarımı piyanoda gezdirdim ve bana uygun olan birkaç notayı bulduktan sonra şarkının bulunduğu sayfanın yanına birkaç not aldım. Arkamdan gelen sesler dudaklarımın titremesine neden olurken gülümsedim. Çünkü o anıları artık acı verici değil, güzel buluyordum.
"Hadi ama, pakistanlı. Ben de sürmek istiyorum." Tiz sesim odada yankılanarak en sonunda kulağıma ulaştı. Mızmız tavrıma güldüm ama yine de yüzümü televizyon ekranına dönmedim.
"Hayır, küçük maymun. Çünkü bu bebek benim." Pürüzlü sesine karşılık gözlerimi devirdim ve şarkı sözlerinin üzerinden geçmeye başladım.
"Sana araba kullanmayı ben öğretim, ben."
En sonunda dayanmayarak piyanonun üzerinde olan kumandayı alarak televizyonu kapattım. Max'in önerisi işe yaramıştı. Bana eğer, tekrar şarkı yazma konusunda tıkanırsam bana şarkı yazarken ilham veren şeylere odaklanmamı söylemişti. Ben de öyle yaptım. Zayn'le olan eski görüntülerimizi izlemeye başladım. O anda aklıma şarkı sözleri değil de, bir melodi gelmişti. Aslında o melodiyi Zayn'le Bradford'a giderken çektiğimiz bir videoda mırıldanıyordum ama günün sonunda aklımdan tamamen çıkmıştı ve ben bir yere not etmemiştim. Şimdi ise onu kullanmak için can atıyordum.
Az önce kapattığım görüntü de o günlerden kalmaydı. Zayn'in Bradford'daki evinde eski pickup bir kamyonu(herhalde neyi kastettiğimi anladınız shsnsn) vardı ve sürekli onunla boş sokaklarda yolculuk yapardık. Eski olmasını ve çıkardığı sesi Zayn seviyordu ama ben nefret ediyordum. Yine de kullanmak istiyordum ama neden bilmiyorum. Belki de Zayn bana yasakladığı içindi. Kamyonda bazen sorunlar çıkabilirmiş ve ben sorunla başedemezmişim. Tanrı aşkına, ona araba kullanmayı ben öğrettim. O arabada çok güzel anılarımız olabilirdi ama yine de nefret ediyordum ondan. Belki Zayn kullanmama izin verseydi severdim. Neyse.
Düşündürdüklerime gözlerimi devirmeden edemedim ve piyanoyu çalmaya başladım. Diğer yandan da yeni yazdığım şarkıyı söylüyordum.
"Gelecek hakkında çok düşünüyordum
Ama Güneş tarafından kör edilmiştim
Her bir anda yeniden doğdum
Yani, neye dönüşeceğimi kim bilebilirdi?"
Biraz düşünerek son kısmı bir kez daha çaldım ve bu sefer daha memnun oldum.
Buradaki Güneş aslında mecazi bir kavramdı. Bir nevi metafor yapmıştım. Beni kör eden, Zayn ve ona olan duygularımdı. Ama artık iyileşmeye başlıyordum ve bu durumdan da memnunum.
"Son zamanlarda geç uyanmış gibi hissediyorum.
Etrafımdaki zincirler sonunda kırılıyor
Bu benim kendi himayemde kendimi onarışım
Kendi kurtuluşum oluyorum
Onlara daha fazla saklanmayacağımı göstereceğim
İçimdeki ışıklar parlıyor,
Bu benim kelebek olma zamanım
Bu benim canlanmam"
Bir şeyi farketmiştim. Ben saklanıyordum. Zayn'i korkak olmakla ittiham ederken, asıl korkak olan, kaçan ve gerçekleri görmek istemeyen bendim. Onun hep gelip beni kurtarmasını bekliyordum, beni tekrar onarmasını.
Ama beni kurtaracak tek kişi, yine de bendim. Ne annem, ne babam, ne Taylor ne de Zayn. Bunu kendi içimde halletmem gerekiyordu ve ben başarıyorum. Kendime geliyorum, gerçek Selena'yı keşfediyorum.
"Uyanıyorum
Ateşin içinden yürüyorum
Baştan başlayacağım
Derimin içindeki etim bile yanıyor
Çünkü sadece hissetmek istiyorum
Doğru olana ulaşmak için
Kaybetmekten korkmuyorum"
Zaten kaybetmiştim, gerçek kişiliğimi, ruhumu. Zayn giderken onları da beraberinde götürmüştü. Hayranlarıma güçlü olmalarını söylerken peki ben ne halt ediyordum? Doğruyu bulmuştum artık.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Shout Out To My Ex/Zaylena
Fanfiction"Kız arkadaşın, senin hakkında şarkı yazmayı kesmemi söylüyor."
