ZOMBİ:İNSANLIĞIN SONU

2.SEZON BÖLÜM 23 - GERİLİM

Jj!
Jane...

...........
....
......
...
.. .....

Tüm kaslarım gerilmiş, hiçbirşey düşünemiyordum.

Gözlerimle sadece merdivendeydi ve duvarda bulunan kanları süzüyordum.

O an sesler benden uzaklaşıyor, gözümde anlam veremediğim bir karartı beliriyordu.

Herşey Helix'in silahının mermisini namluya getirirken çıkan metallerin birbirine çarpma sesiyle geri geldi.

Helix:"Siz burda kalın." dedi ve Percy'ye kafasıyla işaretler yaptı.

İkisi kanlı merdivenleri adımlamaya başladığında Brad beni sakinleştirmeye çalışıyordu fakat kendide en az benim kadar endişeliydi.

"Bu... bu olamaz.
Jane'i bidaha kaybedemem."diyerek sesli düşünmüşdüm.

Brad:"Sakin ol dostum, Jane güç bir kadın, birşey olmuşsa üstesinden gelmiştir, güven bana."

Brad'in sözleri beni rahatlatmaya yetmemişti.

Gözümde biriken yaşları silerek kendimi toparladım ve doğrudan merdivenlere doğru koştum.

Her kanlı basamağı çıktıkça içimdeki korku dahada artıyordu, son basamağa varıp kapıya yöneldiğimde kan izleri dahada yoğunlaşmıştı.

İçimdeki kötü his giderek artıyordu.

Kapıdan girdiğimde nefesimi tutmuştum, Helix diz çökmüş çaresiz bir biçimde yerdeki leşe bakıyordu, dahada kötüsü beyaz fakat kana bulanmış çarşafın üstünde bir kadın cesedi daha vardı.

Yatağa iç organları saçılmış olan ceset Tanrıya Şükür Jane değildi.

O cesedin Jane olmaması beni rahatlatmıştı fakat o ceset Katrin'di.

Odadan çıkarak evin diğer kısımlarını aradım fakat Jane yoktu ve evde olsa sesimi duyup gelirdi.

Aklımda ona olabilecekler hakkında onlarca şey vardı.

Merdivenlerin aşşağısından sesler duymaya başladım, merdivenlere yakşaltıkça sesler netleşti ve Brad'in beni çağırdığını duydum, merdivenleri hızla inerek dışarı çıktım.

Parlayan güneş gözümü kamaştırmıştı, gözlerimi ovuşturdum ve Brad ve Billy'yi evin yanında bulunan eski ahşap deponun yanında gördüm.

Hızlıca yanına doğru koştum, terliyordum ve korkuyordum.

Ahşap depoya girdiğimde Jane'i duvara yaslanmış, kanlı elleriyle kulaklarını kapatmış bir şekilde buldum.

Çok korkmuş gözüküyordu.

Hemen yanına doğru koştum.

Renkli gözleri arasından süzülen göz yaşları yüzündeki kan izlerini dağıtarak yol almıştı.

Onu gördüğümde direk sıkıca sarıldım ve derin bir "oh" çektim.

Elimle yüzünü bana çevirdiğimde, ağzı titriyordu ve ağlamamak için kendini zor tutuyordu.

Bana bakarken aniden tekrar saıldı.

"Sen...
Sen iyimisin ?" Dedim hafif bir ifadeyle.

Başını salladı, onu bu halde görmeye dayanamıyordum, tüm olanların stresi biranda üstümden boşalmıştı.

"Jane, o evde ne oldu ?"