A Princess needs a king

Hoofdstuk 11

Hij kwam stapje voor stapje dichterbij. En nog dichterbij en nog dichter. Hij stopte pas toen we maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Het waren er nog niet eens 20, vijftien centimeter misschien. Het maakte me ook eigenlijk niets uit, ik dacht dat het veilige gevoel dat Frederik mij gaf nooit meer weg zou gaan.

Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik zijn ademhaling langs mijn huid voelde strijken. Het voelde allemaal vertrouwd en tegelijkertijd zo nieuw. Elk stapje dat hij dichterbij zette, elke beweging die hij maakte, alles voelde huiselijk, alles voelde veilig. En toch werkte het tegelijk op mijn zenuwen dat ik niet wist wat er ging gebeuren. Hij veegde liefkozend over mijn wang en glimlachte. Waarschijnlijk veegde hij de houtskool die op mijn gezicht vlekte door het tekenen weg. Zijn glimlach. Het liet me smelten. Hij had veel impact op me. Te veel impact. Maar ik kon er niks aan doen, hoe graag ik mijn ogen ook wilde neerslaan of een andere kant op kijken, het lukte me niet. Zijn grijze ogen waren ongekend mooi in het beetje maanlicht dat er scheen. Hoe hard ik ook mijn best deed. Ik zag er waarschijnlijk uit als een klein meisje aan wie net een extra dessert is toegezegd toen ik mijn lach verbreedde.

'Ik heb hier zo lang op gewacht,' fluisterde hij in mijn oor. Er zat een hebberige ondertoon in zijn stem, maar tegelijk was het de meest liefdevolle verklaring die je je maar kon voorstellen. Ik wist alleen niet waar hij het over had. Waar hij zo lang op gewacht had? Ik wist het niet.
Ik was niet zeker of ik het goed had gezien, maar zijn blik leek even naar mijn lippen te gaan en daarna meteen weer terug naar mijn ogen.
'Waar heb je zo lang op gewacht?' vroeg ik, geen idee wat er komen zou.

Hij drukte zijn lippen zacht tegen de mijne. Op het moment dat hij zijn ogen sloot sperde ik de mijne juist wijd open. Ik wist exact wat er gebeurde en gelijktijdig had ik er geen idee van. Ik ontspande wat meer en een enkele seconde sloot ik mijn ogen zelfs. Door de kus heen glimlachte ik. Was dit hoe geluk voelde? Het zat er zeker niet ver vandaan. Ik concentreerde me zo erg op Frederik dat mijn omgeving leek te verdwijnen. Ik zag het al niet meer, maar nu leken ook alle vogels te zijn gestopt met zingen en alle krekels die een minuut geleden nog herrie maakten waren opslag verdwenen. Voor een moment was alles goed, voor een moment bestonden alleen wij twee nog maar. Even leek het alsof mijn moeder me aan Frederik had uitgehuwelijkt, in plaats van aan Matthias.

Matthias! Ik zou binnenkort verloofd zijn! Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren? Ik stopte acuut met hetgeen waar ik mee bezig was. Frederik, die zijn ogen inmiddels ook had geopend, keek me verward aan. 'Matthias,' fluisterde ik met een gedempte stem, beschaamd dat ik zijn bestaan vergeten was. Frederik vergrootte zijn ogen bij de gedachte. Ik kon zijn emotie niet lezen, maar ik was zeker dat hij wel doorhad dat dit een geheim moest blijven; als dit uit zou komen zou ik gegarandeerd straf krijgen. Niet alleen zou mijn moeder me straffen, maar de kans dat ik voor de rechtbank zou moeten verschijnen was ook aanwezig.

Mijn moeder... Frederik had nog steeds niet gezegd wat er met haar aan de hand was. Was ze gevallen? Of erger? Op dat moment was ik meer nieuwsgierig dan bang of bedroefd. Het leek toen alsof de kus die Frederik en ik secondes geleden hadden gedeeld het ergste was. Ik maakte me er meer zorgen over of iemand ons had gezien dan dat ik me zorgen maakte over het welzijn van mijn moeder.

'Laten we teruggaan naar binnen, het is koud hier,' stelde Frederik voor, onwetend wat anders te zeggen. Dat leek me een goed idee, ik was al verkouden en als ik nog langer buiten zou blijven staan in de sneeuw werd ik zeker nog zieker, dus knikte ik. Achteraf had ik beter buiten kunnen blijven. Ik had buiten moeten blijven. Ik was zo naïf! Ik hoestte nog even voordat ik Fredrik achterna liep naar binnen.

Eén beslissing zou mijn leven veranderen, door één keuze zou mijn lot duidelijk worden. Eén reactie, honderden gevolgen.