Ο κλέφτης της καρδιάς μου (Βιβλίο 2ο)

Κεφάλαιο 5ο

Ορέστης

Άνοιξα την πόρτα του γραφείου του Άλεξ έξαλλος με το χθεσινό βράδυ. Από την μια οι Ασιάτες είχαν αρνηθεί το αίτημα μου να αποχωρήσουμε από τον υπόκοσμο επιτρέποντας μας επιτέλους να καθαρίσουμε τις επιχειρήσεις μας και από την άλλη εκείνη η ψεύτικη επίθεση εναντίον τους. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν θα ανεχόμουν να γίνω εγώ και η υπόλοιπη ομάδα μου, Γιώργος και Θανάσης, πιόνια στα χέρια τους. 

Ο Άλεξ ήταν καθισμένος στο γραφείο που άλλοτε συνήθιζε να κάθεται ο πατέρας μας και να παρακολουθεί τις εξελίξεις των επιχειρήσεων μας, νόμιμων και μη. Στον καναπέ εκεί κοντά βρισκόταν ο Χοσέ σκυμμένος πάνω από κάτι χαρτιά. Φαίνεται ότι ο Άλεξ τους είχε βάλει όλους για τα καλά στο παιχνίδι των επιχειρήσεων μας.

«Έχουμε πρόβλημα» είπα τραβώντας την προσοχή και των δύο.

Εκείνοι ωστόσο δεν μίλησαν. Παρέμειναν στην ίδια θέση κοιτάζοντας με. Περίμεναν να μιλήσω πρώτος και φυσικά να τους περιγράψω λεπτομερώς τα γεγονότα της χθεσινής νύχτας.

«Θέλουν τις ικανότητες μας. Και από ότι κατάλαβα θα συνεχίσουν να μας χρησιμοποιούν για πολύ καιρό ακόμη. Οπότε ότι και αν είχες στο μυαλό σου ως εναλλακτικό σχέδιο για να τους ξεφορτωθούμε από το κεφάλι μας πες το τώρα...»

Ο Άλεξ πέταξε προς την μεριά μου μια εφημερίδα. Κοίταξα το εξώφυλλο και έπειτα διάβασα το άρθρο. Δεν ήταν μια αλλά πολλές επιθέσεις; Και όλα ήταν μαγαζιά που είχαν κλέψει έπειτα από τον φόνο πρώην συνεργατών του πατέρα μας.

«Πιστεύεις ότι κάποιος έκανε τις επιθέσεις χθες ως εκδίκηση;» ρώτησα. Ο Χοσέ σηκώθηκε όρθιος.

«Είτε αυτό είτε υπάρχει κάτι άλλο που αγνοούμε. Πάντως κάποιος εκεί έξω είναι σύμμαχος μας και πρέπει να τον βρούμε» είπε καθώς ήρθε και στάθηκε δίπλα μου.

«Τα χέρια μου είναι απασχολημένα με όλα αυτά» είπε ο Άλεξ «αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα Ορέστη να βρούμε τι τους πονάει και να πάρουμε εκδίκηση για όλα. Και επιτέλους να απελευθερωθούμε...»

Τον κοίταξα σαν να μην πίστευα τα λόγια του. Περίμενα τόσο καιρό να δράσουμε που δεν πίστευα ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμή.

«Το αναλαμβάνω εγώ λοιπόν» είπα και νομίζω ότι διαγράφηκε ένα χαμόγελο στα χείλη μου.

Βγήκα έξω από το γραφείο με φανερά ανανεωμένη διάθεση. Κάθε αίσθηση μου είχε ενεργοποιηθεί και ένιωθα πλέον μέσα στο παιχνίδι ξανά. Μπήκα στο αμάξι μου και ξεκίνησα για το σπίτι του Γιώργου και του Θανάση. Μετά από την σύλληψη της Εμμανουέλλας αποφάσισαν να αλλάξουν σπίτι για 2η φορά μέσα σε ένα χρόνο. Πλέον έμεναν σε ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι. Ήταν ωραίο αλλά δεν συγκρινόταν με τα προηγούμενα. Περίεργη επιλογή, είχα σκεφτεί τότε. Ωστόσο πάντα ξεχνούσα ότι όλα όσα είχαν συμβεί είχαν επηρεάσει και αυτούς. Από την μία η σύλληψη της αδερφής μου έκανε τον Θανάση να χάσει το μεγάλο του έρωτα και από την άλλη η φυγή της Ιφιγένειας έκανε και τους δύο να είναι πιο μπερδεμένοι από ποτέ για το μέλλον τους.