Who are you? ~completed~

29. Final Chapter; Flee, but am I free?

Zoey's P.O.V.

~1 week later~

Oneindige duisternis. Er was alleen maar duisternis

Er was ook stilte, helse stilte.

Het enige teken dat ik nog leefde was het kloppen van mijn hart, en mijn ademhaling. 

Ik voelde niets meer.

Ik snapte het niet, waarom ik?

Er liep iemand de trap op. Je hoorde de zware voetstappen. De deur ging open en er viel licht naar binnen. De lichtschakelaar werd overgehaald en de lamp sprong aan.

"Je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoord." Beet ik naar hem.

Roy lachte. "Waarom wil je dat weten?" 

"Omdat ik daar wel recht op heb." Zei ik terwijl ik met mijn handen schudde, die nog steeds vast zaten aan het bed.

Hij rolde met zijn ogen, en liep naar me toe. Hij zat naast me op het bed.

"Waarom doe ik dit met jou... Omdat... Omdat..."

"PISS OFF! Vertel gewoon!" Schreeuwde ik naar hem.

"Omdat je me fascineerd. Heb je altijd al gedaan, en ik wist als ik je het een keer zou laten zien dat je het zou begrijpen." Zijn hand gleed naar de onderkant van mijn shirt.

Er ging een ril door heel mijn lichaam. En ik probeerde weg van hem te draaien.

Roy lachte, en plukte weer aan de onderkant van mijn shirt.

"Je bent gek." 

"Thanks love." En hij trok mijn shirt omhoog. 

Ik voelde de tranen over mijn wangen lopen, alles behalve dat.

"Shhh... Ik weet dat je dit wilt." En hij trok de knoop van mijn broek open.

Ik wil dit? Ik wil alles behalve dit! Ik huilde de hele tijd, hopend dat het ophield.

Toen hij klaar was, stond hij op, maakte de handboeien los en liep weg.

Huilend krulde ik me op, ik voelde me vies, gebroken.

Ik wou hier weg, ik wou naar huis.

Ik stond op en pakte mijn kleding bij elkaar. Ik kleedde me aan en keek om me heen. Mijn tas! Ik wist niet hoe snel ik naar de andere kant van de kamer moest rennen voor mijn spullen. Ik ritste de tas open en zag mijn danskleding.

Ik trok mijn shirt in een keer over mijn hoofd, en pakte het dans shirt met mijn vest. Schoon was anders, maar dit was beter. 

Ik keek verder in mijn tas.

Wat een sukkel.

Hij had mijn mobiel in mijn tas laten zitten. Ik zette hem aan, kijken of er nog batterij in zat. Er zat nog genoeg in!

Ik ging naar mijn contacten, wie moest ik bellen? Niall. Natuurlijk hem. Ik misde hem het meest. Ik drukte op zijn naam om hem te bellen. De telefoon ging over. En nog een keer.

"Zoey...?" Hoorde ik hem onzeker zeggen.

Ik hapte naar adem, en sloeg mijn hand voor mijn hand. Ik heb die stem zo gemist.

"Ja, ik ben het. Je moet me helpen. Ik kan niet weg, Roy heeft me vast. Ik moet hier weg." Mijn stem sloeg over. 

"Zoey, is er een raam?" Hoorde ik Emeliy. Ik keek om me heen.

"Ja, ik ga het proberen te openen." Ik liep naar het raam, en probeerde hem open te schuiven. Lukte niet. Ik keek naar het slot, hij was verroest. Zou ik het kunnen open trappen? Ik moest het proberen, en had maar een kans.