Ιφιγένεια
Δεν αισθανόμουν νευρική συχνά αλλά σήμερα ήταν η εξαίρεση. Ο Άλεξ δίπλα μου όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί ένιωθε ακριβώς το ίδιο. Άλλωστε τόσα χρόνια τώρα δεν είχε αντιμετωπίσει τους γονείς μου, από την στιγμή δηλαδή που αποφάσισε να επιστρέψει στην οργάνωση του πατέρα του. Ήλπιζα μόνο να μπορούσαν να αναγνωρίσουν ότι πλέον ήταν άλλος άνθρωπος και όχι αυτό που πίστευαν ότι ήταν εξαιτίας του ονόματος του. Να μπορούσαν να αψηφήσουν όλα όσα είχαν συμβεί και να τον δέχονταν ξανά στην οικογένεια μας.
Χτύπησα το κουδούνι με τρεμάμενα χέρια. Ένα πεντάχρονο αγοράκι άνοιξε την πόρτα. Καστανά μαλλιά, καστανά μάτια και έκφραση όμοια με του αδερφού μου. Ο γιος του Νίκου. Μόλις μας είδε τσίριξε και έπεσε στην αγκαλιά μας.
«Θεία Ιφι, νονέ»
Πίσω του όλοι κοκάλωσαν κοιτάζοντας την σκηνή που εκτυλισσόταν μπροστά τους. Ο Άλεξ σήκωσε το μικρό αγκαλιά και περάσαμε μέσα στο σπίτι. Ο Αναστάσης ήταν ο πρώτος που μας πλησίασε. Με αγκάλιασε και έπειτα έτεινε το χέρι του προς το μέρος του Άλεξ. Φαινόταν στο πρόσωπο του ότι μισούσε αυτή την κατάληξη. Ότι μισούσε τον Άλεξ αλλά ήταν αναγκασμένος να τον αποδεχτεί. Η μητέρα μου ακολούθησε τον Αναστάση πέφτοντας στην αγκαλιά μου. Μόλις απομακρύνθηκε από το μέρος μου κοίταξε τον Άλεξ και στράφηκε προς την κουζίνα. Τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου παρέμειναν στις θέσεις τους. Κούνησαν απλώς το κεφάλι τους προς το μέρος μου χωρίς να δείξουν το παραμικρό συναίσθημα. Η διάθεση μου σύντομα έπεσε στα πατώματα. Ο Άλεξ ωστόσο προσπαθούσε να παραμείνει χαμογελαστός και ανεπηρέαστος από τις συμπεριφορές της οικογένειας μου προς εμάς.
Ο πατέρας μου εμφανίστηκε από την βεράντα μαζί με τον παππού μου. Οι εκφράσεις και των δύο παγωμένες. Και έπειτα από την έκπληξη εμφανίστηκε το μίσος. Ο πατέρας μου γύρισε και κοίταξε τις δύο νύφες του.
«Πάρτε τα παιδιά μέσα» είπε και οι δύο τους εξαφάνισαν όλα τα ανίψια μας στο εσωτερικό του σπιτιού. Εκείνος μας πλησίασε με γρήγορα βήματα.
«Τι κάνεις Ιφιγένεια εδώ με αυτόν;» ρώτησε έξαλλος.
«Παντρευόμαστε» είπα μονάχα.
Όλοι έμειναν έκπληκτοι να μας κοιτάνε. Μόνο ο Αναστάσης γνώριζε.
«Πως τολμάς να λες κάτι τέτοιο;» ρώτησε ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια μου «ευθύνεται για τον θάνατο του Νίκου»
أنت تقرأ
Ο κλέφτης της καρδιάς μου (Βιβλίο 2ο)
عاطفيةΟ Ορέστης πληγωμένος απο την φυγή της Ιφιγένειας, της κοπέλας που πίστευε ότι ήταν ο έρωτας της ζωής του, βρίσκεται αντιμέτωπος με την απόφαση του αδερφού του να αφήσουν την κληρονομιά του πατέρα τους ως αρχιμαφιόζου και να ζήσουν πλέον εντός των ορ...
