Yatılı Okul | WATR yaz '14 En Iyi Paranormal Hikayesi

Alarm

"Anneannenin anneannesi demek senle aynı(!)"

"Evet, sen her yerde beni görmekten şikâyetçisin değil mi? O ben değilim."

"Ha?"

"Evet doğru! İnsanlara görünebiliyor! O kızgın! İntikamını alacak! Senden ve herkesten!"

Beni ittirdi ve geçti. Ne zamandan beri bana vuracak cesareti vardı bunun. Ayrıca neden benden intikam almak istesin ki? Geçmişin suçu. Odama gittim ve yorganın altına girdim. Elimde bir defter ve kalem vardı. Şimdiye kadar ki bildiklerimi bir araya topladım. İsimsizin akraba şeyleri, Odadaki ruh, Yeni nesiller, Geçmişin sona ermemiş olması, intikamla yanan ruhlar ve benden intikam alacak olmaları!!! Bu olayla benim ilgim nee??

''BUGÜN HARİKA BİR GÜN OLACAK, KAYIP HAZİNE SENİN ....''

Ah, yine mi şu alarm. Belki de Ana'dan nefret etmem konusunda haklıyımdır. Baş ucumda her sabah bu sesle uyanmak acı verici gerçekten. Alarmı her sabah mümkün olduğunca erken kapatmaya çalışıyorum. Bu sesten nefret ediyorum. Cırtlak bir cızırtı. Hemen sınıfa gittim. Sıkıcı birkaç ders geçti. Edebiyat dersinden de nefret ediyorum. Bugün ters günüm sanırım. Her şeyden nefret ediyorum. Edebiyattı her zamanki gibi yine felsefe yapıyor. Ben yine uyuyorum. Sıranın altından bir şey bacağımı yakaladı ve sıktı. Ayağa fırladım. Hoca da dersi dinlemediğimi anlamış olmalı ki dersi özet geçmemi istedi. Sadece baktım. Bana baktı baktı baktı ve:

"Unutmayın burası okul ve hiç bir şey görüldüğü yada duyulduğu gibi değil, sabır hep başta gelir. Önce sabır lazımdır. Sonra karşına hep aradığın ama bulamadığın şeyi keşfedeceksin."

Vay canına!! Felsefenin dibine vurdu. Ama gerçekten mantıklı bir sözdü. İçime işledi. Gece olmuştu. Yine yorganın altında okul tablosunu incelemeye başladım. Sanırım uyuyup kaldım çünkü edebiyat hocasının odamda işi ne olabilirdi ki. Bana yaklaştı ve İsimsizin şeklini aldı. Fısıldadı: Unutmayın burası okul ve hiç bir şey görüldüğü yada duyulduğu gibi değil, sabır hep başta gelir. Önce sabır lazımdır. Sonra karşına hep aradığın ama bulamadığın şeyi keşfedeceksin. Sonra Ana'ya dönüştü: Merak etme tatlım sadece bir rüya.... Dedi ve alarmı uzattı. O sırada alarmın sesiyle uyandım. Kan ter içindeydim. Saate bakmak için alarma uzandım. Sonra korkup geri ittim. Çok kötü hissediyordum. Hemen hazırlanıp odadan çıktım. Ana ve Jade 2 güne yakın süredir odaya gelmiyorlardı. Benim için hiç hoş değildi. İsimsizle yalnız kalmak. Ayrıca o İsimsiz mi yoksa anneannesi mi ondan bile emin değildim. Çok korkak korkak yürüyordum. Derse girmedim. Onun yerine o odaya gittim. Kırık aynaların başına dikildim. Diz çöktüm.

"Ne istiyorsun, Ne, Ne?"

"Sen onlar gibisin.." İsimsiz de bana aynı böyle demişti.

"Değilim."

"Sen onların devam kaynağısın."

"Onlar kim anlamıyorum."

Cevap gelmedi. Onun yerine okulun o toplu resmi raftan düştü. Baktım şaşkın şaşkın. Bu sadece o resimdeki İsimsizin anneannesini anneannesi ile ilgili olamazdı. Başka şeyler de vardı. Oradan çıkıp odama geldim. Düşünmeye ihtiyacım vardı. Bahçeye defterimi, resmi ve ceketimi alarak çıktım. Uzun bir süre düşündüm. Kulağımda bir ses çınladı: ALARM Tabi ya, alarm.

1) Hep erkenden kapattım, Sabredip sonunu dinlemedim. Sabır burdan gelse...

2) Gözünün önünde görmediğin şeyi bulacaksın ise alarmı dinledikten sonra olmalı!!

Hemen odaya koştum. İçeri girdim ama sadece girdim. İsimsiz tam karşımda duruyordu. Elini arkasından çıkarttı. Dev gibi bir bıçakla bana doğru yürümeye başladı. Buna ben demezsem kimse dur demeyecek Nathalia.  Sen bu nesli devam ettiremeyeceksin!!