Yatılı Okul | WATR yaz '14 En Iyi Paranormal Hikayesi

Dünya'nın tersine döndüğünü bile sandım.

Ah, İsimsiz nerelerdeydin? Merak etmemem elde değildi. Hiçbir şey yok gibi birden çıkageliyordu. Aklındaki neydi?

-İsimisiz? Bu sen misin?

Bu sorum karşısında Andy ve Ana gülmeye başladı. Sen sus Ana göremiyorsun bile! demek istesem de kavga çıkartmak iyi bir fikir değildi. İsimsiz ise sadece gülümsedi. Gülümsedi!? İsimsiz?? Ama o gülmezdi ki. Kısa süreli şokumun ardından tekrar konuşmayı başardım.

-Hoşgeldin. Mmm (durakladım) Gelsene.

Elimle yatağın ucunu işaret ettim. Sen onlar gibisin demesini bekledim. Ruhları okula davet ettin demesini gizemli davranmasını bekledim. Ama o sadece gelip oturdu. Dünya'nın sonunun geldiğini bile düşündüm. Ama hala hayattayız. Kimsenin konuşmamasına şaşmamalı. İlk konuşan en cesurdur. Ben susuyorum. Birinin bir şey demesini beklerken tırnak etlerimi yediğimin farkında değildim. Birden biri konuşmaya başladı. Benim için en cesur kişi olacaktı bu kişi. Ama İsimsiz bu ünvana layık mı bilmiyorum. Çünkü ilk o konuştu.

-Üzgünüm, size çektirdiklerimden. Yardım etmediğimden. Biliyorum yanlış yaptım.

Hemen cevap verdim.

-Bebeği gelip vermek yerine bizi günlerce oyaladın.

-Mecburdum. Öyle yapmasam kim olduğumu, neler yaşadığımı bilemezdiniz. Yardım edemezdiniz.

-Kimseye yardım etmedik ki.

-Ettiniz. Anneannemin anneannesi sizin sayenizde kurtuldu. Korumayı kaldırdınız o da okuldan çıkabildi.

-Bu okulda sıkışıp kalmıştı yani. Şimdi anlıyorum... Bu okulda görünen tek ruh oydu. Ve koruma kalkınca gitti.

-Ve diğer ruhların giriş yolu açıldı.

-Biliyorum ama neden hala ruh görmedim.

Andy kıkırdamaya başladı. Ona sert bir bakış attıktan sonra konuşmaya başladı.

-Bunu sana önceden de söylemiştim. Saldırı olmayacak.

-Tamam Andy  anlıyorum ama hala yerine oturmamış şeyler var.

Ana birden titremeye başladı. Gözkapakları oynuyordu. Onu sakinleştirmek için yerimden fırladım. 

-Tamam Ana sakin ol.

Ne kadar denesem de hiçbir fayda yoktu. Andy'de bana yardımcıolmaya çalışıyordu. Birden gözüm İsimsize kaydı. Neden yardım etmiyordu bu?

-İsimsiz ne duruyorsun?

-Geliyorlar.

-Ne?

-Geliyorlar.

İsimsiz'in tuhaf sözleri beni iyice telaşlandırdı. Ana'nın gözlerinin sabitlendiğini gördüm. Körlüğü ile ilgili bir sorun mu olmuştu? Ağzı aralandı. Ve konuştu.

-Teşekkür ederiz, teşekkür ederiz. Yuvamızı bulduk.

İyice korktum. Ana ağzını olabildiğince açtı ve içinden duman çıktığını görür görmez Ana'ya en güçlü yumruklarımdan birini attım.

-Nathalia neler oluyor! Yüzüme ne oldu? Acıyor.

Hemen Ana''ya sarıldım.

-Bilmiyorum. Bilmiyorum.

İsimsiz ayağa kalktı.

-Ben biliyorum.

-Ne oldu İsimsiz? Söyleyebilirsin.