Sługa Demona

~*~Rozdział 6~*~

- Dzięki Carl – odparłem wysiadając z auta – Do zobaczenia jutro!

Chłopak uśmiechnął się i razem z Alanem pożegnali się. Zatrzasnąłem drzwi samochodu, a następnie pojazd ruszył przed siebie.

Obróciłem się na pięcie i skierowałem się w stronę domu. Kiedy złapałem za klamkę z zamiarem otworzenia drzwi, okazało się, że są zamknięte. Zaskoczony zdjąłem plecak z pleców i zacząłem poszukiwania kluczy. Mrucząc pod nosem przekleństwa, w końcu udało mi się je znaleźć, więc bez przeszkód za ich pomocą otworzyłem drzwi. Zanim jeszcze wkroczyłem do środka, Sparky, machając ogonem, podbiegł do mnie z zamiarem przywitania się.

- Cześć, piesku – szepnąłem, drapiąc zwierzaka za uchem.

Pies tylko szczeknął w odpowiedzi, a po chwili pobiegł do salonu.

- Kto tam?! – głos Nicole wydobywał się z pomieszczenia, do którego wbiegł Sparky.

- To tylko ja! – oznajmiłem, podążając śladami zwierzaka.

- Ethan? Wróciłeś! – ucieszyła się, a następnie przykleiła się do mnie – Już mi się tu samej nudziło.

- Długo siedzisz tu sama?

- Nie byłam sama! – oburzyła się dziesięciolatka – Sparky był tutaj cały czas.

- Dobrze już, dobrze – odparłem rozbawiony – O której skończyłaś lekcje?

- O dwunastej trzydzieści! Miałam tylko pięć lekcji.

- Kto cię odebrał? – spytałem zaniepokojony.

- Sama wróciłam do domu! Już nie jestem dzieckiem.

- Nicole – zacząłem twardo – Dobrze wiesz, że nie możesz bez opieki opuszczać terenu szkoły.

- Nie byłam bez opieki... - zaprzeczyła nieśmiało i spuściła swój wzrok na ziemię – Ktoś mnie odprowadził.

- Kto?! – zapytałem przerażony. Jeśli wróciła z jakimś nieznajomym, który mógł jej zrobić jakąś krzywdę... Nie wytrzymałbym tego i zabiłbym go bez wahania.

Już zabijasz ludzi bez wahania, Ethan.

Zignorowałem słowa demona, wyczekując odpowiedzi od siostry.

- Ma na imię Paul – rzekła, a na jej policzkach pojawił się delikatny rumieniec – Chodzi ze mną do klasy i... i zapytał, czy może mnie odprowadzić, więc się zgodziłam.

Nie spodobało mi się to co usłyszałem.

- To, to twój chłopak? – wykrztusiłem po chwili.

- Nie! – pisnęła, a jej policzki stały się bardziej czerwone – To... mój kolega.

Patrzyłem na nią zakłopotany. Jeszcze nie przygotowywałem się do takiej sytuacji.

- Masz z nim już nigdy nie wracać.

- Co? Dlaczego?!

- Jesteś jeszcze za mała na kontakty z chłopcami... - opowiedziałem, unikając jej świdrującego wzroku.

Nie mogłem pozwolić, aby zadawała się z płcią przeciwną. Nikomu nie oddam mojej siostrzyczki.

- Jeśli go tu zobaczę – zacząłem groźnie – To nie ręczę, że wyjdzie z tego cały.

Nicole od razu posmutniała. Ukucnąłem, aby objąć dziesięciolatkę, lecz ona nie chciała mojej bliskości. Nagle zauważyłem jak pojedyncza łza płynie po jej policzku.