ZOMBİ:İNSANLIĞIN SONU

2. SEZON 32. BÖLÜM - CENNETEKİ HAPİSHANE

Ben şok içersinde olanları izliyordum.

Üzeri kanlı sarı jip üzerime doğru geliyordu fakat vücudumu kontrol edemiyordum, felç gibiydim.

Jane:" Daviiiid ! "

¥¥¥¥
¥¥¥
¥¥
¥

(Belli belirsiz sesler):Sessiz olmazsan o küçük beynini patlatacağım.

Etraftaki sesler yavaş yavaş çoğalarak zihnime girmeye başlamıştı, göz kapaklarımı yavaşça kıpırdattım.
Etraf bulanıktı, görüntü yavaşça oturdu.
Jane, elinde su ile yanıma geldi.
Boynumdan hafifçe kaldırarak suyu içirdi.
Boğazım baya kurumuştu, hergeçen yudumu hissediyordum.

Jane:"Sonunda aramıza döndün." Dedi ve dudağımdan öptü.
Kendini geri çekmek istersen kafasından tutup kendime doğru bastırdım.
Çok özlemiştim onu, sanki günlerdir görmüyormuş gibi.

Jane'i kendime çekerken kolumda ağrı hissettim, üzerimdeki koyu yeşil gömleği kaldırdım.
Omzumla kolumun birleştiği yerde sargı bezi vardı.

Jane:"O jip ile sana çarptılar, 4 gündür uyuyordun, sana birşey olacak diye hepimiz çok korktuk sevgilim ve bu arada omzun çıkmıştı onu geri taktılar, eskisinden daha seksi duruyor." Dedi, ve olan herşeye rağmen gülmüştük.

Gözlerimi tavana diktim, ahşap bir çatısı olan küçük baraka , ev tarzı biyere benziyordu.

Birkaç dakika sonra Brad içeri girdi.

Brad:"Billy bugün yarın uyanacağını söylemişti, çok şükür aramızdasın dostum." Diyerek sarıldı.

"Brad, neredeyiz biz ne oldu?"

Brad:"4 gün önce, o jip sana çarptı, etraf hastalıklılardan geçilmiyordu. Hepimiz kanımızın son damlasına kadar savaştık fakat bizim kadar dayanamayanlar oldu, gruptaki birçok çocuk, kadın ıssırıldı. Birkaç dakika sonra jip gittiği yerden geri döndü, ama bu sefer yalnız değildi arkasında 1 otobüs ve 1 kamyonet silahlı adamla beraber.Önce hepimiz bizi kurtaracaklarını sandık fakat, hastalıklılar içimizde bulunduğu için rastgele tarayarak ilerlediler,kurtulan sadece 12 kişiydik. Bizi kamp gibi biyere, buraya getirdiler.

Sözünü keserek:"Brad, güvendemiyiz değil miyiz ?." Dedim.

Brad(Ayağa kalktı ve uzun camın perdesini açtı):"Hastalıklılar konusunda oldukça güvendeyiz." Diyerek camdan 6 7 metre büyüklüğündeki duvarları gösterdi. Ve ardından kolumdan tutarak beni ayağa kaldırdı, eski çatlak kapıyı açarak beni dışarı çıkardı.

Bayağıdır güneş görmediği için gözlerim oldukça kamaşmıştı, elimle yüzümü gölgeledim fakat kolum çok ağrıyordu.

Heryerde karınca gibi çalışan insanlar vardı; bahçe ile uğraşanlar, kümesi onaranlar, kule inşa edenler, duvarları geliştiren, temizlik yapan vs. Birsürü insan çalışıyordu.

Brad:"Fakat diğer konularda pek güvende değiliz dostum." Dedi ve her köşe başına konumlanmış silahlı adamları gösterdi.

"Kim bu adamlar Brad ?." Diye sordum

Brad:"Kendine "Komutan" diyen bir adamın insanları, aslında herbiri burada yaşayan insanlar. Yaşamak için buraya katkı sağlamamız gerekiyor ama David şunu unutmaki geçirdiğimiz 4 gün hiçde iyi değildi. Buraya iyice alışmamız için karşı çıkanlara işkenceler uyguladılar, sanırım Jason'un havaya uçurduğu adamlar Komutan'ın adamlarıydı."

"Ja...
Jason iyimi dostum ?"

Brad":Şuan revirde, 3 gündür işkence uyguladılar.Billy iyi olduğunu söyledi, ama suratını bayağı dağıtmışlar."