Life in the gang

Rozdział 18

GAMMA'S POV
Następny dzień minął spokojnie. Teraz oglądamy cała naszą paczką jakaś komedię, która naprawdę mnie bawiła. Poszłam zrobić popcorn. Jak czekałam na niego patrząc na mikrofalówkę poczułam ogromny ból w klatce piersiowej i zdecydowałam się usiąść na chwilę obok lodówki. Wziełam kilka głębokich oddechów i wtedy zaczeło mnie boleć jeszcze bardziej. Usłyszałam czyjeś kroki, ale byłam zbyt zajęta bólem.
- Kochanie co się dzieje? - więc to był Alan.
- Daj mi chwilę - porosiłam i wzięłam kilka głębokich oddechów.
- G co się dzieje? - spytał drugi raz.
- Nie wiem zabolało mnie w klatce piersiowej.
- Trzeba zadzwonić po Philipa.
- Nie - ledwo powiedziałam przez ból.
- G, muszę.
Alan zadzwonił po Philipa, żeby przyjechał nie czekając na moją zgodę. Przytulił mnie i zaniósł do mojego łóżka. Czekał razem ze mną na lekarza. W końcu zadzwonił dzwonek do drzwi. Alan poszedł otworzyć i zaprowadził do mnie Philipa.
- Hej G, co się stało? - spytał troskliwym głosem Philip.
- Nie wiem poszłam do kuchni i nagle poczułam silny ból w klatce.
- Może to być coś z sercem.
- Czy to poważne? - zapytał Alan
- Będę musiał ją zbadać i to ocenie, możesz wyjść Alan?
- Jeśli muszę - podszedł do mnie i pocałował mnie w czoło. - będę za drzwiami jakby co.
Alan wyszedł, ale wiedziałam że jest pod drzwiami i wszystko podsłuchuje.
- Dobra G, osłucham Cię - przyłożył mi coś zimnego do klatki - teraz bierz głębokie wdechy i wydechy - poprosił.
- I co? - powiedziałam nie pewnie.
- Masz przyśpieszone tętno, ale muszę Ci jeszcze pobrać krew. - Chcesz dzisiaj, czy chcesz poczekać do jutra?
- Philip nie chce czekać, chce wiedzieć co mi jest.
- Dobrze zrobię tutaj badania. Mam pytanie.
- Jakie?
- Jesz normalnie śniadanie, obiad i kolację - pytał nie pewnie.
- Przez te dni co mnie przytrzymawali to nie, ale staram się.
- Dobrze, nie będę Cię męczył, pobiorę Ci krew i zbadam czy wszystko okey. - wyciągnął igłę, opaske zaciskową i probówki - teraz trochę zaboli. Wbił się w moją żyłe.
- Aaauuu! - krzyknęłam z bólu.
- Już, wytrzymaj jeszcze chwilę - skończył szybko pobieranie krwi.
- Przyciskaj to, żeby nie leciała krew, a ja zaraz wracam.
- Dzięki - powiedziałam
- Nie masz za co - uśmiechnął się lekko.
Wyszedł z mojego pokoju, a wszedł do niego Alan.
- Słyszałem krzyki, co się stało?
- Trochę mnie zabolała igła, nic wielkiego.
- Będzie dobrze - uśmiechnął sie się do mnie smutno. I pocałował mnie w policzek.
Po 20 minutach do pokoju wszedł Philip.
- Alan wyjdź, muszę porozmawiać z G.
- Ale ja chcę być przy niej - protestował Alan
- Jak chcesz - powiedział ze zmarnowaniem w głosie - G, masz zaburzenia serca, ale to nic wielkiego wystarczy, że będziesz brała leki, przez około 2 miesiące i wszystko wróci do normy - odparł z uśmiechniętą miną.
- Dzięki Philip- podziękowałam mu.
- Nie ma za co. Za miesiąc zgłosisz się do mnie i powtórzymy badania, ale myslę, że będzie wszystko dobrze.
- Okey.
- Jakbyś miała jakieś pytania to dzwoń. - wyszedł. Zostałam z Alanem.
- Widzisz to nic poważnego kochanie - powiedziałam -Martwiłem się o Ciebie.
Siedziałam z nim jeszcze z pół godziny, aż wreszcie zrobiliśmy się głodni i postanowiliśmy zjeść obiad.
- Co na obiad? - powiedziałam ciekawa co odpowiedzą.
- Mogą być naleśniki jeśli chcesz - powiedziała z uśmiechem Emma.
- Robisz najlepsze naleśniki na całym świecie.
- Dobra, powiedzmy że Ci uwierzyłam - na to się obie zaśmiałyśmy. Kocham ją.

Zaraz 19. Gotowi? :D