önümdeki iki kişi beni sızlandırdı.
doktor, ikisinin bana sarılmasını gülümseyerek izledi.
her zaman gösteri yapan insanlardı.
bunu yapmaları gereken tek zamanın, ben neredeyse ölmeden önce olması canımı sıktı.
eğer benim için endişelenseydiler, her zaman beni desteklerdiler.
özellikle cinselliğimi.
"sanırım şimdi gidebilirsin, ama doktor seong'u görmen için bir randevu ayarladık."
"teşekkürler bayım."
annem elimi tuttu, ve diğer elini de üstüne getirdi.
zekice olup olmaması umrumda değil, artık çok geç.
onları bir daha asla ailem olarak kabul etmeyeceğim.
ve asla, ama asla, seni hayatımın aşkı olarak kabul etmeyeceğim; artık değil.
