AN : Will be waiting for my 143rd fan before updating the next chapter. =)))
[39] Trying to mend my almost broken heart.
Simula nung araw nayun.. Nung nagpunta ako sa condo nya.. Ni anino ni Jeanne di ko na nakita..
Pati IRPs di ko na din nakikita. :'(
Bakit lahat nang mahahalagang tao sa buhay.. They tend to leave me alone everytime na nakakaramdam na ako na ayaw ko na silang mawala sa buhay ko.
Masama ba akong tao? Masama ba akong tao para mag-turn down nang iba? Masama ba ung itensyon kong huwag syang saktan..
Konting time lang naman kasi ung hinihingi ko.. Bakit hindi nya ako hinintay? Bakit ganon?
I was slowly becoming the girl who's crying herself to sleep. Sa kapaguran kong umiyak kaya lang ako nakakatulog kasi sobrang daming thoughts ang naglalaro sa isipan ko..
I tried to call him hundred times but he ignored me..
At ngayon ang nag-ko-comfort sakin ung tao na minsan naging dahilan din nang pag-iyak nang puso ko..
''AMY, stop crying..'' sabi nya habang pinapat nya ung balikat ko..
''H-hindi ko na ala--''
''AMY.. Tama na.. Nasasaktan ako kapag nakikita kang ganyan pero mas nasasaktan ako kasi hindi ako ang dahilan..''
I glared at him.. ''G*go ka ah! Na hindi ikaw ang dahilan so matutuwa ka pa kung umiiyak ako basta ikaw ang dahilan?! Kayong mga lalake! *huk Pareparehas lang kayo!'' Umiyak ulit ako..
''AMY..'' Parang nagsusumamo ung boses nya.. ''Everytime I see you.. I'm regretting the day that I leave you.. Seeing you crying makes me feel bad, but seeing you crying like that makes me wonder.. Iniyakan mo ba ako nang ganyan?'' Parang ang bitter nang dating sakin.
''Ewan ko sa'yo! *huk Akala ko ba icocomfort mo ako! You're making it worst!''
''Kasi, diba.. Dati ako lang ngayon may iba..'' Bigla syang yumuko..
''E ikaw nama---Nakakainis ka naman e'' Umiyak ulit ako.
''Ah! Sh*t! Sorry na. Didn't mean anything about that.'' Akap nya ako. Friendly hug. That's all I need.
Kinuha ko ung hanky ko sa bag nung nahagip nang mata ko ung fone ko na kakamatay lang nang ilaw.
''2missed calls from Jeanne sunget.. Sheeeeeeeeeeeeeeeet!!'' Nagpapapadyak ako sa harap ni Drew habang nakatakip ung dalawa kong kamay sa mukha ko.
I called him back..
*Sorry, the number yo----*
Hala! T.T In-exit ko at may tatlong texts sa inbox ko..
From : Kuya Chris
Amarie, we're leaving later at 10. It's not too late. Pwede mo pang pigilan si Pat.
~
From : Ethan
Amarie! T.T Magpunta ka na dito. Ayaw namin umalis nang di ka nakikita.
~
At ung huli galing kay Jeanne..
From : Jeanne sunget
I'll be waiting.
.
.
.
.
.
.
I love you, Marie.
~
Napa-gasp ako..
Pag-exit ko sa menu..
*10:25am*
Napaupo nalang ako sa sahig.. ''W-wala na.. J-jeanne.. Bakit ba lagi mo nalang akong hindi hinihintay?''
~
Nakarating kaming airport..
Walang tawag ni text akong natanggap..
Sh*t. Naguguluhan ako. Tama ba 'tong gagawin ko? Pagtakas nanaman sa problema?
''Pat.. '' - Chris. Tumingin lang ako sa kanya.
''Boarding time na.. Are you going to wait for her? I'll carry along your baggage.'' - Chris. Binigay ko ung baggage ko sakanya..
It's already 10:30am.. Mamaya pang 12 ang flight namin.. Hindi kaya sya pupunta? Pinatay ko na ung fone ko pagka-sent ko nung huling text ko sakanya..
Pero mukhang.. Wala na. Wala talaga. Mukhang wala talaga akong hihintayin pa.
12NN strike. No Marie. No nothing. So I left the waiting area and boarded the plane to England.
Ano kayang mangyayari after 2 years? Sya parin kaya?
Sana...
.
.
.
.
.
Hindi na.
A second chance. A second spent. Each others shadows should've known.
~~~~~~
