Yatılı Okul | WATR yaz '14 En Iyi Paranormal Hikayesi

Brad RAMOS da kim??

Kulağımda çınlanan birkaç söz:

''Sen bu nesli devam ettiremeyeceksin''

Yanılıyordu, yeni nesil ben değildim. Bunu ona açıklamalıydım. Eğer olsam bilirdim. Ama bir ilgim var galiba. Beni istemiyor bu okul. 

"İsimsiz ben değilim yeni nesil, anla şunu çekil önümden."

"Sen olmadığını biliyorum."

"O zaman sorun ne?"

"Sen ölmelisin."

Bana doğru yürüyordu. Gerilemeye başladım. Duvara çarptım. Köşeye sıkışmıştım. Hemen eğilip diğer tarafa geçtim. İsimsiz cidden beni öldürecekti. Aramızdaki farkı açmayı başardıktan sonra bana bıçağı fırlatmak istiyor gibiydi. Ve o an anladım. Amacı o bıçağı bana fırlatmaktı. Hemen kafamı eğdim. Bıçak duvara saplandı. Bir kağıtla beraber... İsimsizi duyabiliyordum. 

"Hayır!"

Arkamı döndüğümde İsimsiz koşarak çıktı. Hemen bıçağı aldım. Kağıdı da. Eski bir kağıttı. Üzerinde anlamsız şekiller vardı. Kağıdı cebime koydum. Alarmı kaptığım gibi odadan çıktım. İsimsizin tekrar gelmesini göze alamazdım. Hatta o odada kalabilir miydim onu bile bilmiyorum. Bahçeye geldim. Alarmı çalıştırmaya çalıştım. Olmadı. Sabır... Sabır... Alarmın çalmasını bekleyecektim. Yarın sabahı! Odaya gitmeyecektim. Tüm gece behçede kalacaktım. Uyumak çözümdür. Gözlerimi kapadım. 

''Huuuuu vuhuhuuuuuuuuuu''

Silik bir sesle gözlerimi açtım. Saate baktım. Gece 3 civarı bişeydi. Alarmı da alıp kalktım. Elimde alarm, sırtımda çanta ve gece saatinde dışarıdaydım. Müdür görse babamı çağırırdı herhalde. İlerlemeye başladım. O an bir şeyi farkettim. Kulübeyi unutmuştum!! İçinden İsimsizin çıktığını gördüğümde... O halde o İsimsizin anneannesinin anneannesiydi. Evet oydu!! Her şeyi şimdi anlıyordum. Kulübeye ilerledim. Çok karanlıktı. Hiçbir şey göremiyordum. Sadece birşeyi görebiliyordum. Kulübenin içindeki o parlak şey. Anlamsız bir şekli vardı.  Fısıltıya benzeyen bir ses duyduğumdan koşarak çıktım. Geri yerime geldim. Oturup kulaklarımı tıkadım. Uyumaya çalıştım.

BUGÜN HARİKA BİR GÜN OLACAK, KAYIP HAZİNE SENİN ....'' hemen elimi uzattım kapatmak için. Sonra aklıma geldi. Dinlemeye başladım:

BUGÜN HARİKA BİR GÜN OLACAK, KAYIP HAZİNE SENİN TAM KARŞINDA. yETERKİ DETAYLARI GÖR. 2. İSİMLER YOLUNA IŞIK TUTSUN.

Bu kadar mıydı? Hiçbir şey anlamamıştım. Alarmı çantama tıktım ve okula girdim. Derste bunu bol bol düşünecektim. Derse girdiğimizde tam karşıma bakıyordum. Alarmın dediğini görebilmek için ama yoktu. Yine çözmem gereken bazı şeyler vardı. Hocayı dinlemeye daldım. Sürekli bir şeyler karalıyor ve hocayı dinliyordum. Ders zilinin çalmasıyla kendime geldim. Ders bitmişti. Hayır hayır, dersler bitmişti. Herkes odasına dönüyordu. Çantamı toplamaya başladım. Önümdeki kağıda bakıp kaldım. Ama bu çizdiklerim... Dün bulduğum kağıttakilerle aynıydı. Kimseye şokumu belli etmeden kağıdı çantama attım. Hala odama dönmeye cesaretim yoktu. Ana yanımdan geçti gitti. Bu alarm ona aitti. Biliyor olmalıydı. Peşinden gittim.

"Ana, hey Ana!"

"Lütfen git lütfen acı bana."

"Ne acıması? Bişey yapacağım yok. Sadece sormam gereken bir şey var. Bir saniye çantamda."

"O benim alarmım."

"Biliyorum sadece bu kayıtın anlamını soracaktım."

"Sadece bir kayıt anlamı yok."

"Olduğunu biliyorum."

"Bunu kurcalama Nathalia Ramos."

Ramos derken adeta bağırmıştı. Bana bir kere sert bir bakış atıp gitti. Çaresizce arkamı döndüm. Ve buldum! 2. adımız soyadımızdı.

Soyadlar bana ışık tutacaktı. Çantamdan okul resmini çıkardım. İsimlere tekrar göz gezdirmeye başladım. Bu sefer ağır bir şok yaşadım. Bunun bizimle ilgisi benim düşündüğüm şeyse ben... Babamı aramalıydım. Hemen bahçeye çıkıp telefonumu aldım. Hızla babamın numarasını tuşladım. Açtı

"Baba dinle beni lütfen. Brad RAMOS kim?"

"Bunu nerden duydun."

"Eski okulun tablosundan. Kim bu?"

"Bizim eski bir soyumuza dayanıyor."

"Yaklaşık 150 yıl mı oldu öleli"

"....."

"Baba konuş!"

"Bilmiyorum kızım. Ama eski okulda öğrenciyken ölmüş."

"Neden?"

-...

"Baba!"

Ağlıyordum. İyice birbirine giren bir hel almıştı bu. Geçmişimiz bu okuldakilere dayanıyorsa bizim yerimiz neydi burada. Babam bunu bile bile neden beni bu okula yazdırdı? Sadece normal bir hayat istiyordum. 1 dk olsa bile...