Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I.
HE was too weak to even get up the moment Seungcheol went back.
Nakakabit pa rin sa katawan ni Jihoon ang mga tubong nagmumula sa machine na nasa tabi nito na nagsisilbing suporta niya habang nakaratay sa kama at hinang-hina. Nasasaktan man sa kalunos-lunos na itsura ng boyfriend, pinilit ni Seungcheol na ngumiti habang papalapit sa kanya. Jihoon's mom was already there, clutching his hand and looking like she was trying to cheer Jihoon up with stories she has been muttering. Hindi man nakakagalaw at nakakapagsalita, nakatutok naman sa ina nito ang kanyang buong atensyon na para bang minememorya ang bawat hugis at kurba ng kanyang buong mukha, bakas sa mga mata nito ang kamunting saya habang nakikinig sa sinasabi niya. Despite everything, despite getting through all this shit caused by Jihoon's sickness, if there was one person that Seungcheol salutes the most is Jihoon's mom, being ever so strong, so passionate and patient. Hindi maiwasang isipin ni Seungcheol ang sakit ng lahat ng pinagdaanan ng mama ni Jihoon sa mga nakaraang panahon. Even he almost broke down these past few days the pain of Jihoon's condition tearing his heart apart. Ang lakas marahil ng kanyang ina para kayanin ang lahat nang sakit na 'to na halos ikasira na ng bait niya nitong huli, and he wasn't even related to Jihoon at all. Imagine the pain of his own mother . . .
"Oh ayan na pala si Seungcheol. Nakilala ko na pala ang boyfriend mo anak. Naku kay gwapong bata, ang galing mo talagang pumili," masayang aniya tsaka kinindatan ito.
Ngumisi si Seungcheol tsaka binalingan ng tingin si Jihoon na ngayo'y nakatingin sa kanya at nagniningning ang mga mata na para bang nakakita ng kanyang paboritong pagkain. He may not move or talk at all, but the adoration in Jihoon's sunken eyes says it all. And like what he did to her mother's face, he swept his tired eyes across Seungcheol's features as if reliving the first time he saw him.
Yumuko si Seungcheol tsaka hinalikan ang noo niya. "Mission accomplished, Jigoon. Approve na sa'kin mama mo. Looks pa lang daw, pasadong-pasado na."
Jihoon rolled his eyes in humor and smiled a bit.
Sa pagpipirmi ni Seungcheol sa ward ni Jihoon ay nakilala rin siya ng mama nito. They had talked tons of times, his mother telling everything about Jihoon fondly. Sa lahat ng paguusap nilang dalawa ni Seungcheol, damang-dama niya ang malaking pagmamahal ng ina sa kanyang anak na mas lalong nakapagpalungkot sa kanya nang husto. Jihoon's mom was in a deeper dilemma than he is, having her own son, her own flesh and blood suffering from pain he didn't even deserve. It shamed Seungcheol for being weak. Kailangan niyang magpakatatag lalong-lalo na ngayong nararamdaman niyang unti-unti nang nakakaroon ng mga butas at crack ang noo'y matibay na paniniwala ng ina ni Jihoon'g makakayanan pa ito ng anak niya.
