Unofficially My Daddy [COMPLETED]

Epilogue:

"CLANG! CLANG! CLANG! CLANG!"

Itinakip ko ang pinakamataba at pinakamalaking unan sa tenga ko nang marinig ang isang human sized alarm clock.

"Hoy mga batugan! Di ba kayo gigising diyan? Tanghali na! May comcert pa kayong pupuntahan diba?"

Ang aga-aga, 'tong boses nanaman na' to ang naririnig ko.

"Oy, Chad. Gising na daw" inaantok kong sabi sabay sipa sa katabi kong si Chad na tulog na tulog pa rin.

"Blue...gising na..." ani ko naman kay blue na king of tulog na nasa kanan ko.

"Seryoso. Di na talaga siya magbabago. Hays." - Kris

"Sinabi mo pa. Hanggang ngayon ba, lumalaklak pa rin ang katawan niya ng dextrose?"-Chad.

"Malamang. Pinagkamalan niya pa tayong unan. Pag ako talaga tong sinipa niya, di na siya makakagising" - Blue.

"Hoy! Bakulaw! Ikaw na lang ang hindi handa! So ano na?"

Nakapikit pa rin akong napatayo sa kama ko. Kinusot-kusot ko ang aking mga mata pagkatapos kong magstretching.

"Hi Minnah. Hi aspire. Hi manager. Goodmorning!" ani ko saka ko sila binigyan ng isang matamis na matamis na ngiti. Pero bakit ganon? Mukhang di yata sila natutuwa at talagang nakapamewang pa si Minnah.

Batang 'to. Pag ako nakaligo, lagot ka sakin.

"Aray! Aray! Aray! Ano ba!"angal ko nang makatanggap ng isang malutong na pingot kay Manager.

"Wim seriously? Nakalimutan mo ba? Today is our bestfriend' s wedding yet di ka pa bihis diyan?" ani ni Jin na inaayos ang kanyang damit.

Agad akong napatingin sa orasan at kung anong date ngayon.

Fck. It's May 8 and today is the day of Myungjin's wedding!

EPILOGUE: THE VERY LAST STAND

"Hi its me. Winston Ivan Mendoza Falle. Ahem. Ahem. Hello, its me. Winston Falle of Aspire. "

Napabuntong-hininga na lamang ako habang inaayos ang aking kurbata sa salamin. Napatingin ako kay Minnah na kanina pa nakatitig saakin.

"Do you admire my beauty that much, my dear daughter?" biro ko sa kanya. Inirapan niya ako.

"Ang lakas HO ng hangin dito my dear DAD" saka niya sinabi. Pareho naman kaming napatawa ng mahina.

Maya't-maya'y napatahimik na kaming dalawa. I reached Minnah's head with my palm saka ko inislide ang aking kamay sa buhok niya.

"Dad. Hindi na ako bata."angal niya saka hinawakan ang kamay ko at ngumiti.

Wow. It's been a while and I don't know that 5 years would be so fast.

Parang kailan lang. Parang kailan lang noong una kang pumasok sa buhay ko. Parang kailan lang na para ka pang kuto na gusto kong tudusin.

"You're right."ani ko saka ako napabuntong hininga."Mauna ka na sa reception. Susunod na ako."

Sinunod niya naman ang sinabi ko ngunit bago siya lumabas ng pinto ay tiningnan niya ako saka nginitian ng tipid.

I faced the mirror again.

"Hi. It's me, Wim."