DADATING ka talaga sa puntong susuko ka na, susukuan mo nalang kasi hindi mo na kaya, kasi feeling mo wala ng pag-asa, na wala ng patutunguhan kung lalaban ka pa kasi sa huli ikaw lang din ang talo. And yes, I came to that point, many times.
But hindi, kailangan mo talagang dumating sa puntong iyon, para mas maging malakas ka pa sa susunod na hamon na ibibigay Niya. He's just testing You, on how much is your faith in Him. Sa mundong ginagalawan ng bawat isa, ay may kwentong bumubuo ng pag-asa, pagmamahalan, kalungkutan, at kung anu-ano pa. May kanya-kanya tayong buhay, istorya, pangarap na hindi dapat sukuan.
"Mom, don't worry po, ako pong bahala kay Adam, I will never leave him."
May kanya-kanya din tayong oras. Oras para sumaya, maging malungkot, at oras para sumama na sa taas.
Naramdaman ko ang pagpulupot ng braso sa aking bewang. Napasandal ako sa kanyang balikat.
"Mom, I miss you." I hear him whispers.
Napatingin naman ako sa gilid ng may kumalabit sa akin. And I saw my baby boy pouting at me.
"Nay, I'm hungry na po." Napangiti naman ako sa kanya. Hindi ko napigilan at hinalikan ang labi nito.
"Honey, I'm hungry na din" Liningon ko naman si Adam na ginaya ang anak namin. Napatawa ako sa kanya.
"Baliw!"
"What? Is that it?" Napakunot noo naman ako sa kanya.
"Bat siya may kiss, ako wala?" Napalaki ang mata ko sa kanya at napatawa dahil doon.
"Adam nga! Nandito ang anak mo oh!" Nakita ko naman ang pagtingin nito sa anak ko, nagkatinginan sila at saka nagtakip ng mata si Sebastian Andrew, he's turning 5.
"I can't see anything already." Nilakihan ko ng mata si Adam ngunit ngumuso lang siya.
Napatawa ako sa kanya at dahan dahan tinawid ang pagitan namin. Naglapat ang labi namin at naramdaman ko ang paghapit niya sa bewang ko.
"Tay? Nay? Please make it fast. I'm really hungry."
Natawa kami ni Adam dahil doon. Agad naman kaming tumigil na
"Ok, we're done, buddy. Where do you want to eat?"
"Jollibee! I want spaghetti, fries, sundae..." at sinabi niya naman ang lahat ng nasa menu nito. Napatawa nanaman kami ni Adam dahil doon. Bago kami nagpaalam kay Mommy ay may binulong sa akin ang asawa ko.
"Mamaya ha."
Kinurot ko siya at ngumiti lang.
Natawa naman siya ng malakas at napatingin ang anak namin.
"Why?"
"Nothing, baby." I said.
Tiningnan ko si Adam ngunit binigyan niya lang ako ng nakakalokong ngiti.
Nauna silang maglakad sa akin. Napangiti ako. Eto yung buhay na pinapangarap ko, kahit hindi man naging masaya ang aming simula ni Adam ay nagpapasalamat ako dahil walang sumuko sa amin. Siguro nga na ang salitang forever ay nag-eexist, depende nga lang kung paano ito pakikitunguhan ng isang nasa relasyon. It's a matter of choice kung gugustuhin mo yon o hindi. Sabi nga nila hindi daw totoo ang destiny kasi tayo pa rin naman ang magdedesisyon kung sino ang pipiliin nating mahalin.
And I chose Adam, I chose him to be my husband, to be my everything... to be my forever.
"Naaaaay! Hurry please!"
Agad naman akong tumakbo sa kanilang dalawa at napatawa ako ng sumimangot ang aking panganay na anak.
--
"Hon!" sigaw ko kay Adam. Saktong sakto sa oras niya. Napahagikgik ako dahil doon.
"Somethings wrong?" ungot niya habang nagmumulat ng mata.
Pumaibabaw lang ako sa kanya ata agad siyang hinalikan. Nagulat siya at agad din hinawakan ang bewang ko.
"Woah! What the?" Natatawa niyang sabi sa akin.
"Ayaw mo?!" inis kong banggit sa kanya.
"Fuck no!" at agad na pinagpalit ang aming pwesto. Napatili ako at nahampas siya.
Akmang hahalikan na sana niya ako ngunit hinarang ko iyon ng palad ko.
"Waaait!"
"Seriously, hon?" ngunit hindi pa rin siya nagpatigil at pumunta na sa leeg ko.
"Adam, wait!" sumimangot naman siyang tumingin sa akin
"I need you to get milk, please..."
"Can I get it later?" Umiling ako. Bagsak ang balikat niyang lumabas ng kwarto namin.
May binubulong pa siya nung tumalikod sa akin.
"You were saying something?"
Ngumuso siya sa akin. "Wala po."
After 5mins. ay may narinig nalang akong tumatakbo papuntang kwarto. Napatawa ako. And I see Adan smiling like crazy.
"Is this for real?!" Masaya niyang tanong habang hawak ang pregnancy test ko with two lines.
Masaya akong tumango sa kanya. Agad siyang pumunta sa akin at yumakap
"Yes! Yes!! Oh my God, Sam! You made me happy! Thank you so much!!"
"Happy birthday, husband." Napakalas siya sa pagkakayap sa akin. At nagtataka akong tinignan. At nung marealize niya ay dahan dahan siyang ngumuso at umiyak.
"Adam! Why are you crying?!" taranta ko naman sa kanya, agad na pinunasan ang luha sa kanya.
"I-im happy. Thank you for coming in to my life, Sam. Thank you for loving me, us. Thank you for not letting me go. I love you so much, Sam."
"Aww. My husband is a cry-baby...Thank you also, for not giving up on me..."Napatawa ako ngunit umiiyak pa din siya
"We love you too."And we made love.
When you feel like giving up, there's thing called hope. Pag-asa sa lahat ng bagay. It will not rain forever, for there is hope, hope that one day the sorrows, pains, all the heartaches that you are going through will end.. Just be strong.
But for now, this is just the beginning for us. Marami pa kaming haharapin sa hamon ng buhay but we will stand strong. For love never fails, it never gives up... never will.
----
A/N: FINALLY! One story down. Huhu I just want to apologize if hindi ko man najustify yung Title.
THANK YOU! THANK YOU SO MUCH SA LAHAT NG SUMUBAYBAY SA STORY NILA ADAM AND SAMANTHA!
HANGGANG SA MULI! :)
