A Princess needs a king

Hoofdstuk 16

A/N: de jurk hierboven is enkellengte in plaats van knielengte (de lengte op het plaatje zelf).

Ik liep een klein boetiekje binnen met Therese die me volgde. Ze had me naar het dorp gelokt, omdat ik duidelijk nieuwe kleding nodig had. De vodden die ik droeg waren zo versleten dat ik opval, wat uiteraard niet de bedoeling was. Ik had mezelf voorgenomen niet de aandacht te trekken van het algemene publiek dat rondliep op de plaatsen waar Therese me naartoe gebracht had de afgelopen tijd. Totdat ik de troon over zou nemen moest ik mijn ware identiteit verborgen houden. Moeilijk, maar mogelijk. Leuk was het niet, maar er waren twee keuzes: levend blijven en voorlopig mijn identiteit verzwijgen of in het kasteel blijven of terugkeren naar mijn geboortehuis en vermoedelijk vermoord worden op den duur. Met die twee opties is het niet zo'n moeilijke keuze.

Zo ver het volk weten zijn zowel mijn moeder als ik vermoord door de huidige machthebbers en het is onverstandig daar voorlopig iets aan te veranderen, hoe ontzettend schuldig ik me er ook over voel. Mijn schuldgevoel werd alleen maar verergerd wanneer Therese mij aansprak met een valse naam. Ik had gekozen voor de schuilnaam Aleida, omdat mijn moeder zo een jonger zusje had willen noemen, maar ze kreeg een miskraam. In het begin was ze er kapot van, maar met de tijd die vorderde kwam ze er goed overheen. Ik vind Aleida overigens een ontzettend mooie naam, wat hielp met de keuze voor die naam. Op de momenten dat ik nadacht over het leven dat ik leefde was die naam het enige wat me deed herinneren aan mijn moeder. Ik had geen idee hoe zij het maakte, maar ik kon me niet voorstellen dat ze haar vermoord hadden, ze konden haar namelijk gemakkelijk als lokaas gebruiken om mij naar het paleis te krijgen. 

Ik kreeg een mooi jurkje in mijn vizier en liep er onmiddellijk naartoe.
'Kijk Therese!' Ik wees naar een van de jurken. Therese glimlachte en knikte bemoedigend. 'Ontzettend mooi,' viel ze me bij, 'koop deze maar.' Mijn ogen worden groter. Ik wist dat ze het niet breed had en dus wuifde ik haar opmerking weg, ik zou me namelijk schuldig voelen als ze voor mij een nieuwe jurk zou kopen terwijl ik nog geen jaar geleden een goedgevulde garderobe had en niets tekort kwam. Ik deed mijn best haar te overtuigen dat ik geen nieuwe jurk nodig had zodra ik de prijs ervan zag. Dat was een groot deel van Thereses spaargeld en zij had het harder nodig dan ik een nieuwe jurk. Natuurlijk kookte ik ook voor mezelf van het geld dat Therese uitgaf aan maaltijden, maar mijn honger verdween elke keer dat ik nadacht over mijn leven en aangezien ik dat vaker wel deed dan niet, had ik vaak geen honger en at dus niets.

'De jurk is toch niet zo mooi, vind je wel?' probeerde ik. Ze schudde wild haar hoofd en kocht het toch voor mij. 'Je moet niet lijden onder mijn financiële tekortkomingen, je verdient dit en die paar jurken die je nu draagt hebben hun beste tijd gehad.' Ik gaf haar een knuffel en pakte de jurk van haar over.

'Ga je omkleden!' gebood Therese me. Ik knik en loop het huis van Thereses vriendin die voor een periode uit het dorp is in en ga naar de kamer waar ik verbleef en kleedde me om.

Ik draaide een rondje om de jurk te tonen. Therese klapte enthousiast in haar handen en slaakte een zacht kreet. Ik wist dat ze me heel erg mocht en zij was blij zolang ik dat ook was. De pretlichtjes in haar ogen waren duidelijk te zien. Ik moest grinniken om haar verblijde gezicht.
'Ik ga even me omkleden en daarna ga ik naar de groenteboer om wat eten voor vanavond te kopen,' deelde ik mee.
'Nee, lieverd, jij houdt deze jurk aan! Maar fijn dat je boodschappen wil doen voor mij.' De kuiltjes in haar wangen waren nu duidelijk te zien. Ik had geen zin in een discussie over de oudroze jurk die ik aanhad en stemde dus in, maar ik was ervan overtuigd dat deze jurk de aandacht zou trekken van verscheidene voorbijgangers.

Ik zag inderdaad een enkeling mij in zich opnemen, maar het waren er minder dan ik verwacht had en daar was ik blij om. Bij de groenteboer aangekomen kocht ik de ingrediënten die ik nodig had voor een lekkere avondmaaltijd om Therese te bedanken voor de jurk die ik nu droeg. Ik was veel gewend, ik was nou eenmaal een prinses en die behoorde de laatste mode te dragen, maar ik was dankbaar voor het geschenk van Therese. Ik vond het ook heerlijk dat ik een keer zelf mijn kleding uit kon kiezen.

Bijna 'thuis' aangekomen botste iemand tegen me aan en viel ik, net als de groenten die ik vasthad.
'Het spijt me!' verontschuldigde een mannelijke stem. Naast me zag ik een hand die de persoon aanbood om mij overeind te helpen.
'Het geeft niet, ik had beter op moeten letten,' zei ik. Ik stond op zonder de hand aan te nemen, wat me een vragende blik van hem opleverde, maar dat deed me niets. Ik klopte mijn kleding af en bedacht me ineens dat ik mijn nieuwe jurkje aanhad. Even flipte ik. 'Wat heb je gedaan?!' riep ik overstuur. Mijn ademhaling werd steeds ongecontroleerder en ik voelde irritatie opborrelen. De tranen stonden hoog, maar nog net niet hoog genoeg dat de jongeman ze zou kunnen zien. Ik haalde een paar keer diep adem om mezelf weer rustig te krijgen. Het werkte gelukkig. Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als de jurk die ik nog maar net gekregen had al meteen de eerste dag verpest zou zijn.
Hij keek me verward aan. Ik snap zijn verwarring wel, eerst was ik namelijk vriendelijk en zei dat het niet erg was en een minuut later knapte ik.
'Het spijt me,' herstelde hij zich. Hij verontschuldigd zich nog twee keer, waarvan de laatste keer vrij uitbundig, voordat hij me hielp met de groenten van de stenen grond oppakken. Na nog een keer met mijn ogen gerold te hebben excuseer ik me voor mijn geërgerde gedrag. Hij had wel geluk dat de jurk niet verwoest was, want anders had ik hem lang niet zo snel vergeven.