Chapter Seventeen.
"Si Jasmin...." sabay sabay naming sabi. Base sa tono ng boses namin, halatang malungkot kami.
Jasmin Campbell is my older sister. Supposedly siya dapat ang nasa pwesto ko ngayon, but sad to say, she died. Namatay siya noong six years old ako tapos eight years old siya. Nagkaron ng sunog sa dati naming bahay, sa labas ng PLU pa kami noon nakatira. Si mom, dad at ako ay nakaligtas, si ate Jasmin hindi.
"Mom, nasan si ate?" I asked worriedly. Kahit sila mom and dad ganon rin ang expression. Lumabas kami ng bahay na hindi namin kasama si Ate Jasmin. Where is she?
"J...just wait for the rescuers to come outside. I'm sure they're rescuing your ate right now." sabi ni mom sa mahinang boses.
Hindi ko alam kung anong nangyayari. Kung bakit nasunog ang bahay namin. Nasa loob pa naman ang nga toys ko, pati si ate.
Mamaya maya pa ay lumabas na yung rescuers and firemen kaya pinuntahan sila ni mom and dad, habang ako naiwan dito. I want to hear them kaya lumapit ako ng kaunti.
"... hindi na namin ma-identify ang identity ng bangkay sa loob. Masyadong nasunog yung katawan niya. We can make DNA if you want to assur--"
"No. Ilabas niyo yung katawan ng anak ko. Why would we go on a process sa pag DNA eh siya lang ang natira sa loob. We don't have maids so automatically, katawan ng anak ko ang nasa loob." ma awtoridad na sabi ni mom pero may halong pag-aalala ito.
"Paki-labas nalang siya." sabi ni dad na agad namang sinunod ng mga firemen and rescuers. Hindi pa nagtagal ay may nilabas silang katawan na sobrang nasunog. I looked at it at parang may kumirot sa puso ko nang makita ko yon. Even though I can't see clearly that it's ate Jasmin, I know it is.
"Is ate Jasmin dead, mom? Is she leaving me now?" kalmado kong tanong kay mom. Uminit ang aking mga mata at nagsimula nang tumulo ang aking mga luha.
"Y...yes, she is, baby. P...please go to the car, we'll talk about this tomorrow." bago ako tumalikod nakita ko ang pagbagsak ng luha sa pisngi ni mommy.
It's been 10 years since that incident happen. I want ate Jasmin back pero alam kong never mangyayari yon dahil na kay God na siya. I know she's happy there. All I have to do is to accept the truth that my sister is gone.
I let a deep sigh. Pinangako ko sa sarili ko na I won't be sad just because of ate Jasmin. Kung buhay lang siya ngayon, sigurado akong ayaw niyang makita na malungkot ako dahil sakanya. She's a good sister after all.
