HiNtLi SeVgİlİm

14.Bölüm

Avashi'den;
Sabah kalktığımda gözüme güneş ışıkları vuruyordu . Annem kalkmam için perdeleri açmış olmalıydı. Hemen yataktan kalkıp saatte baktım saat daha sabahın körüydü iş saatime bir buçuk saat vardı.  O an kendimi tam yatağa geri atacakken  telefonum çalmaya başladı . Arayan babannemdi  peki niye sabahın köründe arıyordu. Bu durumda bi anormallik vardı.  Hemen telefonu açtım babannem  ağlayarak konuşuyordu. "Avashi! Avashi hemen gel oğlum!! hemen gel!!" Dedi.  O an ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.ve bi anda aklıma dedem geldi" babanne yoksa dedeme mi bişey oldu? "Dedim.  Babannem" hayır oğlum Hayır!  Hare" dedi.  Ve o an telefon kapandı.  Hare demişti.  Peki nolmuştu Hareye .. Hemen koşup arabaya bindim. Ve babannemlerin evinde doğru yola çıktım. Yolda aklıma  harenin bana çarpışları, sakarlıkları geliyordu.  Kalbim çok fena atıyordu. Beynimde "ona bişey mi oldu?" Sorusu dönüp duruyordu. Onun bana meydan okumaları, Yemek tenceresini masaya düşürdüğündeki gülmesi, Ikimiz Göz Göze gelişleri,Hepsi bi film şeridi gibi gözümün önünden geçiyordu. Onu neden bu kadar düşündüğümü  anlamlandıramasamda  kalbinde ki o acıyı hissedebiliyordum. Sanki o olmassa ben yaşayamıyacakmış gibi hissediyordum. Ama neden böyle hissediyordum. Hemde ondan böylesine nefret ederken. yoksa ben onu .... Hayır hayır olamaz yani imkansız bişeydi bu . Ben bunları düşünürken bi anda babannemlerin evinin sokağına girdiğimi farkettim. Hemen sağdaki yoldan dönüp babannemlerin evine geldim. Ve hızla arabadan indim. Koşarak kapıya geldim kapıya vurdum. Ve kapıyı babannem açtı.  Gözleri yaşlıydı. " babanne noldu? Söyle hadi" dedim. O da " harenin odasına çık "dedi. Koşarak merdivenlerden çıktım. Ve odaya girdim. Odaya girdiğimde hiç beklemediğim bi manzarayla karşılaştım. Yerler kan içindeydi ve heryer dağınıktı ama hare yoktu. Sonra gözüm yerdeki Kolyeye takıldı.  Bu dün ki kolyeydi. Benim Yakama takılan . Ve hemen onu yerden aldım oda kan içindeydi. O an dünki beni öptüğü gözümün önüne geldi. O an ilk defa bu kadar çaresizdim. Kendimi tutuyordum  ağlayamazdım. Ama birden gözümden bir tane yaş aktı. Senelerdir  gerçekleşmeyen bi olaydı bu.  Senelerdir ağlayacak  üzülecek pek bişey başıma gelmemişti. Başıma gelen kötü şeylerdede  kendimi tutup ağlamamıştım. Ama şimdi ağlıyordum. Ne yapmalıydım elimde sadece bi kolye vardı. Ne yapacağımı bilmiyordum? Ben böyle çaresizken babannem odaya girdi. ve"Sabah kalktığımda bende aynı bu manzarayla karşılaştım. Hare yoktu. Ama yerler kan doluydu. Aklıma gelen ilk şey seni aramak oldu. Oğlum nerde olabilir bu kız??  Neden yerler kan dolu?" Diye Ard arda sorular soruyordu.  Sonra bi anda babannemin telefonu çalmaya başladı. Arayan kişi Görüntülü arıyordu.  Babannem Açtı. Sonra bi bağırış koptu.  Babannem "hare hare"diye bağırıyordu. Hemen babannemin elimden telefonu aldım .ve telefona baktım. Hare bi Sandalyeye bağlıydı. ağzıda Bağlanmış bi şekildeydi. Ve sürekli ağlıyordu. Yanında da yüzü maskeli bi adam vardı ve elindeki silahı harenin kafasına dayanmış bi biçimde duruyordu.