CHAPTER 5

38 3 0
                                    


Nagsimula ng magroom-to-room ang mga kandidato. Walang pinapalagpas na classroom, umaasang makikilala sila at iboboto sa darating na eleksyon.

"Who do you think will win?" ate Camille asked me.

"Huh?" I am busy looking at the candidates who are currently introducing theirselves. It's the HOPE Party.

"Do you think mananalo kaya ako?" tanong niya ulit.

"Of course." Ate Camille is running for the position of Senator under the banner of AIM.

I wasn't able to pay attention at what she said next because I was so amazed with one of the senior high candidate.

She's so good - ah no she's the best. MARY RYLA KIANA BRASE. Oh right! She's the girl, Josh know her.

The day before the debate, mas lalong naging busy kami.

Alas sais na ng gabi ngunit nasa school pa rin kami.

Panay na ang practice ng dalawang emcee for tomorrows event, samantalang nakamasid lang ako sa kanila. Katatapos pa lang naming ayusin ang mga upuan.

3 rooms were collapsed as one to accomodate the students, we also put chairs outside to make sure that everyone will have their sit.

I was on the long chair sitting alone ng biglang humiga si Josh and rested his head on my lap.

I frozed. I wasn't able to speak. My heart is beating so fast, beads of sweat started to form in my forehead, my eyes started to roam around to see if someone is looking at us and hell what is this feeling I'm starting to feel?

Ang AWKWARD.

This guy, what the heck is he doing?

"Woi, mabigat ka kaya." I said but he just ignored what I said, he closed his eyes instead.

'Pagod kaya siya? Siguro nga, napagod ang isang 'to. Tsk..tsk..tsk.

Nag-iba siya ng pwesto, tumagilid siya ng higa. May mesang nakaharang sa unahan which means natatakpan nito si Josh.

Pinasadahan ko ng tingin ang mukha niya. His face is so peaceful, kapag kasi gising siya at tiningnan mo para bang laging may iniisip na kalokohan o kaya naman bibiruin ka. Pero kapag ganito, napakaamo at payapa. Nakakatuwang pagmasdan.

Nanlaki ang mga mata ko ng gumalaw siya.

Napalunok ako. Sunod sunod akong napalunok, mabilis kong ibinaling ang tingin ko sa harap. Nagsimulang magkarambula ang tibok ng puso ko. Naririnig kaya niya? Huwag naman sana.

What am I thinking? What the hell!

Umupo siya at tumingin din sa harap. Kunwari wala akong pakialam, kunwari seryoso ako sa panonood kila Windelyn na busy sa pag eensayo para bukas pero ang totoo hindi ko alam kung paano magrereact kung sakaling mahuli niya akong nakatitig sa kanya.

Ilang minuto pa at tumayo na siya saka naglakad palabas ng pinto.

Unti-unti akong nakahinga ng maluwag. I didn't even notice that I was holding my breath kanina.

Sunod sunod ang pagbuga ko ng hangin ng tuluyan kong makitang papunta na siya sa may stage.

Hanggang ngayon naririnig ko pa rin ang eratikong tibok ng puso ko.

'Wengya, ano naman kaya ang problema nito?'

Abnormal?

Napayuko ako sa mesa. This feeling is so familiar with me. I'm not a child anymore and I'm aware what is going on but I'm still hoping I'm wrong cause if that happens, I'm in a deep sh-t big time.

YOUNG LOVETahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon