A Princess needs a king

Hoofdstuk 22

~Leon~
Eerder die dag

'Dat kun je niet doen,' riep ik uit. Ik kon haar niet in die claustrofobische ruimte laten wegrotten in de handen van Bernhard. Niemand wist waartoe die man in staat was en ik kon me er niet toe zetten om haar in gevangenschap te nemen. Ik wilde haar niet gevangen nemen.
'Je doet wat ik je vraag,' was Bernhards emotieloze antwoord. De ongewone kalmte die hij met zich meedroeg was angstaanjagend. Hij was altijd bruut en meedogenloos, maar nooit kalm. Hij was altijd op zijn hoede voor de prinses die haar plaats als regeerster kwam innemen, nooit rustig over hun ontmoeting. Hij deed er alles aan om te voorkomen dat zij haar recht zou komen opeisen, zelfs een kidnapping ging hem niet te ver.
'Scarlett is de rechtmatige troonopvolgster, dit kan ons allemaal in de problemen krijgen als duidelijk wordt dat wij hierachter zitten,' probeerde ik hem te overtuigen. Koppig schudde Bernhard "nee".
'Als je goed je werk doet krijg jij geen problemen en door een kidnapping kan ze niet bij het paleis aankomen. Alleen zo kunnen we haar tegenhouden,' stelde Bernhard.
Ik gooide mijn armen gefrustreerd in de lucht. Begreep hij dan niet dat ik hierdoor in grote problemen kon komen? Waarom had mijn vader zíjn kant gekozen? Hij had mijn vader geld beloofd, maar we hadden al genoeg om ons hele leven van te leven, en mij een vrouw. Ik had hier geen zeggenschap in gehad, ik moest maar aan dezelfde kant staan als mijn vader. Ondanks onze verschillende meningen.
'Ik doe het. Op één voorwaarde: als we haar hebben gekidnapt is ze niet meer onze verantwoordelijkheid,' eiste Mattheus die naast me stond. Hij vreesde voor zijn leven toen Bernhard het kasteel had belegerd en besloot dus aan zijn kant te gaan werken. Niet omdat dat was wat hij wilde, maar omdat hij onder deuk stond. Het was haar leven of het zijne. En daarbij waren we nog niet zeker wat er zou gebeuren met haar als Bernhard Scarlett gevangen zou hebben. Dus hij had geen andere keuze dan deel te nemen aan de onmenselijke plannen van Bernhard.
Ik zuchtte ontevreden door Mattheus' reactie, ik had gehoopt dat hij aan mijn kant zou staan, maar ik snapte het. Bij hem hing er immers meer vanaf dan bij wie dan ook van ons. Het was zijn leven dat voor hem op het spel stond.

'Weet je wat, is goed. Ze zal niet jullie verantwoordelijkheid blijven. Zodra ik haar in handen heb, zijn jullie van haar af,' stemde Bernhard geïrriteerd in tot ieders verbazing. Dit hadden wij alledrie niet aan zien komen. We gingen ervan uit dat hij ons nooit onze zin zou geven. Tenzij wij iets zouden doen om hem te dwarsbomen natuurlijk. Dit ging makkelijker dan ik ooit had kunnen dromen.
'Ik hoef jullie voorlopig niet neer te zien, uit mijn zicht,' wuifde Bernhard.

'Drie uur! Drie uur en nog geen spoor van het vermiste prinsesje,' klaagde Kenny neerbuigend. Hij was altijd al degene die neer keek op iedereen die niet op hetzelfde niveau was als hij en dit was een perfecte gelegenheid voor zijn neerkijkend geklaag. Maar ik moet hem nageven dat drie uur zoeken naar iemand die je niet eens wilt ontvoeren ook niet mijn favoriet bezigheid van de dag is. Mijn voeten waren inmiddels opgezwollen en volledig bedekt met blaren. Pijnlijk, maar ik moest en zou door de pijn heen bijten.
'Zeur niet zo en loop door. Ik wil niet nog drie uur hier buiten blijven,' kaatste Mattheus terug. Ik lachte om het tafereel voor me. Beiden wierpen mij een dodelijke blik toe wat maakte dat ik mijn lach alleen nog slechter in kon houden. Ze rolden hun ogen tegelijk en liepen chagrijnig door.

'Ik had toch al gezegd dat ik geen drie uur hier buiten wilde blijven,' moppert Mattheus al voor de derde keer in een minuut. En daar moet je alle andere 179 minuten niet vergeten bij op te tellen. Met een geïrriteerde blik keek ik opnieuw zijn kant op om hem te laten weten dat we weinig in te brengen hadden; we moesten Scarlett vinden. Het was Scarlett of wij die in een moeilijk gesprek met Bernhard zouden moeten. Ik koos dan toch voor mijn eigen welzijn en er is maar één mogelijkheid om veilig te zijn voor de meedogenloze man: doe wat hij zegt. Hij keek me met fijngeknepen ogen aan en wendde zijn blik daarna weer af, wetend dat ik gelijk had.

'Daar!' hoorde ik Kenny in mijn oor fluisteren -roepen eigenlijk- met zijn stem net zacht genoeg dat Scarlett ons niet kon horen. Hooguit wat krakende takjes, maar absoluut geen stemmen. Ik keek achter me om daar Scarlett te zien staan met een stralende lach op haar gezicht. Ik stootte Mattheus aan, zodat hij eindelijk zou stoppen met het gezeur over "ik wil niet langer hier in de buitenlucht zijn" en "ik ben een man van adel, ik weet niet wat ik hier doe" waarop mijn antwoord alsmaar hetzelfde bleef; op elk commentaar van hem merkte ik op dat we de prinses nog steeds niet gevonden en gekidnapt hadden. Hoewel hij niet naar mij wilde luisteren had hij geen andere keuze. We moesten haar hoe dan ook vinden. En daarna kon mijn plan in werking. Ik had immers drie uur lang de tijd gehad om te na te denken en kwam tot een oplossing. Ik zou Scarlett kidnappen met de andere twee en dan zouden we haar bevrijden. We waren niet meer verantwoordelijk en zo kon ze toch vrijuit gaan. Ik zou me schuldig voelen als zij haar legen niet zeker zou zijn, omdat wij een driegende baas hadden.

'Leon, let je wel op? Het is nu of nooit.' Kenny's stem met een zwaaiend gebaar dat zich bleef herhalen centimeters van mijn gezicht vandaan, zorgde ervoor dat ik uit mijn trans raakte en weer alert werd. Opnieuw seinde hij een gebaar hoe we haar zouden kidnappen. Zowel Mattheus als ik knikte om zo te laten merken dat we de gebaren begrepen hadden. Nog net voordat Kenny op Scarlett af sprintte om een zwarte lap stof over haar gezicht te gooien fluisterde hij een zachte 'nu'.