A Princess needs a king

Hoofdstuk 1

~Scarlett~

Ik voelde woede opborrelen op het moment dat moeder me vertelde dat ik zou moeten trouwen en zij mijn latere echtgenoot uit zou kiezen. Ik wilde helemaal niet trouwen om vervolgens mijn hele leven afhankelijk te zijn van iemand die ik niet eens kende. Ik wilde de wereld rondreizen als ik daar oud genoeg voor zou zijn. Niet dag in dag uit borduren. Dat mijn vader weggelopen was betekende niet dat alle mannen dat zouden doen. En daarbij vond ik mezelf daar nog te jong voor om over na te denken. Ik was nog maar net 14. Waarom zou ik daar over na moeten denken? Vroeg ik me af.
Opnieuw voelde ik woede opkomen. Als ik toe zou zijn aan trouwen zou ik zelf wel kiezen wie de gelukkige zou zijn.

In plaats van weer een nieuwe woedeaanval voelde ik een traan met een vloeiende beweging over mijn wang rollen.

Ik liep naar mijn bed. Ik ging zitten op de rand van het bed en liet mezelf naar achteren vallen. De meeste burgers zouden maar al te graag in mijn schoenen staan, ze zouden er op hun beurt van alles voor over hebben. Toch is het lastiger dan zij denken. Je kan nooit eens doen waar je zin in hebt en...
Een kloppend geluid verstoorde mijn gedachten. Meteen schoot ik omhoog, het is in die positie niet gewenst om dromerig naar het plafond te staren, in de hoop het allemaal een droom is en ik in het leven van een gewone burger wakker word. Vertrouwen had ik er niet meer in. Het is geen droom waaruit je ontwaakt. Het is een nachtmerrie waarin je opgesloten zit.

'Binnen!' riep ik zonder enige emotie naar het kloppende geluid, die ik bijna vergeten was.
Een kamermeisje kwam mijn kamer binnen.
'Ik kom uw bed opmaken,' verklaarde ze.

Ik liep de paleistuin in. Doelloos begon ik een wandeling te maken door de prachtig aangelegde tuin. De heerlijk geurende bloemen brachten me steeds weer opnieuw hoop. Hoop op een normaal leven, een ware liefde. Maar bovenal hoop dat ik mezelf ooit zou gaan vinden.
Ik zette mijn wandeling voort. Bij de fontein hield ik halt. Hoewel ik eigenlijk niet op de rand mocht zitten deed ik het toch.
Vogels floten prachtige liederen. Ik bekeek mezelf in het heldere water. De lange, bruine lokken kwamen mooi naar voren door de blauwe jurk die ik aanhad, zeggen de meesten, maar ik gaf er niets om.
Ik had de tijd dat ik daar zat niet bijgehouden, maar lang moest het wel zijn geweest; het begon al te schemeren.

Ik liep op mijn gemak naar binnen, waar ik mijn moeder aantrof.
'Lieverd, we gaan eten.'
'Geen honger,' antwoordde ik bot. Ik hief mijn hoofd en wilde net de trap oplopen om in mijn kamer naar buiten te staren en te piekeren.
'Luister eens jongedame. Ik weet dat we vanochtend een pittig gesprek hebben gehad, maar je gaat wel wat eten. Of je nou wilt of niet!' commandeerde ze me bazig. Ze trok me aan mijn arm mee naar de eetzaal en wees naar mijn stoel.
Het eten werd niet veel later opgediend, maar het hongerige gevoel dat ik meestal had was nergens te bekennen. Het eten op mijn bord bleef onaangeraakt.
'Eet je eten op, je gaat toch trouwen of je je eten nou wel of niet opeet.' Ik bekeek mijn bord en nam een minuscuul hapje, aangezien ik wist dat er alleen nog maar meer gedoe van komt als ik het eten niet opat.
Na ontelbaar veel kleine hapjes te nemen had ik het avondmaal opgegeten, met tegenzin, uiteraard. Ik ben meteen daarna naar slaapkamer gerent, zonder te wachten op toestemming. Ik had geen zin in een nieuwe discussie.

En daar zat ik dan, in stilte, alleen op mijn kamer naar buiten te staren. Een eenzaam gevoel bekroop me. Diep van binnen hoopte ik op een vriendin. Iemand waarmee ik alles zou kunnen delen, iemand om plezier mee te hebben, maar ook elkaar te helpen door dik en dun. Wat zou dat me deugt hebben gedaan. Maar ik wist dat mijn moeder daar op tegen was.
'Je moet je focussen op andere belangrijke zaken,' zei mijn moeder altijd. Tranen sprongen in mijn ogen. Een huilend meisje in haar kamer, overgevoelig en boos, zouden velen gedacht hebben als ze me daar zagen zitten op mijn bed.