Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
AWKWARD.
Ilang na napatikhim si Seungcheol habang hinahayaan niyang suriin siya ni Jihoon nang walang ka-emo-emosyon sa kanyang mukha. Tumikhim siya at ipinalibot ang paningin, he's looking everywhere but Jihoon's eyes which were obviously staring at him with question.
Are you done staring? Kasi takte, hindi ako makapag-explain kung ganyan ka makatingin.
Seungcheol figured that's just how Jihoon stares. Albeit they usually seem void of any emotion, there are traces of faint curiosity and question in his eyes if you look closely enough, if you stare long enough. Huli na nang mapagtanto ni Seungcheol na 'yon pala ang ginagawa niya sa sandaling 'yon. Nahinto na pala ang ginagawa niyang pag-iiwas nang tingin at nauwi ang kanyang mga mata kay Jihoon at sa kanyang maliit na pigura. At ngayo'y—oh wownaka-oversized pullover na naman ito. Napapansin na ni Seungcheol ang hilig ng lalaking 'to sa pullovers, sweatshirts tsaka jackets na mas malaki pa sa kanya. They often come in variety of colors and design but of the same kind. Still oversized. Still the big clothes that made him seem even smaller than he already his. Hindi ba alam ni Jihoon ang malaking epekto ng mga sinusuot niya sa kaliitan niya—
"Seungcheol?"
All in a flash, Seungcheol was snapped back from the reverie he fell in. Tumikhim ulit siya tsaka sinubukang ayusin ang boses niya. "Natanggap mo ba ang message ko?"
It took a few seconds for Jihoon to stare at him then fish his phone out of his pullover pockets. Tiningnan niya ito saglit tsaka umiling. "Wala akong natanggap."
Damn, Seungcheol mentally cursed. Sana pala sinabi ko na lang sa buddy app.
Jihoon stared back at him with both brows raised. Seungcheol feared this to happen. Pero wala na siyang ibang magawa kundi ang paulit-ulit na murahin ang sarili sa kanyang isip.
"May kailangan ka?"
Fuck, Seungcheol cursed again then closed his eyes. It really is harder to do than it looks. Kung sana natanggap lang ni Jihoon ang kanyang tinext, hindi na siya mangyayari 'to e. Ang plano kasi, ite-text niya sa Jihoon, pagbubuksan siya nito sa oras na kumatok siya at matutulog sa loob ng unit ng lalaki nang walang imikang magaganap dahil nasabi na niya lahat nang gusto niyang sabihin sa pamamagitan ng text. Hindi na niya kailangang maranasan ang ilang at hiya na mararanasan niya sa oras na kakailanganin niyang pakiusapan si Jihoon sa personal.
Yes, in his mind, his plan was so freaking flawless it could never fail.
And yet it did. Right now. Kasi tangina, hindi pala natanggap ni Jihoon ang kay haba-haba niyang mensahe na nagpapaliwanag kung bakit siya ngayon nandito sa harap ng kanyang unit at parang isang asong galang walang masilungan sa ulan (Atleast good for him because it isn't raining but you get the point). And now, fucking great because he had to retell his unfortunate fate to Jihoon and hey! It's in personal! Hindi naman talaga masyadong awkward at nakakahiya, hindi talaga!
