A Princess needs a king

Hoofdstuk 4

~ Frederik~

'Scarlett, geef jij je nieuwe stiefbroer een rondleiding door het paleis?' vroeg Scarletts moeder. Scarlett knikte braaf, hoewel ze er overduidelijk geen zin in had. Wat ook volkomen logisch was.
Scarlett was echt prachtig geworden na al die jaren. Haar tengere postuur en blanke huid kwamen perfect naar voren in haar jurk. En haar lange bruine haar maakte het plaatje af. Haar helderblauwe ogen, waar je maar even in hoefde te kijken om te verdrinken, namen mij in zich op. En om dan nog maar te zwijgen over haar kersenrode lippen. Wat had ik haar gemist. Zo'n lange tijd had ik haar niet gezien. Zo'n lange tijd gescheiden van elkaar. En nu...
Nu zijn we stiefbroer en stiefzus.
'Kom je mee?' haalde ze mij uit mijn gedachten. Ik knikte en ging naast haar lopen. De stilte was onprettig, maar het bij haar zijn gaf me een vertrouwd gevoel. Had ik har dan echt zo erg gemist?
In stilte liepen we naar de tuin.
'Je kent de weg wel,' nam ze aan,'ik geef je geen rondleiding.'
'Maar-' probeerde ik nog. Ze was al weg voordat ik überhaupt mijn zin kon afmaken. Ze was dus nog steeds boos op me. Na al die jaren was ze nog steeds teleurgesteld.
'En je vertrekken zijn de eerste trap op, links, rechtdoor,' riep ze nog naar mij.
'Oh, en als je iets nodig hebt. Mijn vertrekken zijn naast de jouwe,' hoorde ik haar nog zacht mompelen.
En daar zat ik dan. Op een versierd bankje tussen alle bloemen. Al was ik hier jaren niet meer geweest, het voelde nog steeds even vertrouwd. Jaren geleden zat ik hier met Scarlett, dan was ze aan het giechelen als een gek. En als ze dan eindelijk opgehouden was pakte ze mijn hand vast en rende naar haar geheime plekje. Ik wist nooit naar welke kant we gingen, maar volgde haar gewoon. Ik hoorde haar in mijn hoofd weer lachen. Een helder geluid die je op je donkerste dagen nog een goed gevoel gaf. Wat miste ik die dagen toen ik moest gaan studeren. Ik verwachtte dat het nooit meer zou worden als het was.
Het begon te regenen, dus besloot ik naar binnen te gaan. Ik kwam doorweekt aan in mijn kamer.
Ik kleedde me snel om in iets warms en ging liggen op het bed, speciaal voor mij opgemaakt.
Als snel werd ik geroepen voor het avondmaal.
De plaats die ik aangewezen kreeg was degene tegenover Scarlett. Ik wist niet of ik daar nou blij mee moest zijn, of niet.
Omdat de bruiloft van vader en Scarletts moeder -mijn toekomstige stiefmoeder- snel plaats zou vinden waren er al velen gasten aanwezig. Er was zelfs een tafel erbij gezet in de eetzaal, om iedereen te laten eten. Ik hoorde verschillende gesprekken door elkaar. De één was aan het praten over hoe erg ze iedereen gemist had, de ander had het over de bruiloft. Iedereen was met iedereen bezig. Behalve twee personen; ik en Scarlett. Hoewel enkelen probeerden ons bij hun gesprekken te betrekken bleven we ons eigen ding doen. Helemaal verzonken in onze gedachten.
Hoe graag ik ook iets tegen Scarlett wilde zeggen, wat dan ook, ik kon het niet. Er kwamen geen woorden uit mijn mond. Maar goed ook, eigenlijk. Ze haatte me toch al, ik had haar gevoel alleen maar kunnen versterken. De maaltijd liep ten einde en iedereen ging weer naar zijn of haar vertrekken. Ik liep naar mijn kamer toe en liet me hulpeloos op mijn bed vallen. Ik wilde het graag goedmaken met Scarlett, maar zij had daar duidelijk een andere mening over. Ze wilde niks van me weten. Volkomen begrijpelijk. We waren beste vrienden. Maar ik moest weg, gaan studeren. We besloten elkaar brieven te schrijven. Zij hield zich aan haar woord. Elke dag weer lag er een brief voor me klaar. Elke dag opnieuw deed ze moeite om onze vriendschap in stand te houden. Maar ik had het te druk. Te druk met studeren, te druk met nieuwe vrienden. Na een tijdje stopte ik met schrijven. Zelf wilde ik dat niet, maar de school verbood het me. Volgens hen moest ik me alleen focussen op de 'echt belangrijke' dingen. Scarlett bleef me nog enkele weken met regelmaat brieven sturen, al was het niet meer dagelijks. Ze merkte dat ik niet meer terugschreef en stopte. Daarna hadden we elkaar nooit meer gezien. We gingen ieder onze eigen levensweg. Hoe graag ik ook wilde, ik kon haar maar niet vergeten. Ik heb de brieven die ze me had gestuurd altijd bewaard. Toch probeerde ik te verbergen dat ik altijd zoveel om haar had gegeven; ik wist dat ze nog steeds boos op me was voor het nooit meer iets van me laten weten, dus het had geen zin om het te laten zien. Daarnaast moest ik ook verder gaan met mijn leven. Maar waarom kon ik dat nou niet gewoon? Waarom moest bij alles wat ik deed de gedachte van ons samen, of van Scarlett alleen, me achtervolgen. Was ze echt zo speciaal? Ik ging mezelf meer onoplosbare vragen stellen, dus liet ik mijn ogen dichtvallen, in de hoop in een droomloze slaap te vallen.