ZOMBİ:İNSANLIĞIN SONU

2. SEZON BÖLÜM-24 FIRTINA

100.000'e ulaştık Teşekkürler :)

J...
Jason ?

...
..
.

Jason'un yüzüne biraz baktıktan sonra üstüne atılarak sarıldım.

"Dostum, sen... sen iyisin."

Jason:"Gördüğün gibi hala hayattayım." Bir tebessüm ile kafasını Brad'e doğru çevirdi ve sarıldılar.

Sanki tüm stres omuzlarımdan akıp gitmişti, etraftaki leş kokusu ve kanlı görüntüler canımı sıkmıyordu.

Kendini hala toparlıyamıyan Jane yanıma geldi, gözleri dolmuştu, olanlar onu çok yıpratmıştı.

Kolumu Jane'in omzuna atarak Jason ile konuşmama devam ettim.

"Evet, şimdi ne yapıyoruz ?"
Jason Brad ve Billy'nin yüzüne bakarak."Siz ordan ayrıldıktan sonra bir süre Harry Hoclein'in çadırını aradım ve birtakım kağıtlar buldum."

Billy, Jason'un elinden kağıtları alarak inceledi ve çantasına diğer evrakların bulunduğu yere koydu.

"Sanırım yolumuz Hastalık Merkezi."

Brad:"Tamam ama nasıl yolumuza devam edeceğiz, araba çalışmayabilir."

Jason:"Eğer araba bizi biraz götürürse birkaç kilometre uzaklıkta bir dağ evi var orada kendimizi toparlayıp ve bir araç bulup yolumuza devam edebiliriz."

Biz bunları konuşurken, Brad kırık cam parçalarının üstüne basarak arabanın yamulmuş kapısını açtı ve koltuktaki camları sirkeleyerek oturdu.
Hurdaya dönmüş ve camları parçalanmış araba birkaç denemenin ardından çalıştı.
Kaybolan umutlarımız gitgide yükseliyordu.

###
##
#

Motorundan garip sesler çıkara arabayla yola koyulduk, Billy çantasındaki fındık ezmeli ekmekleri çıkartarak hepimize dağıttı.

Jason:"Mideme birşeyler girmesi beni rahatlattı." Diyerek ortamı yumuşattı.

Geldiğimiz yolu geri dönerken Jane kafasını omzuma koymuştu, ben ise dışarıdaki halla kirlenmemiş fakat kısım kısım hastalıklılar bulunan ormanı inceliyordum, uzun zamandır bu kadar huzurlu hissetmiyordum.

Havadaki bulutlar gökyüzünün maviliğin üstünü örtmüş, bulutların arasından süzülen güneş çok hoş bir görüntü yaratmıştı, birden aklıma eski zamanlar gelmişti, bir aralar fotoğrafçılığa ilgim vardı ve bu manzarayı kaçırmazdım.

Yaprakları sararmaya yüz tutmuş ağaçlar gitgitde rüzgarın etkisiyle sallanmaya ve ürkütücü sesler çıkartmaya başlıyordu.

Birden ağaçların arasından yukarı doğru yükselen simsiyah dumanları farkettim, buralarda fazla ev yoktu ve bulunduğumuz yer Bay Helix'in dağ evine çok yakındı.

Gökyüzünde bulunan yağmur bulutlarına karışan siyah duman gitgidr artıyordu.

"Bunu kontrol etmeliyiz." Diye çıkıştım ve herkes gözünü dumanların çıktığı yere dikti.

Jason:"Bu zaman kaybı, yolumuza devam etmeliyiz David."

Brad:"Bu bizim kaldığımız dağ evi olabilir, Jason oraya gitmeliyiz."

Jason:"Sizin kaldığınız dağ evimi,
Hey çocuklar bakın ben yokken neler yaşadınız bilmiyorum ama benim fikrim devam e..."