...
Sedyeden kalkıp ameliyat masasına doğru geçerken etrafımı dikkatlice izliyordum. Makine, neşter, bıçak ve adını bilmediğim daha birçok alet...
Korkuyordum. Belki de bu masadan bir daha kalkamayacaktım ve az sonra kapatacağım gözlerimi belki de bir daha hiçbir zaman açamayacaktım. Her şey olabilirdi.
Kimin garantisi vardı ki?
"Korkma!"
Rehman'ın sesi kulaklarıma dolarken karşımdaki demir kapıdan geldiğini gördüm. Yüzünde maske, ellerinde doktor eldiveni ve başında ise saçlarını kapatan bir bez parçası vardı. Şimdi gerçekten de tam bir doktor olmuştu.
"Korkuyorum..."
"İyi olacaksın, biliyorum."
"Garantisini verebileceksen sana neden inanmayayım ki?"
"Ameliyattan sonra emin ol bu söylediklerini sana hatırlatacağım."
Cevap vermek yerine başımı olumsuz bir şekilde aşağı eğdim. Ayağımdaki hastane terliğini çıkarıp masaya uzanırken tedirgindim. Gözlerimi sımsıkı kapattığımda kusma hissi apansızca ortaya çıkıverdi.
"Midem bulanıyor."
"Korkuyorsun da ondan."
...
Yazan'dan Not:
Herkese iyi akşamlar. Sizlere kısacık olduğunun farkında olduğum bir alıntıyla geldim ama yine de geldim :)
Kaç gündür 18. Bölümü yazmak için hazırlanıyorum ama bir türlü kelimeler ekrana düşmüyor. Evet, sizin de farkında olduğunuz gibi ameliyat bölümüne geldik ve ben Seval tıkanmış bulunmaktayım. İnşAllah bir an önce yazar bitiririm kızlar. Kendinize iyi bakın ve bana dua etmeyi unutmayın.
İnstagram: sevalim23
Snapchati: sevalim23
Keyifli Okumalar :))
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALBİMİ GERİ VER
General FictionKalbim mühürlenmiş bir kapıydı. Gelen her anahtarı tek bir darbeyle dışarı atarken ona yenilecek kadar dirayetsiz olmayacaktım. Onun da anahtarını kıracaktım elbet sert bir dokunuşla. Açılması zordu; açılması imkansızdı mühürlerimin. Ta ki sen haya...
