Another Shed Of Tears

A.S.O.T =15=

A/N: I suggest na pakinggan po yung sounds while reading para more dramatic effect. xD if trip niyo lang naman di ko kayo pinipilit. Enjoy reading 😊😊😊

Claire POV

Nakaupo ako sa swing ng garden namin habang tiningnan ang mga paa kong nababalot ng lupa sa ilalim ng swing. I played with it habang tinutulak ang sarili ko sa swing then suddenly someone call my name. Itinaas ko ang ulo ko upang makita kung sino ang tumawag sakin. I scan his face though I didn't know him but his somewhat familiar. I know that I somehow know him but I just couldn't remember him neither his name. Sa hindi malamang dahilan unti-unting gumuhit ang mga ngiti sa mukha ko. Hinila niya ang mga kamay ko at natagpuan ko ang sarili kong tumatakbo kasama niya.

Hindi ko mawari kung dahil ba sa tumatakbo kami o dahil sa hindi maipaliwanag na dahilan kung bakit sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Tumigil kami sa pagtakbo at saka niya inabot sakin ang isang bisikleta at muli natagpuan ko ang sarili kong namimisikleta kasama siya. Nagpaikot-ikot kami hanggang sa tumigil kami sa tabi ng ilog. Ibinababa niya ang bisikleta niya saka siya lumingon sakin at ngumiti. Ibinaba ko rin ng hawak kong bisikleta nang makita ko siyang umupo sa tabi ng ilog. Sinundan ko siya at tumabi sa kinauupuan niya. 

Pinagmasdan ko ang mukha niya. Makikita mong masaya siya pero kapansin pansin ang mga mata niyang malayo ang tingin. Kita ang lungkot sa mga mata nito. "Wag mo kong masyadong titigan baka matunaw ako niyan." Nagulat ako sa sinabi niya kaya napaiba agad ako ng tingin. Naramdaman ko naman na uminit ang mga pisngi ko kaya napahawak ako dito. Narinig ko naman siyang tumawa kaya napalingon uli ako sa direksyon niya.

"Anong nakakatawa?" Pagtataray kong tanong sa kanya. Pero imbis na magalit sa kanya napansin ko ang pagtawa niya. I don't know why but I feel astonished at his laugh. But one thing is for sure, his smile, his eyes, the way he laugh, the way he talk, the way he walk. I could stare at him forever. Then I unconsiously smile at him.

Then suddenly a twist of event happen. I suddenly saw myself standing in front of other kids. Hindi ko maintindihan, galit sila sakin. They're throwing things at me. And kung ano-anong masasakit na mga salita ang ibinabato nila sakin. I just stand there doing nothing but cry. Cry and cry until someone speak. A familiar voice.

"So what are you gonna do, Claire? Just stand there and cry. How pathetic." It's Ava. And not just her but she's with Hailey. Then nagsimula silang tumawa. A horrible laugh that I wish I didn't hear. It makes me feel terrible that I just want to disappear and wake up if this is just a dream. Pinikit ko ang mga mata ko at tinakpan ang mga tenga ko. Naririnig ko pa din ang mga tawa ni Ava at Hailey. I don't know what to do. I feel like crying again. I feel so pathetic.

And then suddenly, I found myself awake from this nightmare. Hingal na hingal ako habang nililibot ang mga mata ko, checking if I'm really in my room and not just another nightmare. Nakahinga ako ng maluwag nang mapagtanto ko na nasa kwarto nga ako. "It's just a dream." I whispered to myself while trying to calm myself. Pinunasan ko ang mga pawis na tumatagaktak sa mukha ko sabay nilingon ko ang orasan. 5:30 pa lang ng madaling araw. I sigh and decided to not go back to sleep and just prepare for classes later.

---------------------------------------------

Huminga ako ng malalim bago lumabas ng bahay. Whatever happens today, I just need to stay positive. And as always, Stanley is waiting for me in front of our gate. "Mornin' Stan." I greeted him with a smile. And he just greeted me with a faint smile then he started walking and i followed him.

"Oh, bakit ganyan mukha mo?" With him seeing like that, I can't help but feel hurt. Hindi niya deserve to. Pero wala akong magawa. "I'm sorry, Claire. But I can't help it. Pano mo nagagawang ngumiti araw araw despite sa sitwasyon natin ngayon?." Parang naghihina ako sa mga sinasabi niya. Parang gusto na niya sumuko na pati tuloy ako gusto ko na din. Pero hindi pwedeng matapos ang lahat sa ganto."Come on, Stan, parang di mo naman ako kilala. I've always told you, whatever our situation is, you just have to stay positive and always smile."