Another Shed Of Tears

A.S.O.T =19=

Nico POV

"Nico. Naaalala ko na ang lahat."

Nagulat ako sa sinabi ni Claire. She remembers everything? "What?" ang tanging nasabi ko na lang sa kanya dahil sa sobrang gulong gulo nako.

"Nico, I remember you. I remember Ava. I remember the treehouse. How we discover it. How we decorated it by the recycled things I saw in your house and in my house. I remember everything. And the accident." Nanlambot ang buong katawan ko sa narinig. Muntik na siyang maaksidente kanina and that triggered her lost memory.

Biglang nagseryoso yung muka niya at natulala na lang bigla. "But this is all useless,Nico. The damage has been done. Wala na tayong magagawa kahit pa maibalik ang alaala ko." Muling kumunot ang muka ko sa sinabi niya. "What... what are you saying?"

Inalis niya ang pagkakahawak ko sa braso niya at saka tumayo. Tumayo din ako. Galit ang nakikita ko sa mga mata niya. "If only you believe in me. If only you talk to me, the first time you saw me. If only you didn't listen to Ava. If only.... if only we didn't let her to be our friends, the first time she set her foot on that treehouse." muling tumulo ang mga luha sa mata niya. Alam na alam ko kung anong ibig sabihin niya. And now it's too late. We're too late.

"Look, Claire...." humakbang ako papunta sa kanya pero humakbang siya papalayo. "Please.... Let me-" pinutol niya ang sasabihin ko. "No...just leave me alone." saka siya tuluyang humakbang paalis. Hindi ako makagalaw sa kinakatayuan ko. Hindi ko magawang sundan o pigilan man lang siya.

Sobrang bigat nang nararamdaman ko ngayon. Wala akong magawa kundi umiyak. I can't turn back things the way they used to be. I can't erased the fact na sakin nga nagsimula ang lahat ng to.

I know from the very start na walang magandang maidudulot samin si Ava but I still let her do what she wants. And I let Claire go. If only I didn't let Ava ruined everything. Naiinis ako. Naiinis ako sa sarili ko. Pero wala akong magawa.

Ava POV

Naglalakad ako papuntang classroom nang biglang may humatak sakin. Nagulat ako nang malaman ko na si Nico pala yon. "I thought you don't have time for my childish play? Bakit-" panimula ko pero pinutol niya ang sasabihin ko. "I don't. So please listen." Seryosong sabi niya. Wala akong choice kundi pakinggan kung anong sasabihin niya.

"What do you want?" Seryosong sabi ko. He clears he's throat before saying anything. "Claire had an accident. She had an amnesia. That's why she can't remember us. That's why ganun yung kinikilos niya." Tumawa lang ako sa sinabi niya.

"Do you think I will believe that? Baliw ka na ba Nico? Who will believe that? Kahit sino na sabihan mo ng ganyang rason di ka paniniwalaan. And do you have proof? Niloloko ka lang ni Claire, Nico." Kumunot yung noo niya sa sinabi ko. What the hell? Amnesia? That's bullshit. We didn't even know kung anong nangyare sa kanya after nung accident, bigla na lang sila umalis at nagpunta ng America.

"Kilala ko si Claire. Hindi niya magagawang magsinungaling sakin. For all the years na pinagsamahan namin, hindi niya magagawa yon." Tinawanan ko lang ulit siya. Sa totoo lang hindi ko alam kung anong irereact ko dahil alam ko hindi magsisinungaling si Nico pagdating kay Claire. Pero kung totoo nga who cares. No one will ever believe her. And besides it's too late.

"Through the years everyone can change. Lahat ng tao nagbabago. Walang permanente sa mundong to. Saka anong malay natin, baka nalaman niya na binalak nating gantihan siya in the first place. Kaya gumaganti din siya ngayon. Baka nalaman niya na tayo ang may dahilan kung bakit nasira siya sa mga kaibigan niya. Kung bakit dinaranas niya ang lahat nang to. You feel betrayed, Nico, simula nung nawala siya. Kaya nangyayari ang lahat ng to. We make friends to her then stab her back." I know he feels guilty. But he knows I'm right from the start. Plinano namin ang lahat ng to kaya hindi niya maiaalis ang fact na yon.