Ο κλέφτης της καρδιάς μου (Βιβλίο 2ο)

Κεφάλαιο 46ο

Ελένα

Άνοιξα τα μάτια μου με εξαιρετικά μεγάλη προσπάθεια για να εντοπίσω την Ιφιγένεια καθισμένη σε μια καρέκλα. Τα χέρια της ήταν δεμένα πίσω από την πλάτη της και τα πόδια της στη βάση της καρέκλας. Το κεφάλι της έγερνε μπροστά και έμοιαζε να έχει χάσει τις αισθήσεις της. Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη αφού τα μαλλιά της έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο της. Κοίταξα την αποθήκη τριγύρω. Δεν μπόρεσα να εντοπίσω καμία άλλη παρουσία εκτός από την δική μας. Ένα ρίγος με διαπέρασε και παρατήρησα απέναντι μου μια γυναικεία σιλουέτα να με πλησιάζει. Η Εμμανουέλλα. Προχωρώντας προς το μέρος μου με περιεργάστηκε. Σταμάτησε μερικά μόνο μέτρα μακριά από το πρόσωπο μου. Ένα υστερικό γέλιο την έκανε να απομακρυνθεί.

«Ώστε εσύ είσαι η αντικαταστάτρια της» δεν της απάντησα. Την κοίταζα μόνο δήθεν θυμωμένα. Παρόλο που τα μάτια της είχαν το ίδιο χρώμα με εκείνα του Ορέστη δεν θύμιζαν σε τίποτα εκείνα τα σμαραγδί μάτια που μου είχαν κλέψει την καρδιά από την πρώτη στιγμή που τον συνάντησα. Τα δικά της ήταν ψυχρά. Άλλωστε τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχης...

«Δεν θα απαντήσεις τίποτα;» κάθισε σε ένα γραφειάκι που βρισκόταν ελάχιστα πιο μακριά. Την κοίταζα μονάχα μέσα στα μάτια. Χωρίς να της δίνω την απάντηση που διεκδικούσε με τόσο μένος. Εκείνη είχε αρχίσει να εξοργίζεται. Ωστόσο πριν προλάβει να συνεχίσει να μου μιλάει η πόρτα άνοιξε και ο Χοσέ μας πλησίασε. Είχε αλλάξει πλευρά. Πλέον βρισκόταν στο πλάι της εγκαταλείποντας τον Άλεξ που ήταν σαν αδερφός του, τον Ορέστη και την υπόλοιπη οικογένεια.

Τον κοίταξα επιτρέποντας στο βλέμμα μου να αποτυπώσει όλο το μίσος που αισθανόμουν μέσα μου. Εκείνος γέλασε και με πλησίασε. Έβγαλε ένα μαχαίρι που είχε κρυμμένο κάπου πάνω του και το ακούμπησε στο πρόσωπο μου.

«Γλυκιά μου Ελένα δεν έπρεπε να μπλέξεις ποτέ μαζί μας. Αλλά εσύ ακόμη και όταν έμαθες την αλήθεια δεν μπορούσες να φύγεις μακριά από τον Ορέστη. Και τώρα θα πεθάνεις με την τσούλα του για αυτό...»

«Οι μοναδικοί που θα πεθάνουν σήμερα είστε εσείς οι δύο» είπε και σήκωσε το κεφάλι της θυμίζοντας κάποιο εκδικητικό πλάσμα βγαλμένο από την κόλαση. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ο Χοσέ εξαιτίας του βλέμματος αυτού έκανε ένα βήμα πίσω ασυναίσθητα παίρνοντας το μαχαίρι του από το πρόσωπο μου.

«Και ποιος θα με σκοτώσει Ιφιγένεια; Εσύ; Είσαι δεμένη. Ή μήπως αυτό το κοριτσάκι;» προχώρησε προς το μέρος της.