Unofficially My Daddy [COMPLETED]

Chapter 39: Wim

CHAD

"Please hold my hand so you can save me, save me.

I need your love before I fall,fall"

Napahiga kaming apat sa sahig nang matapos namin ang kanta. Sa dalawang araw,isa't kalahating kanta palang ang napapractisan namin.

Meron pa kaming apat na araw para maghanda sa darating na dream concert sa Sabado.

"Kakayanin pa ba natin 'to?"tanong ni kris na hinihingal.

"Mahaba pa ang apat na araw."tugon naman ni blue sa tabi ko.

"Dati rati, halos dalawang buwan tayong nagpapractice tapos one week before ang contest, free week natin pero ngayon Whoa! Ni hindi pa nga tayo nakakapagpractice ng vocals."ani ni Mon.

"Speaking of vocals, paano kung di natin kayanin ang part nina myungjin, wim at jin? Masyadong mataas ang part nina myungjin at jin samantalang masyadong mababa naman yung part ni wim."nag-aalalang tanong ko.

Paano kung mapalpak kami? Malaki ang mawawala saamin. Baba ang ratings namin pati na rin ang ranko namin sa Music Industry.
Or may possibiladad rin na....

...matangal kami sa Music Hit Chart.

"1 and 1/2 palang ang napapractice natin. Meron pa tayong 2 1/2 na kantang dapat practisin."wika ni kris na mas nagpakaba saakin.

"Kung nandito lang sana si myungjin ngayon..."-blue

"Nakakamiss ano? Walang batang nangungulit saatin na magpalibre ng donuts."-mon

"Kung okay lang sana si jin..."-blue

"Edi sana may instant chef tayo ngayon! Hahaha!"-kris.

Sapilitan kaming napatawa pero di pa rin naaalis ang lungkot sa sinabi niya.

"Kung nandito lang sana si wim..."-blue

"Walang magkakalat ng chocofudge. Walang nangungulit. Walang nang-aasar. Kumukontra. Walang nagpapatawa."-malungkot na sabi ni Mon.

"Bakit ganon? Ilang araw pa lang ang lumilipas nangmagfile ng leave si wim ay namimiss ko na siya kaagad? I mean pakiramdam ko sobrang tagal niya nang nawala...Sobrang tagal niya pang bumalik."

"Akala ko, ako langang nakaramdam. Ikaw rin pala blue?"sang-ayon ko kay blue.

"Same here."-mon at kris.

Dati rati'y parang wala lang saamin na wala siya pero ngayon parang may pakiramdam akong iba. May pakiramdam akong mali.

May pakiramdam akong di na siya babalik.

Parang noong naramdaman ko kay myungjin nang mamatay siya. Mabigat.

"Sana nandito si minnah ano? Para pagaanin ang loob natin."matamlay na wika ni kris.

Ngayon,hindi lang lungkot ang naramdaman ko kundi pari na rin konsensya. Dapat hindi namin siya sinisi ng ganon kasi wala naman talaga siyang kasalanan sa nangyari.

All was accident.

"Saan na kaya siya? Kamustana kaya siya?"tanong ko sa kanila.

"I don't know. Pero sana okay lang siya."sagot saakinni Mon.

"Nakakamiss silang lahat, ano"

Napatingin ako kay kris at nakita ko ang pagpatak ng luha sa gilid ng kanyang mga mata.

Pati tuloy ako naiiyak na. Nakakabakla naman! Nasasayang abs ko!

Ays. Nakuha ko pa talagang patawanin ang sarili ko.