Ο κλέφτης της καρδιάς μου (Βιβλίο 2ο)

Κεφάλαιο 2ο

1 ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΙΝ

Ελένα

Έβαλα καφέ στην αγαπημένη μου κούπα και βγήκα από την κουζίνα. Πήρα το φάκελο που είχα πεταμένο πάνω στο τραπεζάκι της εισόδου και περπάτησα στο δωμάτιο μπροστά μου, που αποτελούσε το σαλόνι, την τραπεζαρία και το υπνοδωμάτιο μου. Ήξερα ότι ήταν μικρό αλλά δεν με ένοιαζε. Εδώ μέσα μπορούσα να είμαι ελεύθερη, ο εαυτός μου. Επίσης ήταν ένας χώρος που τον πλήρωνα εγώ, αποκλειστικά. Με τα χρήματα που κέρδιζα καθημερινά. Έτσι μου δινόταν η δυνατότητα να κυνηγήσω τα όνειρα και τις επιθυμίες μου. Κάθισα στο κρεβάτι μου ανοίγοντας το ημερολόγιο μου. Κοίταξα την ημερομηνία που είχαμε σήμερα και έπειτα την ημερομηνία που αναγραφόταν πάνω στην πρόσκληση. Αναστέναξα και σηκώθηκα ξανά. Την πέταξα πάνω στο κρεβάτι και αφού ήπια μερικές γουλιές καφέ ξεκίνησα να ετοιμάζομαι. Ένα τζιν και μια ανοιξιάτικη μπλούζα ήταν αρκετά για σήμερα. Χτενίστηκα χωρίς να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και μόλις τελείωσα άρπαξα το δερμάτινο τζάκετ μου και την τσάντα μου επαληθεύοντας ότι όλα όσα χρειαζόμουν βρισκόντουσαν μέσα. Έπειτα βγήκα στον δρόμο και κατευθύνθηκα προς την στάση του λεωφορείου. Μισή ώρα αργότερα βρισκόμουν στο γραφείο.

Μπορεί να μην ήταν τόσο εντυπωσιακό όπως εκείνα που δείχνουν στις ταινίες αλλά ήταν παραπάνω από αρκετό για εμένα. Δύο χρόνια πριν που αποφοίτησα από το τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού από το Πάντειο ο Σωτήρης ή αλλιώς ο κύριος Καμάρος με δέχτηκε στην εφημερίδα του για να κάνω την πρακτική μου παράλληλα με το μεταπτυχιακό μου. Μπορεί να ήμασταν μια μικρή εφημερίδα με λίγους αναγνώστες αλλά όλοι όσοι εργαζόμασταν σε αυτή ακολουθούσαμε το νήμα που οδηγούσε στην αλήθεια. Ο Σωτήρης έχοντας δουλέψει στις μεγαλύτερες εφημερίδες και περιοδικά της Νέας Υόρκης γύρισε στην Ελλάδα και ανέλαβε μια θέση αρκετά υψηλή στην μεγαλύτερη εκδοτική εταιρεία της χώρας μας. Ωστόσο γρήγορα εγκατέλειψε την θέση του εκεί για να ιδρύσει μαζί με τον κύριο Μάριο Παπουτσή την Αλήθεια του Σήμερα, την εφημερίδα στην οποία εργάζομαι. Έχοντας περάσει σχεδόν από κάθε τμήμα, Πολιτικό, Οικονομικό, Δικαστικό τελικά κατέληξα στο Αστυνομικό ρεπορτάζ. Είναι ένας τομέας, στον οποίο χρειάζεται να ακολουθώ το ένστικτο μου και φυσικά να έχω καλή σχέση με τους αστυνομικούς που δουλεύουν στην κάθε υπόθεση. Ωστόσο ο τρόπος μου συνήθως είναι τελείως διαφορετικός. Κάνω την δική μου έρευνα και έπειτα γράφω τα αποτελέσματα της. Και οι δύο εργοδότες μου είναι απόλυτα ευχαριστημένοι με αυτό οπότε σε αυτό το κομμάτι όλα πηγαίνουν περίφημα.

Κάθισα στο γραφείο μου και κοίταξα τον Φίλιππο απέναντι μου. Ήταν 26 χρόνων, μόνο δύο χρόνια μεγαλύτερος μου και η βοήθεια του στην αρχή ώστε να προσαρμοστώ στην εφημερίδα και στο χώρο γενικότερα ήταν τεράστια.

«Βρήκαν και άλλο πτώμα» είπε και μου έδειξε προς το γραφείο όπου μιλούσε ο Σωτήρης με το Μάριο.

«Τι είναι αυτή τη φορά;» ρώτησα

«Είχε νυχτερινά μαγαζιά αλλά ακουγόταν ότι προωθούσε γυναίκες»

Η πόρτα άνοιξε και ο Σωτήρης με φώναξε μέσα. Σηκώθηκα γρήγορα και μπήκα στον γνώριμο χώρο. Κάθισα στην καρέκλα απέναντι από το γραφείο του Μάριου. Εκείνος καθόταν στη θέση του και ο Σωτήρης όρθιος δίπλα μου.

«Είσαι έτοιμη μικρή;» ρώτησε περισσότερο σαν να ρωτούσε τον εαυτό του παρά εμένα. Κοίταξα και τους δύο τους. Ήταν τελείως αντίθετοι. Ο Σωτήρης ήταν αρκετά κοντός για άντρας. Γύρω στα πενήντα με καστανά μαλλιά και ένα χοντροκομμένο μουστάκι. Η κοιλίτσα του πεταγόταν έξω από τα παντελόνια του κάνοντας το πουκάμισο του να τσιτώνει σε αυτό το σημείο. Όμως η εμφάνιση ξεγελά. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, εξαιρετικός ρεπόρτερ, απερίγραπτα καλός δάσκαλος και αφεντικό. Από την άλλη ο Μάριος ήταν στην ίδια ηλικία με τον Σωτήρη. Ήταν ψηλός, με ψαρά μαλλιά και κορμοστασιά τριαντάρι. Αυτός ήταν και ο λόγος που μπορούσε να ρίξει όποια γυναίκα επιθυμούσε. Τώρα βρισκόμουν μπροστά του περιμένοντας να ακούσω τον λόγο που με κάλεσαν στο γραφείο τους.

«Λοιπόν» μίλησε τώρα ο Μάριος «ξέρω ότι είναι ότι πιο απαιτητικό έχουμε ζητήσει ποτέ από εσένα αλλά σε εμπιστευόμαστε. Τον τελευταίο χρόνο έχουμε παρατηρήσει την αύξηση βίαιων εγκλημάτων όσων αφορά άτομα με ύποπτες δραστηριότητες. Τα περισσότερα από αυτά εμπλέκονταν σε παράνομες δουλειές του υποκόσμου. Στην αρχή υποθέσαμε ότι ήταν κάτι σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ συμμοριών. Όμως δεν έτσι.»

« Είναι κάτι περισσότερο... Και θέλουμε εσύ να το ερευνήσεις...»

Έμεινα για λίγο σκεφτική. Υπόκοσμος; Χα, τους έβρισκα λιγάκι υπερβολικούς. Το πιο πιθανό ήταν οι περισσότεροι να ήταν θύματα εξαιτίας των περίεργων υποθέσεων τους. Ναρκωτικά και γυναίκες. Μόνο στις ταινίες υπήρχε μια οικογένεια που τα έλεγχε όλα. Και αυτό στην Αμερική. Εδώ ήμασταν στην Ελλάδα...

«Φυσικά και θα το αναλάβω» είπα τελικά γελώντας νοητά με αυτό που ήθελαν να τους φέρω ως απόδειξη και με αυτό που θα κατέληγα να βρω τελικά. Εκείνοι χαμογέλασαν. Ο Σωτήρης μου έδωσε τους απαραίτητους φακέλους και βούτηξα κατευθείαν στις δολοφονίες που ξετυλίγονταν μπροστά μου...