A Princess needs a king

Hoofdstuk 9

Twee uur lang had ik hem ontweken. Twee uur en vier jaar precies. En daar stond hij dan, recht voor me.
'Scarlett!' Ik had van tevoren verwacht dat zijn enthousiasme gespeeld zou zijn, maar het tegendeel bleek waar te zijn: hij was oprecht blij mij weer te zien. Zijn lippen vormden een glimlach, die hij omtoverde naar een lach waar je zijn parelwitte tanden niet kon missen.
Mattheus droeg een zwartte, nette smoking. Zijn ultra-blonde haar en grasgroene ogen vielen me meteen op. In zijn ogen waren sporen van levendigheid en vreugde te bespeuren. Ik had makkelijk nog weg kunnen glippen en kunnen doen alsof ik hem niet zag of niet herkende, maar ik stond aan de grond genageld, ik kon alleen maar in zijn prachtige ogen kijken en nerveus giechelen. Toen hij me vreemd aankeek kreeg ik door dat ik aan het giechelen was en herpakte mezelf onmiddellijk. Ik wist niet wat ik opeens kreeg.
Zijn ogen leken wel groener dan de laatste keer dat ik Mattheus had gezien en hij keek ook een stuk onschuldiger. Ik had het niet voor mogelijk gehouden (ik had er natuurlijk wel op gehoopt), maar hij was echt veranderd. Hij leek niet meer op die stoere, zelfverzekerde jongen die ik me herinner, hij had een kwetsbaardere blik in zijn ogen en ik was er verschrikkelijk blij mee. Ik glimlachte lieflijk naar hem en hij beantwoorde dat door me te knuffelen. Een glimlach was inmiddels rond mijn mond ontstaan; ik had mijn oude Mattheus weer terug. Gelukzalig knuffelde ik hem terug. Hij was degene die op een bepaald moment de knuffel verbrak en zijn hand naar me uitstak. 'Mag ik deze dans?' Glimlachend knikte ik ja en hij pakte charmant mijn hand en sleepte me de dansvloer op. Hij was een buitengewoon goede danser, maar hij had vroeger dan ook dansles gehad en leerde snel. Om de een of andere reden voelde ik me veilig en vrij bij hem, zoals ik me nog nooit had gevoeld. Even vlogen mijn gedachten naar Mattheus' aanzoek en de bruiloft die zou volgen en ik was blij dat ik gekoppeld was aan Mattheus. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en zo dansten we verder. Ik dacht even nergens aan, de stress van de bruiloft was voor een moment verdwenen en ik voelde me gelukzaliger dan ooit tevoren.

Ik opende mijn ogen en het kleine beetje licht dat er nog was in een wintermaand en me gewekt had scheen in mijn ogen, waaronder ik zeer waarschijnlijk grote wallen had gekregen. We hadden de avond ervoor tot laat in de nacht gedanst en gepraat. Mattheus was een geweldige danser, maar daar stond hij om bekend. Hij nam altijd de leiding, net als een echte heer. Maar Mattheus waren niet de enige die van de avond genoten: alle gasten waren vrolijk aan het ronddansen. Bernhard kreeg zelfs mijn moeder aan het dansen en dat was speciaal, want zij had altijd al een hekel gehad aan feestjes en aan dansen. Toen ze eindelijk de techniek een beetje had opgepakt van het kijken naar alle dansende gasten en samen met Bernhard alle verschillende dansen aan het uitproberen was stopte Bernhard met dansen en gebaarde naar de muziekband die optrad te stoppen met muziek maken. Alle gasten wachtten Bernhard afwachtend en geïrriteerd aan, het was duidelijk dat ze verder wilden dansen. Gelukkig voor Bernhard werden die blikken minder heftig toen hij een klein doosje uit de binnenzak van zijn smoking haalde en het mijn moeder aanbood.
'Je betekent ongelooflijk veel voor mij, wil je met me trouwen?' vroeg hij aan mijn moeder. Ze bleef stil, kijkend naar de man die haar met ten huwelijk had gevraagd. Ze wilde niet in huilen uitbreken waar iedereen bij stond, maar als je haar goed kende wist je dat dit alles voor haar betekende. Ze had zelfs tranen in haar ogen. In mijn ogen leek het zo'n klein gebaar: een doosje met een ring erin geven aan iemand anders, maar in werkelijkheid was dit het begin van een heel nieuw avontuur, voor mij, voor Bernhard en mijn moeder, en zelfs voor Frederik. Mijn moeder pakte het doosje voorzichtig uit Bernhards handen en opende het. De ring die erin zat was gemaakt van een zeldzame en dus ook erg prijzige steen. Ik wist niet welke het was, maar ik wist wel dat ik ooit ook zo'n mooie ring wilde krijgen. Hoe blij ik ook was voor mijn moeder dat ze eindelijk weer iemand anders gevonden had waar ze evenveel van hield als mijn vader, ik kon het niet helpen te denken aan mijn bruiloft. Mattheus had me nog niet ten huwelijk gevraagd, maar ik wist dat dat niet lang meer kon duren. Ik was bang voor mijn toekomst als ik er zo direct over nadacht, ik zou niets meer te zeggen hebben over mijn eigen leven en dat beangstigde me. Heel erg zelfs. Hoe erg ik ook mijn best deed on die glimlach op mijn gezicht te houden, ik bleef maar denken aan míjn bruiloft, míjn toekomst.