A Princess needs a king

Hoofdstuk 24

'Wat?!' Ik keek allen een voor een aan. Ik kon het niet geloven. Ik lachte, maar dat zegt niets, mijn gelach was niet van geluk. Ik lachte zonder een greintje vrolijkheid.
'Ik vertrouwde jullie. Ik weet niet waarom, dit domste dat ik ooit gedaan heb. Dit is hetzelfde verhaal als met Frederik. Ik kan dit niet geloven.' Mijn stem klonk gevaarlijk laag en rustig. Dat laatste was het tegenovergestelde van hoe ik me werkelijk voelde.
Toen ze stil bleven besloot ik er nog een schepje bovenop te doen: 'Zijn jullie trots op jezelf. Ik hoop het voor jullie, want dat is dan het enige wat je hiermee bereikt hebt.' Ontzag. Woede. Maar meer dan wat dan ook deed het pijn.

Flashback
'Waarom doen jullie zo geheimzinnig?' zeurde ik, niet verwachtend dat ze me het verhaal zouden vertellen.
'Het is... ingewikkeld,' zei Leon uiteindelijk. Hij zuchtte gefrustreerd en hopeloos. En dat bleek achteraf terecht te zijn.
'Het spijt ons, we wilden dit alles niet. Dat moet je onthouden,' mengde Mattheus zich in het "gesprek" dat ik met Leon had, hoewel die alleen bestond uit enkele zinnen.
Ik keek ze alledrie om de beurt sceptisch aan. Hoe erg kon het zijn? Het was niet alsof ze mij ontvoerd-
'Wij hebben je ontvoerd,' ging iemand in tegen mijn gedachtes in. Ik keek onmiddellijk op, geschrokken door de uitspraak. Ik wild heet ontkennen, maar zij hadden het zelf gezegd. Boos? Woedend? Verdrietig meer dan wat dan ook.

Ik schudde mijn hoofd heen en weer.
'Dit had ik niet achter jullie gezocht. Frederik? Misschien. Maar jullie?' Ik maakte een afkeurend geluid.
'We hebben al gezegd dat dat niet onze bedoeling was?' probeerde Kenny, die al die tijd niets had gezegd. Ik gaf hem een vuile blik die maakte dat hij zijn mond hield.
'We helpen je nu toch? Daaraan zie je dat we achter jou staan.' Iedereen keek ineens naar Leon, die de opmerking had gemaakt. Hij keek ieder van ons heel ongemakkelijk aan voor verder te gaan.
'We hadden je daar kunnen laten zitten en laten wegrotten, we hadden je kunnen vermoorden, we hadden van alles kunnen doen. Maar dat deden we allemaal niet.'
Ik knikte kortaf, wetend dat hij gelijk had, maar te eigenwijs om hem gelijk te geven.
Ik gaf alledrie een laatste boze blik voor ik me gewonnen gaf.
'Je hebt gelijk. Je kon me vermoorden,' zei ik. Ik maakte een ongewone beweging met mijn handen om te laten zien dat ik niet blij was met alles wat ze gedaan hadden, maar ze een tweede kans wilde geven.
'Maar als jullie dit verpesten en ik kom aan de macht, dan kunnen jullie je leven hier vergeten en naar een andere stad emigreren. Ik meen het,' waarschuwde ik nog. Ze knikten braaf.

We praatten non-stop tijdens het lopen. dit keer de goede richting in: naar het paleis toe.
Leon vertelde me over zijn vader en hoe hij verplicht werd deel te nemen aan deze ontvoering, terwijl Mattheus toegaf dat hij dit "vrijwillig" dit, hij moest op een manier in leven blijven. En om eerlijk te zijn vergeef ik het hem en snap ik het goed, of hij moest zijn keven geven of het mijne en als hij vermoord zou worden zou er geen garantie op staan dat we niet zouden herenigen. De kans was groot dat ze mij nog steeds hadden ontvoerd.

Maar het verhaal van Kenny had mijn interesse het meest gewekt.
Als jong volwassene was hij blijkbaar verliefd op een van de vrouwen van adel. Zij was de nicht van de koning van een koninkrijk met een naam die ik me hoe hard ik ook probeerde, niet meer kon herinneren.
Kenny en de vrouw hadden een affaire en dat kwam uit na zo'n vier maanden overal geheimzinnig weg te sluipen om elkaar dan te ontmoeten op de afgesproken locatie in de tuin. Ze dachten voorzichtig te zijn, maar klaarblijkelijk hadden ze meer moeite moeten doen voor hun geheimzinnige afspraakjes, want de tuinman had hen ontdekt en dat meteen doorgegeven aan de koning die zijn nichtje voor een periode van een jaar in huis had genomen.
Het meisje werd kort daarna uitgehuwelijkt aan een man met een leeftijd ergens begin veertig. Dat had niets met liefde te maken, maar met financiële problemen en om haar weg te halen uit de bekende plek waar haar maîtres op haar zat te wachten: Kenny. In het begin had hij haar nog brieven gestuurd, maar op den duur verbrak zij het contact en toen kreeg hij promotie van de koning. De koning overleed en zo was hij voor Leons vader komen te werken. Hij had de vrouw nooit meer gezien, maar dacht nog altijd aan haar.