ISANG malalim na hugot ng hangin ang aking kinuha. Nagmulat ako ng mata. Pinakiramdaman ko ang paligid. Walang tao. Tanging mga aparato lamang ang naririnig kong ingay.
Anong nangyayare? Nasan si Adam? A-ang baby ko?
Dahan-dahan kong kinapa ang nasa tiyan ko. Napahinga ako ng malalim. Nandito pa siya. He's safe. But why is this so very bumpy? Ilang buwan ba akong nandito?
Ang dami kong tanong. Kanino ako magtatanong? Nasan na ba kasi si Adam?!
Napalingon ako sa pintuan ng marinig ko iyong bumukas.
"Sam!" Napaluha ako ng marinig kong muli ang boses ni Mama. Agad akong yinakap ng mga magulang ko, wala pa lumabas na boses sa akin.
Ang mga luha ang nagsilbing daan upang masabi ko ang aking nararamdaman. Hindi ko nga lang alam kung para saan iyon. Kagalakan, dahil sa muli akong nabuhay at nakita sila. Kalungkutan, dahil kung bakit nangyare sa akin, sa amin ito.
Ang munting butil ng luha ay napalitan ng hagulgol. Nakita ko rin si Papa, umiiyak na din siya at agad na lumapit sa akin.
I'm trying to reach them but I can't, hindi pa kaya ng katawan ko.
My dad reach for my hand instead. He squeeze it and whispers "Thank God..."
Napangiti ako ng maramdaman ko ang init ng yakap nila. I miss my family. I miss home.
"Sshh...don't cry honey..."alo sakin ni Mama sabay punas sa aking luha.
Ngiti at iling lamang ang tangi kong tugon sa kanila. Suddenly, the door open, it's the Doctor. She smiles at me, and sinabi niyang um-okay naman na ang kondisyon ko. And after that, few reminders pa ang sinabi niya since I am pregnant. Kabuwanan ko na pala.
I slept for almost 9 months. I was shocked nung nalaman ko iyon. Buti na lamang daw ay may himalang nangyari. I was left dumbfounded when I heard that. Hindi ko din alam kung san ako kumuha ng lakas. I silently thank God, that I'm still here with my son.
IT'S almost evening, and yet walang akong Adam na nakita. I ask my parents about him but nagiwas lamang sila ng tingin. They suddenly change the topic. I got confused. Why? Where's Adam? May nangyare bang hindi ko nalalaman?
Napapikit ako sa aking naiisip, hating gabi na ngunit hindi pa ako inaantok. I am missing Adam. Nakaramdam ako ng pagbukas ng pintuan, magmumulat sana ako ng mata ngunit narinig ko ang kanilang usapan kaya't minabuti kong ako ay nakapikit na lang.
"How is she?" The girl said, pinapakiramdaman ko sila, hanggang sa sila ay lumapit sa akin.
"She's already fine now..." That voice is from my mother. But the other one, hindi ko mabosesan.
"How? How's...Adam?" my mother asked. I urged not to open my eyes when I heard his name, why I am feeling that there's something not right, and they don't want me to know about it.
Isa mahabang katahimikan ang namutawi sa pagitan nilang dalawa. Hanggang sa isang hikbi ang narinig ko.
"He's still... I don't know...I don't know what to do! I felt that I am not a good mother to him..."
"Shhh," pag-aalo ni Mom "You are not. Okay? It's just that some things have purpose in this world. He will be fine, he will, one day."
"But when?" impit na iyak ng Mommy ni Adam, konti nalang ay babagsak na rin ang aking luha. Hindi ko na kaya. Ang hirap palang wala kang ka-alam alam sa mga nangyayari sa paligid mo. Ang hirap palang pinaglilihiman ka.
Napakuyom ako ng kamao, I started to cry, hindi ko na kaya...dahan-dahan akong naglakas loob na magsalita
"Please, just tell me what happened to Adam?" Ngunit isang umiiyak na Mommy ni Adam ang humarap sa akin at umiling, lumapit siya sa akin, subalit pinigilan siya ni Mommy, umiling ito sa kanya.
"Just please tell me!! I want to know! I will not just sit here knowing that something is not right!Why are you keeping this to me!?" And at that moment I burst into tears.
Hanggang sa naramdaman ko ang yakap ng Mommy ni Adam and she keeps saying 'sorry',
"Please po, sabihin niyo naman sa kin, hindi yung nanghuhula ako dito, asawa ko po si Adam." I managed to say between my sobs.
"I-i am sorry Sam but Adam losts his memory."
--
TBC. Thank you for waiting!
