A Princess needs a king

Hoofdstuk 3

Dag Bernhard en Frederik aankomen

Ik opende langzaam mijn ogen. Het drong tot me door dat mijn leven zou veranderen. Later diezelfde dag zouden Frederik en Bernhard aankomen. Met een plotseling verschrikkelijke hoofdpijn stapte ik uit mijn bed. Ik probeerde de zenuwen zoveel mogelijk te bedwingen, maar toch gaven de zenuwen me een misselijkmakend gevoel. Ik deed mijn favoriete jurk aan en bracht mijn haar in model. Zo zou ik een goede indruk maken, hoopte ik.
Na iets wat leek op uren was ik eindelijk klaar.

Mijn moeder kwam binnen en gaf me een goedkeurend knikje. Ik rolde met mijn ogen door haar afstandelijke gebaar, maar liep toch mee met haar de eetzaal binnen.
Ze glunderde, waarschijnlijk om het feit dat niet kort daarna Bernhard en Frederik zouden aankomen. Tijdens het ontbijt was de stilte te snijden. Niemand zei iets; de stilte kon niet verbroken worden, door niemand. Normaal gesproken was ik zo levendig, stilte harem altijd afgeschrikt. Toch genoot ik voor even van de rust. De bijna angstaanjagende stilte. Van het gedempte getjilp van de vogels buiten.
Wanneer iedereen klaar was met de maaltijd werd er meegedeeld dat er een koets aangekomen was. Ik verwachtte een oude man met een baardje en een jongetje van een jaar of tien. Ik zette me schrap en liep onderdanig achter mijn moeder aan. Dat was het dan. Hierdoor zou mijn leven veranderen.
'Grootmoeder? Grootmoeder!' Ik gaf mijn grootmoeder een knuffel, hoewel dit ongepast was wist ik dat ze er dol op was. Ik had haar niet verwacht, maar was gelukkig dat zij het maar was.
'Je ziet er prachtig uit, mijn kind,' zei ze tegen zowel mijn moeder als mij.
'Mijn lieve Scarlett, wat ben je gegroeid. Ik kan me nog herinneren dat je zo klein was. Mijn kleine meisje.' Grootmoeder was altijd erg op mij gesteld geweest. Ik was haar enige kleindochter. Haar pareltje.
Terwijl mijn moeder nog enkele gasten verwelkomde praatte ik bij met grootmoeder.
Wat had ik haar gemist!
De gasten, waaronder mijn grootmoeder, werd verzocht naar hun vertrekken te gaan. Mijn moeder en ik bleven nog even buiten zitten om van de rust genieten. Het zou nooit meer hetzelfde zijn als twee mensen die bij ons zouden komen wonen. Ik was nergens bang voor, dat was ik nooit geweest. En toch voelde ik een steek in mijn maag, een teken van angst. En angst betekende zwakte. Ik zag het als een ramp, maar liet moeder niets merken.
'Het zal wel wennen zijn dat Bernhard en Frederik hier komen wonen, maar ik hoop dat we een gelukkig gezin worden,' zei mijn moeder, alsof ze mijn gedachtes kon lezen.
'Maar Scarlett, beloof me één ding.' Ik knikte, maar toch op mijn hoede voor de belofte. Ik wilde niet iets beloven wat ik niet waar kon maken.
'Beloof me dat je beiden een kans geeft,' ze smeekte het me zo ongeveer. Dat had ik haar nog nooit zien doen. Ik wist dat dat moeilijk zou worden, maar een kans geven kon geen kwaad, toch?
'Ja, moeder,' stelde ik haar gerust. Ik mocht dan misschien nog wel boos zijn op haar, maar ik kreeg er een broertje bij. Dat had ik altijd al gewild. Ik moest dan toch wel een goede indruk maken.
Ik voelde mezelf glimlachen. Een broertje. Mijn broertje, na deze week. Ze omhelsde me. Iets wat ik gemist had. Haar warmte liet me vroeger altijd zo goed voelen. Haar vrolijkheid maakte mij vroeger ook zo vrolijk. En op dat moment voelde ik me precies zo. Als een klein meisje. Een soort bevrijding, leek het wel. Ik had me al lang niet meer zo goed gevoeld. We hadden altijd afstandelijk gedaan tegen elkaar sinds ze een paar jaar geleden voor het eerst begon over trouwen. Een verplicht huwelijk. Míjn verplichte huwelijk.
Na de knuffel liepen we beiden naar de koets die we aan zagen komen. We waren er redelijk zeker van dat dit Frederik en Bernhard waren. Zij waren de enige "gasten" die er nog niet waren. Ik zuchtte diep.
'Wees aardig, maar blijf jezelf, oké?' fluisterde mijn moeder nog in mijn oor. Ik knikte glimlachend. Mezelf blijven. Dat moest wel gaan lukken.

De koetsdeuren werden opengemaakt. Ik streek mijn jurk nog even glad. Er zaten een oudere man en jongere in. De oude man stapte als eerste uit en omhelsde mijn moeder. Ik maakte een diepe buiging. Daarna keek ik op, zijn gezicht herkende ik vaag. Ik wist alleen niet waarvan. Lang daarover na te denken kreeg ik niet. Een andere jongen stapte uit. Hij had duidelijk mijn leeftijd. Ik had meteen door dat hij Frederik moest zijn. Zijn gezicht -afgezonderd van zijn glinsterende ogen- leek erg op die van zijn vader. Ik herkende hem uit duizenden. Was híj mijn stiefbroer?
'Scarlett!' riep de oudste opgewekt, 'ik ben Bernhard.' Dat had ik wel verwacht, aangezien hij er ouder uitzag dan de andere jongen. Ik voelde Frederiks ogen op mij branden. Ik moest toegeven dat hij er niet slecht uitzag, maar die gedachte probeerde ik te onderdrukken. Vooral egoïstisch, herinnerde ik me. Hoe kon ik hem niet bevooroordeelden, vroeg ik me af.
'En dit is Frederik, je herkent hem nog wel, toch?' plakte Bernhard er nog achteraan. Ik knik vriendelijk naar hem. Daarna richt ik me op Frederik. Hij keek grijnzend aan, iets wat me absoluut niet beviel.
'Scarlett, geef jij je nieuwe stiefbroer een rondleiding door het paleis? Dat zou ik erg waarderen,' vroeg mijn moeder me nogal opdringerig.
Dat was wel het laatste waar ik zin in had.
Ik zichtte diep, maar wist dat ik niet kon ontkomen aan de rondleiding. Ondanks dat ik er geen puf voor had om hem nog langer bij hem te zijn stemde ik. Ik had niet veel keuze gekregen.
Ik wist niet dat het einde van de wereld zo snel kon komen. Van iedereen op de hele wereld moest Frederik mijn nieuwe stiefbroer zijn. Dat zou nog heel wat gedoe opleveren.