A Princess needs a king

Hoofdstuk 2

3 jaar later

Ik opende mijn ogen. Zonnestralen die mijn kamer verlichtten zorgden ervoor dat ik mijn ogen lichtjes dichtkneep, met als effect dat ik verder wilde slapen door de vermoeidheid die nog steeds in mijn lichaam aanwezig was, maar ik wist dat het een drukke dag zou worden en ik het me niet kon veroorloven weer in slaap te vallen.
Ik kleedde me om in een relatief snel tempo, er zou vandaag immers bezoek komen.
'Je moet er prachtig uitzien,' zei men al vanaf dat bekend werd dat er speciale gasten kwamen. Dat betekende dat ik mijn moeders favoriete jurk aan moest doen, ondanks mijn aversie daartegen. Het ding was lichtroze met witte details die voornamelijk aan de onderkant tot zijn recht kwamen. De pofmouwen waren het meest afstotende van de jurk, ik was nooit dol geweest op opvallende mouwen, naar mijn mening haalde dat de pracht van de jurk weg.

Ik pakte mijn schetsboek en bekeek de tekening die ik de dag ervoor gemaakt had, het prachtige, sprookjesachtige paleis waarin ik destijds woonde verscheen. Er ontstond een glimlach rondom mijn lippen bij het zien van het paleis. Dit was absoluut een van mijn betere tekeningen tekening.
Ik bestudeerde elk detail. Van de kleine bloemetjes tot het glas in loot raam aan de voorkant van het paleis.
Tot ik door een maar al te bekende stem uit mijn gedachtes werd gewekt.
De stem klonk helder en luid.
'Tante!' riep ik met een vrolijk geïmiteerde stem. Ik zuchtte diep en legde mijn schetsboek onder mijn kussen, zodat niemand het zou vinden.
Mijn tante kwam vrolijk binnenstormen.
'Hoe maakt u het, tante?' vroeg ik op mijn aller beleefdst.
Ze knikte overtuigend en trok me aan mijn arm mee door de gangen naar de koninklijke keuken. De heerlijke geuren dringen mijn neus binnen.
'Scarlett?' riep mijn tante gefrustreerd uit, omdat ze me nergens kon vinden.
Ik neuriede vrolijk een liedje.
'Scarlett?!' riep mijn tante opnieuw, maar dan iets bezorgder dan de vorige keer. Ik ging achter mijn tante staan en geef haar een simpele 'ja'.
Ze deinst achteruit, ze had me blijkbaar niet gezien.
'Henriëtta!' verwelkomde mijn moeder haar zus toen ik en mijn tante -mijn moeders zus- nog na stonden te praten over het eten dat we in de keuken gezien hadden. Mijn tante keek om en omhelsde haar zus vrolijk. Dat was een van de redenen waarom mijn moeder haar irritant vond, ze was veel te spontaan, volgens haar. Moeder probeerde zich uit de ongepast begroeting te wurgen, maar tante Henriëtte liet haar niet zomaar gaan.

'Isa!' riep tante Henriëtta vrolijk toen ze klaar was met omhelzen.
'Isabella-' corrigeerde mijn moeder.
'Hetzelfde! Ik ben zo blij voor je zuster!' riep ze, bijna zingend, door de gang.
Ik merkte wel dat tante moeder vrolijker begroette dan ze normaal deed, maar ik zocht er niks achter, ik dacht dat ze haar gemist had. Aan mijn trouwerij kon het niet liggen, beredeneerde ik, ze was namelijk altijd tegen verplichte huwelijken. Maar nu, achteraf, weet ik wel beter.
'U heeft haar wel gemist, zie ik. U bent nog nooit zo blij geweest om haar weer te zien,' merkte ik op. Mijn moeder slikte hoorbaar. Vreemd, vond ik.
Ook mijn tante slikte, een van de weinige keren dat ze met een mond vol tanden stond.
'Heb je het haar nog niet vertelt?' Mijn moeder schudde twijfelend haar hoofd.
'Wat vertelt? Als het iets belangrijks is wil ik het graag NU horen,' riep ik met ingehouden woede. Mijn moeder slikte nogmaals hoorbaar.
'Laat ons even alleen, Henriëtta,' beval mijn moeder Henriëtta. Tante Henriëtta knikte. Ze gaf mijn moeder -haar zus- nog een bemoedigend schouderklopje voordat ze wegloopt.
'Nu wil ik het weten!' schreeuwde ik boos en ongeduldig naar mijn moeder.
'Zo hoort een prinses niet te reageren!' ging ze in op mijn toon.
'Een moeder hoort ook geen grote geheimen te hebben voor haar dochter!' riep ik gefrustreerd uit.
'Hoe weet jij dat het zo belangrijk is?' vroeg moeder met een bevende stem, 'wie heeft je dit verteld?'
'Ooh, dus het is echt belangrijk. Het was maar een blinde gok, maar blijkbaar ken ik u goed genoeg om te weten dat u dingen voor me geheimhoudt die voor mij van belang zijn. Ik wil nu meteen weten wat er aan de hand is!' herhaalde ik, met de klemtoon op de laatste zin. Ze knikte en gebaarde me om te gaan zitten op het bankje dat het dichtst bij ons in de buurt stond. Ze zuchtte nog een keer heel diep voordat ze begon aan haar verhaal.
'Wat?! Dat meen je toch niet serieus?!' vraag ik ongelovig nadat ze het hele verhaal heeft verteld. De uitdrukking op haar gezicht was moeilijk te lezen.
'Ja, dus,' spotte ik.
Woedend baande ik me een weg door de gangen. Het interesseerde me niet dat iedereen me vreemd nakeek. Ik was boos, nee, woedend.
Ik vraag me nog steeds af hoe ze het zo lang stil had kunnen houden.

Mijn moeder had een nieuwe liefde gevonden. De bruiloft was zelfs al gepland. Ik mocht niet eens zelf een man uitkiezen, omdat hij dan teveel op mijn vader zou kunnen lijken, terwijl zij doodleuk al een bruiloft plande met een man die haar dochter, ik dus, niet eens kent! Belachelijk, vond ik.
En om alles dan nog wat erger te maken heeft hij ook nog eens een zoon. Ik voelde mijn woede vergroten. Toch gleed een eenzame traan over mijn wang en viel op mijn jurk. Ik rende op een drafje naar mijn kamer en pakte wat houtskool en mijn schetsboek.
Ik begon te tekenen zonder na te denken. Het zwart van het houtskool was bedekt over mijn hele blad en zelfs op mijn jurk was zwart te vinden.
Er kwam voor de tweede keer diezelfde dag een snikkend geluid uit mijn mond. Ik was echt boos op haar, maar ik verplichtte mezelf niet zo snel te oordelen. Ik wist dat ik me erbij neer niets leggen, maar het werd me teveel. Ik streek met mijn hand over mijn wang en pinkte een paar tranen weg.
Vastberaden stond ik op en liep naar mijn bed toe, om mijn schetsboek en houtskool op te bergen.

Na een tijdje op het bed liggen en naar het plafond staren werd ik geroepen voor het avondmaal. Nadat ik, na lang nadenken, besloot om wel te gaan kleedde ik me nog snel om en liep richting de eetzaal.
Wanneer ik deze bereikt had en naar binnen gelopen was zag ik mijn moeder en tante er al een gesprek voren. Ik ging geruisloos zitten op mijn plaats. Wanneer mijn moeder mij in het oog kreeg werd het even stil en keek ze me twijfelend aan. Ze besloot toch door te gaan met haar verhaal, maar ik luisterde niet echt.
'Hij komt overmorgen aan,' kreeg ik per toeval mee. Ze hadden het overduidelijk over haar toekomstige man. Ik had zijn naam en die van zijn zoon ook mee gekregen; hijzelf heette Bernhard en zijn zoon Frederik. Van Frederiks leeftijd had ik geen idee.
Mijn gedachten dwaalden af naar van alles. Van de rode rozen in de tuin tot het huwelijk en mijn verjaardag, die er alweer aankwam.

Toen we klaar waren met eten liep Henriëtta al naar haar kamer. Ik wilde ook weglopen, maar werd tegengehouden door mijn moeder. Ik keek haar niet begrijpend aan. Ze wenkte naar mijn zitplaats aan de tafel. Ze keek me serieus aan, waardoor ik extra veel zenuwen kreeg. Ik ging opnieuw zitten en bedacht vele onderwerpen waar ze met zo'n serieus gezicht over kon beginnen. Mijn moeder ademde nog een keer diep in en uit en legde mij uit dat ik moest gaan trouwen.
'Lieverd, je wordt over een maand zeventien en ik wil dat je op je zeventiende gaat trouwen.' Mijn zeventiende? Ze wilde dat ik op mijn zeventiende ga trouwen. Dat was veel te vroeg, vond ik. En als klap op de vuurpijl had zij ook al iemand in gedachten.
'Eigenlijk wilde ik graaf Mathias overmorgen uitnodigen, wanneer Bernhard er ook is, maar hij is nog bezig met staatszaken. Hij komt zo snel mogelijk om zijn toekomstige vrouw te ontmoeten,' vertelt ze. Ik moest met een graaf trouwen. Vroeger speelden we soms samen, maar ik heb al jarenlang niets meer van hem gehoord. En zij ging met een nieuwe grote liefde trouwen. De jaloezie was zo ongeveer te zien. Niet dat ik iemand leuk vond, maar daar ging het niet om voor mij. Het was gewoon het idee dat ik verplicht werd. Dat ik geen keuze had. En ja, natuurlijk wist ik wel dat het er ooit van zou komen, maar ik wilde het niet.
Een eenzame traan rolde over mijn wang naar mijn kin. Mijn moeder liep naar haar kamer en liet mij stomverbaasd achter. Ik begon plotseling alles in twijfel te trekken.

Ik hoorde mijn tante mijn naam roepen. Ze trok me mee in een knuffel.
'Is er iets tante Henriëtta?' vroeg ik haar op het moment dat ik op adem gekomen was. Ze schudde hevig haar hoofd. Ik keek haar achterdochtig aan, omdat ik niet geloofde wat ze net vertelde. Ik had een voorgevoel dat er iets achter zat. Misschien mijn eigen bruiloft, of misschien die van mijn moeder. Of iets heel anders.
Ze kreeg door dat ik haar niet geloofde en knikte lichtjes. 
'Ik hoorde dat je net te horen hebt gekregen over jou bruiloft.' Ik knikte beteuterd.
Voor we ons gesprek konden voortzetten werd er door mijn moeder, die me gevonden had, meegedeeld dat ik moest gaan rusten, na wat ik vandaag te horen had gekregen. En eigenlijk had ik dat nodig. In je droom kan je niet piekeren, toch? Ik knikte als antwoord en liep richting mijn kamer. Als ik even achter me keek, naar tante Henriëtta, zag ik mijn moeders haar een waarschuwende blik sturen, maar daar schonk ik verder geen aandacht aan. Het was me allemaal te veel geworden. Ik was er gewoonweg te moe voor.