İlk Hislerimde Saklı Sen (Tamamlandı)

6.Bölüm

Delirmiş gibiydim dudaklarımda iğrenç bir gülüş ortaya çıkarken annem elleri ile dudaklarını kapatıyordu. Yankılar artarken göz harelerim hiçbirsey görmez oldu. Ayaklarım beni taşıyamayacak raddeye geldiğinde belime sarılan ellerden güç almaya çalıştım..

》》》6.Bölüm》》》

Kendimi toparlamam gerekiyordu. Ruhumun yakalarında tutup çekiştirirken elleri, yanılmıştım..

En az lafları kadar ağırdı ruhumda bıratığı tokat izi. Hak etmişmiydim bu yaptığını?. Ayaklarım, gücü tükenmiş bedenimi zor taşırken belime sarılan ellere dayadım sırtımı, duvarlarımı bir kat daha ördüm. Nefes alışlarım olağanca yavaşken titrek nefesler veriyordum, bedenim titrerken kalbimin sıkışmasına yardımcı oluyordu.
Kulağımdaki uğuldamalar azalırken yaslandığım bedenden ayrıldım.

Annem bana tokat atmıştı, gurur duyuyormuydu yaptığından?. Bakışlarım yerdeydi. Kahverengi parkeyi en ince ayrıntısına karadar incelemiştim. Hayal kırıklığı ile harmanlanmış öfke damarlarımda hiç durmadan geziyordu ve kendimi kontrol etmekte zorlanıyordum. Tanrım dayanamıyorum! Hak etmediğim şeyleri yaşamaktan nefret ediyorum. Parkedeki bakışlarımı hışımla anneme çevirdim Kaan Bey e sarılmış ağlıyordu, bu hareketi kimin yapması gerekiyordu?

Belimdeki ellerin baskısı bir nebze azalmazken arkamı dönüp kim olduğuna baktım.

Asaf..

Gözlerindeki duygusuz bakışların arasında gördüğüm endişe kırıntıları göz harelerime işlerken yutkundum.
Kurumuş dudaklarımı ıslatma isteği içimde dolup taşarken büyük bir çaba sarfettim bunu yapmamak için. Ayaklarımdaki ağrı kendini belli ederken bir adım geriledim. Annemin konuşmaya çalıştığını ama ağladığı için kekeleyip lafları bir araya getiremediğini işitiyordum. Yavaşça arkamı dönüp anneme baktım.

"Umarım gurur duyarsın bu yaptığından. Neden ağlıyorsun? Halbuki tokat yiyen kişi benim."

Kaan Bey annemden ayrılıp vücudunu bana dönerek dudaklarını araladı.

"Yeter artık Asel! Görmüyormusun üzüldüğünü daha ne zorluyorsun? Biz evlendik ve bunu değiştiremezsin, sorun çıkarmak yerine bu olanları kabullenebilirsin."

Duygusuz kahkahalarım duvarlarda yankılanırken annem de susmuş bana bakıyordu. Kahkahamı bir anda durdurup öfkemin kırıntılarını onlarla paylaşmaktan çekinmedim, kendimi durduramadım.

"Ulan sanki alışmama izin veriyorsunuz, evet üzülüyor ve ben buna dayanamıyorum fakat sizde o körelmiş gözlerinizle etrafa bakmayı kesin. Görmüyorsunuz ki biz ne haldeyiz! Ne yapmamızı bekliyorsun alışmamıza müsade bile etmeden kafanıza buyruk işler yapıyorsunuz. O tokat varya bana her baktığında aklına gelecek tıpkı benim sana her baktığımda aklıma geleceği gibi. Haklıyım biliyorsunuz o yüzden o lanet çenenizi kapatın Kaan Bey. Herşeyi görüp, bilip hala böyle davranmanız aptallıktan başka hiçbir şeye yaramıyor!."

"YETER! Bu kadar yeter, Asaf hemen onu buradan götür. Ben arayana kadar da onu getirme. Sakinleşmemiz gerek."

Kaan Bey'in bağırmasıyla iliklerimde bir titreme hissettim. İleri mi gitmiştim? Şu an o kadar sinirli gözüküyor du ki kulaklarından ateş çıkacak gibiydi. Korkunç görünüyordu. Korkuyordum.
Belimedeki eller bana yön verip ittiriken karşı koyup bağırmaya başladım. Güçlüydü. Kesinlikle çok güçlüydü ve ben ona sadece amaçsızca direniyordum. En sonunda dayanamamış olacak ki belimdeki ellerini daha da sıkılaştırıp beni kendine bastırdı, vücudumu yukarı doğru kaldırıp ayaklarımın yerden kesilmesini sağladı.

Sinirliydim.

Bana kabullenmekten bahsediyordu. Ben zaten herşeyi göze alarak geldim, alışabileceğime inanmasamda belki olur sandım. O kadar basitmiş gibi 'biz evlendik ve bunu değiştiremezsin' diyordu. Ben anneme haber vermeden evlensem ne tepki verirdi.. Benden ne bekliyorlardı?!