“ADAM…”mahinang banggit sa aking pangalan, and I know Mommy iyon ni Sam. I don’t want to leave Samantha, knowing that she’s not yet okay. Halos hindi ako makahinga ng marinig ko ang pagkawalang pag-asa na mabuhay si Sam. I cried hard and prayed harder that time. Hindi ko ma-imagine na wala si Samantha sa tabi ko. At lalong hindi ko alam kung paano pa ako mabubuhay kung mawawala siya.
But God answered me, she revived Sam. Nakahinga ako ng maluwag. Parang nakabaon nadin ang kalahati kong buhay sa nakikita ko kay Sam non.
Umiling ako bilang sagot. Dito lang ako sa tabi ng asawa ko. Dito lang ako.
“Kami na muna ang bahala, Adam…” her mother sighs “You also need to rest. Wala ka pang tulog.”
Ngunit umiling lang akong muli. I bought some clothes, hindi pa ako umuuwi ng bahay. Naging tahanan ko na din ang ospital. I will never leave this woman, my wife, my life.
“Mom, ok lang po.” Mahina kong sagot sa kanya na hindi siya nililingon. Pinilit niya pa akong muli, ngunit humindi talaga ako. At narinig ko na lang ang mahinang pagsara ng pintuan.
I sadly smiles at her. Iniayos ko ang buhok na nakatabing sa noo niya, hinawakan ang kanyang mga kamay at saka ko ito hinalikan.
“Wife, I miss you…” Nangilid ang luha ko. Why are these things happened to us? Do I deserve these?
“Please c-come b-back h-home.Lumaban ka for us, wife. Kailangan ka namin ng anak natin.” Pigil ko sa aking mga luha. I need to be strong for Sam.
Nakarinig ako ng mahinang katok, hindi ko na iyon nilingon pa. Nakatitig lang ako kay Sam habang hawak ang kanyang kamay. Praying that she needs to wake up.
“Honey, you need to wake up. Hindi ko kayang iwanan moko. Please, I’m begging you, wake up…”
“Adam…”Napapikit ako, I know that voice. Napakuyom ako ng kamao.
“Please not now.”Madiin kong sabi sa kanya ngunt nagpatuloy pa din siya. Nakita ko ang paglapag niya ng bulaklak sa gilid at ilang prutas. Napamura ako sa aking isipan. I just don’t want to see her face.
“I’m s-sorry.”garalgal na saad ni Yanna. Mapait akong napangiti at hinarap siya.
“Masaya ka na ba?...” galit kong tanong sa kanya. Ngunit tinignan niya lang ako ng naluluha
“Are you happy now?!” marahas kong hinablot ang kanyang braso. Gigil ko siyang yinugyog.
“Adam, pl-please forgive m-me…” I can see the tears that are flowing on her cheeks. Ngunit wala akong paki kung magmaka-awa man siya sa harapan ko.
Muli kong diniin ang pagkakahawak sa kanya, nakita ko ang pagpiksi niya, hindi ko iyon ininda. Wala pa sa sakit ang nararamdaman niya sa nararamdaman ko!
“Forgive?! Fucking forgiveness!! How can I forgive you, huh?” Pinaharap ko siya kay Sam “ Look at Sam! Look at my wife! Do you think I can forgive you?!”
“Hindi ko mapapatawad ang isang tulad mo. Hinding-hindi.” Napa-iling siya sa sinabi ko habang umiiyak.
“Just leave. I don’t want to see your face…ever again.” Ngunit lumuhod siya sa harapan ako. Walang emosyon ko siyang tinignan.
“Adam, p-patawarin moko. Nabulag lang ako ng pagmamahal ko sayo!”
Napatawa ako ng pagak
“Pagmamahal? Ganyan ba ang depinisyon mo ng pagmamahal, Yanna? Look at us! We’re in this state because of you! You destroyed me! US! Now tell me, do you think this is the love that you’re saying?”
