Ο κλέφτης της καρδιάς μου (Βιβλίο 2ο)

Κεφάλαιο 37ο

Ελένα

Άγγιξα τον δεξί ώμο του Ορέστη. Ένα μικρό τατουάζ βρισκόταν σε εκείνη την θέση. Ένα παιδάκι μαυρομάλλικο είχε ακουμπισμένο το κεφάλι του στα γόνατα του. Το πρόσωπο του δεν φαινόταν ενώ από τους ώμους του ξεπετάγονταν τεράστια, λευκά φτερά που ερχόντουσαν σε πλήρη αντίθεση με τα μαλλιά του. Μου έφερνε τόσο θλίψη αυτό κάθε φορά που το κοίταζα. Εκείνος στο άγγιγμα μου κουνήθηκε και άλλαξε πλευρό ώστε να με κοιτάζει.

«Τι είναι αυτό το τατουάζ» τον ρώτησα και εκείνος φάνηκε να αλλάζει έκφραση. Φαινόταν ότι ήταν κάτι που τον επηρέαζε σε μεγάλο βαθμό. Κάτι που τον πονούσε.

«Το παιδί που χάσαμε...» είπε απλά και ήξερα ότι έπρεπε να αφήσω αυτό το θέμα συζήτησης εκτός. Του χαμογέλασα σε μια προσπάθεια να του αλλάξω διάθεση. Αλλά εκείνος δεν φάνηκε να προσπαθεί στο ελάχιστο. Ήταν κακόκεφος και το έδειχνε.

«Θα ετοιμαστώ λοιπόν» ψέλλισα και ανασηκώθηκα στο κρεβάτι διώχνοντας από πάνω μου τα σκεπάσματα. Το χέρι του έπιασε με δύναμη το μπράτσο μου και με τράβηξε πάλι πίσω.

«Το ξέρεις ότι είσαι σημαντική για εμένα» είπε και το βλέμμα του ήταν τόσο έντονο που η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο. Το μυαλό μου άδειασε και το μοναδικό που κατάφερα να κάνω ήταν να περάσω το χέρι μου πάνω από το μάγουλο του.

«Σ' αγαπώ» του είπα και τον φίλησα γλυκά. Εκείνος με τράβηξε περισσότερο κοντά του και σύντομα το φιλί μετατράπηκε σε κάτι πολύ περισσότερο. Εκείνος περνούσε τα χέρια του πάνω από το σώμα μου άγρια και φαινόταν διψασμένος. Ίσως και θυμωμένος. Τον έσπρωξα λιγάκι πιο πίσω κοιτάζονταν τον.

«Τι έχεις;» τον ρώτησα «φταίω εγώ που ανέφερα το τατουάζ;»

«Όχι» απάντησε «συγγνώμη» και με φίλησε στο μέτωπο. Σχεδόν αμέσως πριν προλάβω να εντοπίσω τι ήταν αυτό που τον είχε φέρει σε αυτή την κατάσταση σηκώθηκε και χώθηκε στο μπάνιο. Όση ώρα ο Ορέστης βρισκόταν στο μπάνιο εγώ ήμουν έτοιμη. Με κοίταξε χαμένος και μου ζήτησε μερικά λεπτά για να ετοιμαστεί και να με πάει μέχρι το γραφείο όπου θα συναντούσα τον πατέρα μου για να του μεταφέρω τα νέα για τις αποφάσεις της ζωής μου. Και κυρίως τον Ορέστη.

Κατεβήκαμε στην τραπεζαρία όπου μια κοπέλα είχε ετοιμάσει το πρωινό. Ο Άλεξ βρισκόταν ήδη καθισμένος στην κεφαλή του τραπεζιού ντυμένος με ένα ακριβοπληρωμένο κοστούμι και κοιτάζοντας προς μια γυναίκα. Από το σημείο που βρισκόμουν μπορούσα να δω την πλάτη της και το χείμαρρο των καστανόξανθων μαλλιών της.