Unofficially My Daddy [COMPLETED]

Chapter 38: Wim

Wim

Tahimik at tanging musika lang sa radyo ang maririnig sa kotse.

Ni isa sa amin ay wala man lang gustong kumibo o magsalita.

Inaamin kong nagkamali ako
Inaamin kong nasaktan ko ang puso mo
Iniwan ka ng walang dahilan
Sumama sa iba hindi man lang ako nagpaalam, di man lang nagpaalam
Nabalitaan kong lagi ka raw tulala
Dinibdib mo aking pagkawala
Lagi ka raw umiiyak, Lagi mo raw akong hinahanap
Di ka pa rin nagbabago, mahal mo pa din ako ooohh

Nanghihinaya--

Nagkatinginan kaming dalawa nang sabay naming pinatay ang radyo. Nahawakan ko ang kamay niya at nahawakan niya rin ang kamay ko.

"Sorry."sabay rin naming bigkas nang tinanggal na namin ang kamay namin sa radio.

Nagfocus na lamang ako sa pagdadrive after non habang siya ay napatingin na lang sa labas ng window pane.

Nagkaroon ulit ng isang awkward silence sa pagitan namin.

"Bakit ka ba umiiyak kanina?"tanong ko sa kanya habang focus pa rin ako sa pagdadrive.

"Okay lang kapag di mo sagutin."dugtong ko pa nang di niya magawang sumagot saakin makalipas ang ilang sandali.

"Kapatid ko si myungjin, wim."

Bigla kong naipreno anh sasakyan dahil sa mayinding gulat. Bigla naman siyang napahikbi.

"Peep! Peep! Peeeeep!"

Ah oo nga pala, nasa gitna pa rin kami ng daan. Sa sobrang pagkabigla ko ay di ko namalayang naihinto ko pala sa gitna ng kalsada ang sasakyan na dahilan ng traffic ngayon.

Agad ko naman itong itinabi muna.

"Ayokong maghanap ng sagot. Ayokong malaman ang totoo. Ayokong masaktan, wim."hikbi niya pa. "Hindi ko alam kung paanl maabsorb ng puso at isipan ko ang totoo."

"Hey. Stop crying."patahan ko sa kanya.  Sa totoo lang, wala naman talaga akong skills sa mga ganito eh. Alangan namang panoorin ko lang siyang humikbi ng humikbi.

Isa pa, kahit wala na kami ay nadudurog pa rin ang puso ko kapag umiiyak siya.

Paano na 'to?

Napababa ako ng kotse nang makaisip kung paano ko siya mapapatahan. Kahit na maulan at nakakadiri ang gagawin ko ay gagawin ko pa rin.

Rinig ko ang malakas na pagtawa ni San nang matipalok ako sa may putikan.

Demonyong babaeng to, wala pa ata akong balak tulungan -_-

"Mukha kang baboy! HAHAHAHAHAHA!"tawa niya pa.

"Tulungan mo kaya ako?"tanong ko sa kanya saka inilahad ang putikan kong palad.

Nag-alangan siya.

"Dali na!"halos pasigaw na sabi ko.

Nang awatin niya ang kamay ko ay napangisi ako at hinila ko sia sa putikan.

This time, ako naman ang tumawa ng pagkalakas-lakas.

"Gotcha!"masayang sabi ko nang may makita akong putik. Agad ko itong hinawakan saka ipinahid sa mukha ko.

Alam kong nakakadiri, pero wala na talaga akong maisip na paraan kaya hayaan niyo na -_-

Nag-act akong baboy -_- saka kinatok ang window pane niya. Agad niya naman itong binuksan.

"Oink! Oink! Wag ka ng umiyak dahil nandito na si super baboy! Oink! Oink!"

Mukhang hindi umubra sa kanya ang pagiging cute ko ah. Ni hindi man lang siya napatawa o napangiti man lang. Blankong tinitigan niya lang ako. Ngunit ahit ganon ay hindi ako huminto sa pagchecheer sa kanya.