Chapter Twenty-two.
Yasmin's Point Of View
Dumiretso kami sa dorm. Nagpaalam na rin ako kila mom and dad na sa dorm ako matutulog. There's a lot of questions I want to be answered na si Chase lang din ang makakasagot.
I throw myself to the sofa, gano'n rin si Sandra, Sidney, at Keira. Umupo naman si Keith, Derick at Cade sa lapag, katapat namin. Habang si Chase naman ay nilagay ang mga gamit niya sa kwarto nila. Yeah, dito na rin siya magdo-dorm and by tomorrow we'll be fixing his school papers para makapagsimula na siya bukas.
Malaki 'tong dorm room namin. Pinagawa ko talaga to kila dad para may tatambayan kami ng friends ko. Di gaya ng ibang dorm room, nasa underground kami and thrice the size ng normal dorm room ang room namin.
Lumabas na si Chase sa kwarto at umupo na rin sa lapag katabi sila Cade.
"Lahat kami naguguluhan sa nangyari kanina. How will you explain that?" Sidney asked.
"Uhmm.. hindi ko talaga alam na may kapatid ako. Lumaki ako na mga yaya lang ang kasama ko sa bahay, minsan dumadalaw sila mom and dad. You know, protectors, kaya sobrang busy sila. Hindi kami magkakasama, but they're making sure na ligtas ako. Siguro dahil magiging mapanganib ako kapag kasama ko sila." sabi ni Keith habang nakatingin sa sahig na animo'y 'yon ang pinaka-interesadong bagay sa mundo.
"Habang ako, nasa mundo ng mga tao. Kahit kailan hindi ako nagkaroon ng kasama. Minsan si Keira ang bumibisita sa'kin." Chase looked at Keira and smiled.
"Like keith, hindi ko alam na may kapatid ako. Twin, to be exact. Nalaman nalang namin 'yon kanina nang ipatawag kami sa backstage, that's the time mom and dad told me about everything I don't know about, yet. They visited me there, alam kong may mga magulang ako. Hindi ko lang nararamdaman. In the past years, I celebrated my birthdays without anyone kaya I'm so happy na nanjan yung pamilya ko and lahat kayo." dugtong pa niya.
Ngayong ko lang napagtantong hindi ko pinagsisihan ang pagtakas para makapunta sa mundo ng mga tao.
"Sorry kuya," malungkot na sambit ni Keith. Ngumiti si Chase.
"You don't need to be sorry lalo na't wala ka namang kasalanan." aniya.
"Paano ka ba napunta sa mundo ng mga tao?" tanong ni Derick.
"Nung 7 years old ako, sa tingin ko tama lahat ng ginawa ko. I don't want to be controlled by them. I hated my parents that's why. And that's the time I decided to leave and go to human world.. Hindi ko alam kung paano, basta sa mahabang panahon na 'yon hindi ko ramdam na may mga magulang ako. Now, I regret doing all of those."
