Tenim göz yaşlarıyla sırılsıklam oldu.Çenesinden veda ederek ayrılan her gözyaşı, göğüslerimin arasından süzülüyor. Yavaşça omuzlarından tutup bedenini vücudumdan ayırdım. Buğulu gözleri ve nemli kirpikleri güzelliğine güzellik katmıştı.
İki elim...
Osman kıza doğru yönelerek keskin bir ses tonuyla -Aslı, o nereden bilsin bunları?Şu an yaşadıklarını bile bir kabus olarak isimlendiriyordur kesin. Ona anlayış göster biraz o daha yeni. Hala şokta olması yüksek ihtimal. dedi.
Kızın adının Aslı olduğunu anlamıştım ve Osman haklıydı çünkü ben hayla şoktaydım. Aslı bana bakarak -Gökalp eğer onlara karşı gelirsen bugün ki yediğin dayak gitgide artar. Onları dinlemek zorundasın ve her akşam onu memnun edecek bir miktarla gelmek zorundasın. Biz bir arkadaşımızı "kendine güven"den kaybettik. Sakin ol, acı ama alışmaya baksan iyi olur. dedi bana.
-Neden alışmak zorundayım ki?Elbet bu pisliğe bir çözüm olmalı.Burada okuma yazmayı bilmeyen çocuklar var. Sende unutma Aslı "Çözümü olmayan soru olmaz"dedim ona net ve cesaret dolu bir sesle. Aslı -Ne yapabilirsin ki sen? Onlar hep gardiyan gibi gözetler bizi, yeni geldiğin için bu cesur hareketler, kendin için, kendine gel ve kabullenemek istemesen de kabullenmeye çalış. dedi ve hızla oturdu.
Bu sözler koruduğum ümidimi sarsmıştı. Osman kolumdan tutup oturttu beni. Aslıya baktığımdaysa gözlerinin dolu her an ağlamaya müsait olduğunu görmek hiçte imkansız bir durum deildi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
