"Bence bu anlaşma senin içinde çok kârlı olacak, iyi düşün."
"Hayır ben istemiyorum. Düşünecek birşey yok."
"Söylesene. Bu hâlde hemde kucağındaki bebekle ne yapmayı düşünüyorsun?"
"Bu sizi ilgilendirmez."
"Bebeğin babası nerede?"
"Bebeği terk etti...
Alıntı paylaşmayacaktım aslında ama alıntı ile ilgili çok fazla mesaj aldım ve bazı arkadaşların dediği gibi bölüm gecikmeyecek ama ben yine de küçücük bir kesit paylaşmak istedim...
Neyse yeni bölüme kadar idare edin ve azıcık da merak edin...
Bir de birşey sormak istiyorum.
√Sizce İrem Mert'e herşeyi anlatacabilecek mi???
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yalan söyledikçe, söylediğim yalanlarla yaşadıkça, yalanı hayatımın içine soktukca herşey daha da kötüsü olmaya başlamıştı. Şu an ben değil söylediğim yalanlar, söyleyemediğim gerçekler ve korkularım hayatımı ele geçirmişti. Mert'in yüzüne her baktığımda kendimi suçlu hissediyordum... Suçluydum ama bu başka bir suçluluk hissiydi. Bana bu kadar değer veren, beni bu kadar sahiplenen ve seven birine yalan söylemeyecektim. O benim gözlerime aşkla bakarken, bizim üzerimize bu kadar titrerken gözlerinin içine baka baka bu yalanı daha fazla sürdürmeyecektim. Sonucu ne olursa olsun demek istemiyordum çünkü Merti kaybetmeyi asla istemiyordum. Ondan da bir darbe yemek istemiyordum. Kendimi yeni yeni toparlamışken, onunla mutlu olmuşken, huzuru bulmuşken kaybetmek istemiyordum.
Mert'in kolları arasından çıkıp hala akmakta olan gözyaşlarımı silerek Merte baktım.
"Seninle çok önemli bir konuyla ilgili konuşmak istiyorum..."
