Ο κλέφτης της καρδιάς μου (Βιβλίο 2ο)

Κεφάλαιο 42ο

Ελένα

Κοίταξα την Ιφιγένεια καθώς περνούσε τα χέρια της ανάμεσα σε δεκάδες φορέματα ψάχνοντας κάποιο που θα της τραβούσε την προσοχή. Το πρωινό μας είχε ξεκινήσει με λίγο καφέ ώσπου εκείνη με τράβηξε γρήγορα έξω από το σπίτι για ένα ραντεβού για μασάζ. Όφειλα να παραδεχτώ ότι ήταν εξαιρετικά χαλαρωτικό και ικανοποιητικό. Στην συνέχεια καταλήξαμε σε ένα πολυκατάστημα γυρίζοντας σαν τρελές τον κάθε όροφο ψωνίζοντας. Η μέρα φυσικά δεν σταματούσε εδώ. Ραντεβού με την αισθητικό της. Και τέλος κομμωτήριο. Και πριν επιστρέψουμε σπίτι σταματήσαμε για ένα χαλαρό ποτάκι σε ένα από τα αγαπημένα της μαγαζιά. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα την φανταζόμουν ποτέ σε ένα τέτοιο μέρος όμως μου είχε περιγράψει στιγμές από τα σχολικά της χρόνια που είχε περάσει με τον Παύλο, τον Άλεξ ή τα αδέρφια της εδώ και εγώ δεν μπορούσα παρά να κάθομαι και να την χαζεύω καθώς διηγούνταν κάποιο περιστατικό. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήθελα να της χαλάσω χατίρι αφού ο Ορέστης μου είχε μιλήσει για την κατάληξη που είχε η συνάντηση της με την οικογένεια της. Όσο και αν προσπαθούσε να το κρύψει ήξερα ότι πονούσε. Ο καθένας θα περνούσε από αυτό το στάδιο. Άλλωστε η οικογένεια μας αντιπροσωπεύει και ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας. Βέβαια αναρωτιόμουν πως ήταν δυνατόν να της έχουν συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο από την στιγμή που ήταν τόσο δεμένοι. Και ειδικά έχοντας χάσει ήδη ένα παιδί εξαιτίας του θανάτου του κα άλλο ένα εξαιτίας της οπισθοδρομικότητας του πατέρα της. Ίσως εγώ να ήμουν τυχερή που ο πατέρας μου εξαιτίας της βοήθειας του Ορέστη με τον εκβιαστή του μπόρεσε να απαλλαχθεί από εκείνον. Και ίσως αισθανόταν υπόχρεος στον Μαντά, που τόσο έδειχνε να μισεί.

«Μόλις σε δει ο Ορέστης δεν θα μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω σου» σχολίασε εκείνη και χαμογέλασε. Η αλήθεια ήταν ότι κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη δεν μπορούσα να αναγνωρίσω την κοπέλα που κρυβόταν τόσα χρόνια στο σώμα μου. Η Ιφιγένεια αποδείχτηκε λοιπόν ότι είχε ένα ακόμη ταλέντο.

«Ελπίζω να μην το συνηθίσει όμως διότι δεν μπορώ να σπαταλώ τόση ώρα για να δείχνω έτσι κάθε μέρα. Δεν θα είχα χρόνο να κάνω τίποτα περισσότερο...»

Η Ιφιγένεια γέλασε και ήπιε μια γουλιά από το ποτό της. Γενναία. Η στάθμη του κατέβαινε και εγώ δεν είχα προλάβει ούτε να το δοκιμάσω.

«Ο Ορέστης μου είπε τι συνέβη με τους γονείς σου» προσπάθησα να την πλησιάσω λίγο περισσότερο. Χαμογέλασε πικραμένη.