Ο κλέφτης της καρδιάς μου (Βιβλίο 2ο)

Κεφάλαιο 45ο

Ελένα

Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Παραλογίζεσαι Ελένα. Δεν είναι δυνατόν. Η Ιφιγένεια και ο Ορέστης; Μα πως θα μπορούσαν αυτοί οι δύο να είναι μαζί από την στιγμή που η Ιφιγένεια γνώριζε από τα 17 σχεδόν τον Άλεξ; Δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι η πρώην αρραβωνιαστικιά του... Από την άλλη όμως όλα έβγαζαν νόημα. Το κοινό τατουάζ της, εκείνη που είχε φύγει, όταν επέστρεψε η συμπεριφορά του Ορέστη άλλαξε. Όλα αποκτούσαν μια εξήγηση τώρα. Όμως γιατί δεν μου το είπε κανείς τους αν ήταν όντως αλήθεια;

Μπήκα στο σπίτι τυφλωμένη από τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι υπήρχε η πιθανότητα να μου έχουν κρατήσει μυστικό ένα τόσο μεγάλο μυστικό. Δεν μπορούσε να είναι αλήθεια. Γιατί διαφορετικά θα ήταν σαν να με κορόιδευαν όλοι τους. Ένας προς ένας.

Φόρεσα τα ακουστικά μου και άνοιξα το λάπτοπ μου. Πάτησα Ιφιγένεια και Ορέστης στην αναζήτηση. Και τότε τα αποτελέσματα γέμισαν με φωτογραφίες των δυο τους αγκαλιά από διάφορες δεξιώσεις ή περιπάτους τους στην θάλασσα. Ξεκίνησα να πατάω χωρίς καμία λογική κάθε άρθρο που έβρισκα μπροστά μου. Όλα τους εξυμνούσαν τον έρωτα του καρδιοκατακτητή Ορέστη και της εκθαμβωτικής Ιφιγένειας. Τους παρουσίαζαν ως παραμύθι. Καθώς προχωρούσαν τα άρθρα το παραμύθι τελείωνε με τραγικό τέλος αφού εκείνη πέθαινε. Και υπέθεσα ότι οι Μαντάδες είχαν αφήσει να μαθευτεί ότι μετά από την επίθεση των Ασιατών εκείνη έφυγε από την ζωή ακολουθώντας το αγέννητο παιδί τους.

Όσο περισσότερο διάβαζα τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμουν τον έρωτα του για εκείνη και αναρωτιόμουν πως ήταν δυνατόν να πιστέψω ότι θα ξεπερνούσε την πρώην του. Πως μπόρεσα έστω και για μια στιγμή να υποθέσω ότι ίσως τον είχα κάνει να με ερωτευτεί. Ήμουν τελικά απλώς ένα αποκούμπι για να μπορέσει να αντέξει τον γάμο της με τον αδερφό του. Όμως εγώ δεν το ήθελα αυτό. Ήθελα να νιώθει για εμένα την ίδια κλίμακα συναισθημάτων με εμένα. Δεν μπορούσα να είμαι εγώ εκείνη που θα πάλευε κάθε φορά για αυτή την σχέση.

Σηκώθηκα όρθια και ετοίμασα μια τσάντα. Που θα μπορούσα να πάω άραγε; Στον πατέρα μου. Όχι θα με έβρισκε. Σε κάποιο ξενοδοχείο; Με τις ικανότητες του Γιώργου θα με έβρισκε και εκεί. Ακόμη και στον Φίλιππο να πήγαινα θα κατάφερνε να με βρει. Εκτός και αν πήγαινα... Στον Παύλο. Δεν θα το σκεφτόταν με τίποτα.