Ο κλέφτης της καρδιάς μου (Βιβλίο 2ο)

Κεφάλαιο 25ο

Ελένα

Άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος μου και πέρασα μέσα. Άφησα το τσαντάκι μου να πέσει κάτω και σιγά σιγά έβγαλα τα ρούχα μου πετώντας τα στο κρεβάτι. Μπήκα στο ντουζ, κάτω από το καυτό νερό που άφηνε κόκκινα σημάδια στο σώμα μου. Όμως αυτό χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή... Η σημερινή μέρα ήταν εξοντωτική. Η δουλειά έμπαινε σιγά σιγά στους γνωστούς ρυθμούς της αν και πλέον η εφημερίδα μας είχε ανέβει στην κορυφή για την ενημέρωση των πολιτών. Πράγμα που αύξανε τις υποχρεώσεις μας προς τους ανθρώπους που ενημερώνονταν μέσα από τις έρευνες μας και τα άρθρα μας.

Η μέρα τελείωσε με ένα θεσπέσιο ραντεβού που είχε οργανώσει ο Παύλος. Πρώτα φαγητό στο αγαπημένο του σουβλατζίδικο και μετά ταινία. Εκείνος έδειχνε να είναι ξετρελαμένος μαζί μου. Εγώ από την άλλη μπορούσα να θεωρηθώ ενθουσιασμένη. Ναι, αυτή ήταν η σωστή λέξη. Γιατί ερωτευμένη δεν ήμουν ακόμη σε καμία περίπτωση. Ο Παύλος μου άρεσε και τον θεωρούσα πολύ ενδιαφέρον άνθρωπο, αλλά δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Όμως ήμουν αποφασισμένη να του δώσω μια ευκαιρία.

Φόρεσα τις πιτζάμες μου και στέγνωσα τα μαλλιά μου. Ήμουν μάλιστα έτοιμη να πέσω στο κρεβάτι μου για ύπνο, αφού είχαν απομείνει μόλις 7 ώρες μέχρι το ξυπνητήρι να χτυπήσει νωρίς το πρωί. Όμως το κουδούνι της πόρτας μου γρήγορα με ειδοποίησε ότι κάποιος βρισκόταν έξω από το διαμέρισμα μου, αναγκάζοντας με να μετακινηθώ προς εκείνο το σημείο και όχι προς το κρεβάτι που με περίμενε. Ακουμπώντας το χέρι μου στην πόρτα η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει λιγάκι πιο δυνατά. Δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο παρά μόνο όταν άνοιξα την πόρτα και ο Ορέστης βρέθηκε μπροστά μου. Πως τολμούσε να εμφανίζεται μπροστά μου τέτοια ώρα; Εδώ; Μετά από όλα όσα μου είπε; Βρωμοκοπώντας κιόλας αλκοόλ; Τράβηξα με δύναμη την πόρτα να κλείσει.

«Μη» είπε εκείνος παρακλητικά.

«Τι θέλεις Ορέστη εδώ; Τι μπορεί να είναι τόσο σημαντικό που να εμφανίζεσαι τέτοια ώρα εδώ μεθυσμένος;» πραγματικά είχα αυτή την απορία. Τι στο καλό ήθελε πάλι από την ζωή μου, ειδικά από την στιγμή που όλα είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε μια πορεία.

«Ελένα» είπε εκείνος και το όνομα μου βγήκε με έναν τόσο αισθησιακό τρόπο από τα χείλη του. Ένιωσα τα πάντα μέσα μου να λιώνουν και σε συνδυασμό με εκείνα τα καταπράσινα μάτια του ήμουν έτοιμη να του τα συγχωρήσω όλα στο λεπτό. Όμως πριν καν μου δοθεί η ευκαιρία να του το πω εκείνος έπεσε πάνω μου.