Yatılı Okul | WATR yaz '14 En Iyi Paranormal Hikayesi

Bu nesil devam etmemeli

Brad... Rose... Yani ben ve İsimsiz.... Biz uzaktan kardeş sayılırdık. Brad benim soyumdan biri olduğuna göre. Anneannesinin anneannesi de benim uzaktan akrabam sayılırdı. Aklım karmakarışık odama döndüm. İsimsiz de bunu öğrenmişti. Ama nereden? Odada İsimsiz'i aradım. Yoktu. Ne zaman kaçsam karşıma çıkan İsimsiz şimdi yoktu. Bu beni sarsmıştı. Babam biliyor olmalıydı. Benim uzaktan bir kardeş mi akraba mı desem. Brad ise öldürülmüştü. Babam bunu da bilmeliydi. Şimdi uyumalıydım. Ertesi gün derse giricek gücü kendimde bulamadım. Bekli de girmemeliydim. Yorganı kafama çektim.

..

İsimsiz beni kaldırdı. Sabah mı olmuştu. Kulağıma fısıldadı. ''Bu sadece rüya Nathalia, beni izle'' Bir anda kendimi müdürün odasında buldum. Bana kasayı gösterdi. Bir de anahtar deliğini. ''Aradığın anahtar deliği burası, aç bunu'' Yaklaştım. Elimi cebime attım. Uyandım. Yatağımdaydım. Hemen fırladım. Anahtarı çantamdan çıkardım. Hemen giyinip pantalonumun cebine koydum. Müdürün kasasını açmalıydım. Ama müdüre görünmeden. Bu sefer cidden ceza alırdım. Odadan çıktım. Müdür gidiyordu. Uzak bir yere gittiğini umut ederek odasına daldım. Kasa aynı rüyamdaki yerindeydi. Anahtarı çıkardım. Açtım. İçinde gereksiz okul kağıtları ve defterler vardı. Kapaklarını incelemeye başladım. Eski kapaklı defteri aldım. Sanırım işimi görürdü. Kasayı kapattım. Tam çıkacaktım ki gelmişken resmi incelemem lazımdı. Kırmızı kapı... Nasıl yok oldun? Resme elimi sürüyordum. Kırmızı kapının olduğu yer şimdi duvardı. Resme tıklattım. Resmin tuvali delindi. Parmağımı soktum. Sonu yok gibi gittikçe gidiyordu. Resmi indirdim. Arkasında bir parmak kalınlığında yuvarlak bir delik vardı. Sonu yok gibi. Resmi geri astım. Bu deliğn sonu olmalıydı. Çıkmadan önce son bir baktım çevreye ve müdür içeri girdi.

"Aaa bende size bakmıştım."

"Sen ne karıştırıyorsun? İşlemediğin suç kalmadı senin."

"Sadece sizi arıyordum".

"Artık inanmıyorum. Bugün okul haklarından yararlanamayacaksın. Kütüphane yok! Laboratuvar yok. Cezan bununla bitmiyor. Babanı arıyorum. En kısa zamanda gelsin. Şimdi hemen çık!"

Babam gelecekti... Sonunda onunla konuşma şansım olacaktı. Bahçeye çıktım. Cebimden defteri çıkarttım. Şu yeni nesiller hakkında daha fazla bilgi edinme şansım olmuştu. Okumaya başladım. 

*Bizler ruhlara hizmet ederiz. Onlara kurbanlar veririz. Geçmişte yarım kalan işimizi devam ettireceğiz. Engeller var albet. Şimdi onları kaldıracağız. Sonra eski kurallara geçeceğiz. Size söz yüce ruhum biz.....

"Onu okumamalısın! Asla!"

-"Ah, İsimsiz!"

"Onu okuma sakın!"

"Sadece müdürün yazdığı birkaç yazı."

"Biliyorum o yüzden okuma."

"Baştan anlat."

"O nesilllerin yemini. Biliyorsun yeni nesle geçerken önceki nesillerin çcukları devam ettirir ve bunu okuyarak geçer. "

"Müdür yeni nesilleren birisi mi?"

"Evet, biri daha var."

"-Biri daha olduğunu biliyorum. Ve onu bulacağım. "

Ayağa kalktım. Gitmeliyim anlamına gelen bir işaret yaptım. Hemen odama koştum. Babam ne zaman gelecekti? Kendimi tuhaf hissediyordum. İlk defa İsimsiz'i görünce farklı bir şey hissettim. O benim kardeşim sayılırdı. 3. Kardeşim gibiydi. Onunla bu konuyu konuşmalıydım bir ara. Ve diğer kardeşim aklıma geldi. Ne kadar olmuştu konuşmayalı? 3-4 ay. Ben bu okula gelmeden önce bile konuşmuyorduk. Bu kadar olması normaldi. Aramalıydım. Telefon etmeye gitmeye üşeniyordum açıkçası. Cep telefonu ile konuşmak yasak biliyordum ama nereden haberleri olurdu ki. Telefonumu açtım. Uzun zamandır kapalı duruyordu. Tasie'yi aradım.

"Tasie? Sen misin?"

"Neden arıyorsun?"

"Kardeşim olduğun için. Merak ediyorum."

"Yalancı. Tüm hayatım boyunca senden uzak durdum. Çünkü biliyordum. Senden uzak durmalıydım. Babam söyledi."

"Babam sana benden uzak durmanı mı söyledi? Ne zaman?"

"Aklımı kullanmayı öğrendiğim zamandan beri bunu söylüyor."

"B..ben. Kapatmalıyım."

Ağlamak üzereydim. Babamdan nefret ediyordum. Küçüklüğümden bana kurulmuş bir komplo gibi hissediyordum. Babam her şeyi planlamış ve beni her şeyden uzaklaştırmış. Kim bilir bu okulda beni uzak tutmak içindir. Ama neden? Ben ne yapmıştım? Babam biliyor... Kapıma vuruldu. Bir kız girdi. ''Müdür seni çağırıyor'' Babam gelmişti. Ben onu görmek istemiyordum artık. Kendimi zorladım. Babamın yanına gidiyordum. İçeri girdim. Oradaydı babam. Bana baktığı anda hissettim. Ondan gerçekten nefret ediyordum. Bana doğru yürüdü.

"Kızım... Ben bu okulda sorun yaşamayız sanmıştım. Aşmıştın bunları."

"Ben hiçbir okulda sorun yaşamadım ki! Ne aşmasından bahsediyorsun!"

Babam müdüre doğru yürüdü. Çaresiz gibi görünüyordu. Müdür

"Bay RAMOS, öğrenme vakti geldi."

"Ne diyorsunuz müdür bey? O kaç yaşında daha?"

"Tahtını ona ver."

"Bunu sonra konuşabiliriz. "

Araya girdim.

"Konuşamazsınız! Beni kullanamazsınız. Babam yada müdürüm olmanız hayatımı kontrol etmeniz anlamına gelmez! Ben kendi kararlarımı verebilecek yaştayım."

"Nathalia, baban bana hak veriyor. Sen özel birisin. Neslimizin devamı olacaksın. Biz yaşlanıyoruz."

"Ne? Sen... Baba? Sen de mi yeni nesillerdensin? Ben ne yapacağım bilmiyorum."

"Kızım sana güveniyorum. Bizden ol. Katıl bize."

O an anladım ki yaşamanın benim için bir önemi kalmamıştı. Bu nesli devam ettiremezdim.

..

ASLA